Αυτόν τον χρόνο αποδείξαμε όμως πως κάθε μικρή και μεγάλη κατάκτηση είναι αποτέλεσμα συλλογικής διεκδίκησης. Γιατί δυνάμωσε ο αγώνας για τα αυτονόητα, για να μπορούμε να δημιουργούμε και να ζούμε αξιοπρεπώς. Στο διήμερο πανελλαδικής δράσης 13 - 14 Μάρτη θα πραγματοποιηθούν από πλήθος φορέων στην Ελλάδα, στη Θεσσαλία, στη Λάρισα, σε διάφορα μέρη, καλλιτεχνικά δρώμενα που θα προβάλουν ταυτόχρονα τα αιτήματά μας. Η ουσία τους συμπυκνώνεται εύστοχα... #artattack. Οι φετινές διαφορετικές Απόκριες λοιπόν, με το ιδιαίτερο στοιχείο της αλληλεγγύης για εμάς εδώ, για τους σεισμοπαθείς της περιοχής μας, επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη συμβολή όλων των συναδέλφων στις δράσεις, ευελπιστούμε να διαμορφώσουν κλίμα πολιτιστικής ανάτασης και αγωνιστικής αισιοδοξίας. Η πανελλαδική αυτή δράση αποτελεί νέα πείρα για όλους μας και σηματοδοτεί την πολύμορφη συνέχεια που θα δώσουμε το επόμενο διάστημα.

Σε αυτήν την κρίση, και όσοι επλήγησαν και αυτοί που συνέχισαν να εργάζονται υπό δυσκολότερες συνθήκες πρέπει να διαλέξουμε σε ποια πλευρά ανήκουμε. Ανοιχτά και χωρίς υπεκφυγές.

Η συλλογική διεκδίκηση, η τίμια εργασία και η κατοχύρωση των βασικών ανθρώπινων και εργασιακών δικαιωμάτων μας είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.

ένας χρόνος ανεργίας...

μία θλιβερή επέτειος!

Οσοι βρισκόμαστε και εργαζόμαστε στο χώρο του Πολιτισμού βιώνουμε πρωτόγνωρες συνθήκες επιβίωσης. Συνάδελφοι οι οποίοι βρίσκονται στα έσοδά τους 100% κάτω και οι καλύτερες των περιπτώσεων 70% κάτω, ενώ τα έξοδα παραμένουν ίδια. Το καμπανάκι χτυπούσε επίμονα, πολλές φορές, δεν το ακούγαμε! Τώρα, πλέον, το ακούμε όλοι. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό με κοινό στόχο και όραμα, για να προστατευτούμε και να προστατεύσουμε τους επόμενους, που βρίσκονται ή θα έρθουν σε αυτό τον χώρο.

Μόνο με αγώνα, μόνο με συσπείρωση γύρω από τα σωματεία μας μπορούμε να κερδίσουμε και να κατακτήσουμε. Το τελευταίο χρονικό διάστημα με τις κινητοποιήσεις μας το καταφέραμε, το πετύχαμε. Αυτό, όμως, δεν θα σταματήσει. Το να διεκδικείς δεν είναι πλέον δικαίωμα, αποτελεί για όλους μας καθήκον και υποχρέωση!

Ενας χρόνος που έσβησαν τα φώτα των θεάτρων, των μουσικών σκηνών, οι πόρτες των μουσείων, των εκθεσιακών χώρων κλειστές...

Ενας χρόνος που τα παιδιά απουσιάζουν από τις αίθουσες χορού, τα ωδεία...

Εναν χρόνο οι καλλιτέχνες στον πάγο, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, να παλεύουν για ένα επίδομα. Εμείς οι καλλιτέχνες, μέσα από την καλλιτεχνική μας δράση και τα σωματεία μας, τους λέμε: Δεν θα γονατίσουμε στις δυσκολίες. Δεν σταματάμε να διεκδικούμε για τη ζωή και την τέχνη μας. Συνεχίζουμε. Για μια τέχνη που αφυπνίζει, προβληματίζει και δίνει φως. #artattack

Ο Σύλλογός μας μέτρησε ουσιαστικό βήμα στην οργάνωση των σπουδαστών σε αυτόν. Ο τελευταίος χρόνος βρίσκει τον Σύλλογό μας πιο δυνατό, καθώς έχουμε πραγματοποιήσει πολλές μαζικές κινητοποιήσεις με συμμετοχή εκατοντάδων σπουδαστών, συσπειρωθήκαμε και αγωνιστήκαμε πάνω στο αίτημα να ανοίξουν οι σχολές με μέτρα προστασίας!

Στο πλαίσιο του #artattack πραγματοποιήσαμε την Παρασκευή 5/3 με μεγάλη επιτυχία το πρώτο διά ζώσης μάθημα στο Ηρώδειο, όπου φάνηκε η μεγάλη ανάγκη των σπουδαστών να επιστρέψουν στις σχολές τους, να αγωνιστούν για το μέλλον τους! Συνεχίζουμε μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας!

Είναι πολλά τα καλλιτεχνικά σωματεία που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΜΣ και για συμμετοχή στην κινητοποίηση το Σάββατο 13/3. Τις τελευταίες βδομάδες εργαζόμαστε εντατικά για την κορύφωση όλων των πανελλαδικών παν-καλλιτεχνικών δράσεων, στην κεντρική δράση στις 14 Μάρτη στην πλατεία Μοναστηρακίου.

Γεννήθηκε στην Ελλάδα, με καταγωγή από τη Σίφνο που υπεραγαπούσε, το χωριό Εξάμπελα, και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο Σικάγο των ΗΠΑ. Από τους μεγάλους Ελληνες πιανίστες και δημιουργούς, συνεργάστηκε το 1971 στη Ν. Υόρκη με τον Μάνο Χατζιδάκι και λίγο αργότερα με τον Μίκη Θεοδωράκη, συμμετέχοντας στις αντιδικτατορικές συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν, επί 2 χρόνια, σε πάμπολλες πρωτεύουσες και πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής.

Να πώς περιέγραψε ο ίδιος αργότερα τη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τις συναυλίες εκείνων των χρόνων διηγούμενος στη φίλη του, Ιωάννα Λουλάκη: «Βρέθηκα ξαφνικά μετανάστης στο Σικάγο το 1970. Και το ίδιο ξαφνικά, από το τελείως πουθενά, πιανίστας στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια της δικτατορίας, αντικαθιστώντας τον μέχρι τότε πιανίστα και ενορχηστρωτή Γιάννη Διδίλη, μέγα μουσικό, Κοζανίτη. Με πήρε μαζί του ο Μίκης στις περιοδείες με εκείνο το αθάνατο συγκρότημα, την "Εθνική Ελλάδος", όπως μας αποκαλούσε...

Με το συγκρότημα του Μίκη Θεοδωράκη, ο Βασίλης Γαϊτάνος όρθιος στο κέντρο

Αυτές οι περίπου 1.600 συναυλίες με τον Μίκη με "άνδρωσαν" ως μουσικό και ως χαρακτήρα, αλλά και μπόρεσα με αυτήν την τεράστια ευκαιρία να συνεργαστώ με όλους και με όλες της εποχής μας. Από Χατζιδάκι μέχρις ων ουκ έστιν αριθμός»...

Ανάμεσα στις πολλές μουσικές συνεργασίες του Βασίλη Γαϊτάνου συγκαταλέγονται δύο ξεχωριστές με τους Μίμη Πλέσσα και Γιώργο Κατσαρό στην Αμερική, καθώς και άλλες παλαιότερες με τους Γ. Βογιατζή, Φ. Πολυμέρη, Μ. Μελάγια, Τ. Μαρούδα, Χ. Λεμονόπουλο και πολλούς άλλους νεότερους.

Στην επαγγελματική του διαδρομή στην Αμερική ξεκίνησε παίζοντας πιάνο στο νυχτερινό κέντρο «Denis Den», στη βόρεια πλευρά του Σικάγου, από το 1972 μέχρι και το 1985, που ο ιδιοκτήτης του, Ντένης Δημητρέας, το έκλεισε για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό το πώς, συγκινημένοι, αποχαιρέτησαν τον Βασίλη Γαϊτάνο οι φίλοι του από την εποχή του «Denis Den», γράφοντας: «Ο Βασίλης είναι πολύ αγαπημένος και θα λείψει από τόσους πολλούς. Αναπαύσου εν ειρήνη Βασίλη. Ελπίζουμε να υπάρχει να σε περιμένει ένα πιάνο»...

Το ταλέντο και η ενέργειά του, αλλά και τα φωνητικά του χαρίσματα τον καθιέρωσαν στην ομογένεια του Σικάγου. Πραγματοποίησε τρεις εμφανίσεις στον Λευκό Οίκο και μία στο αμερικανικό Καπιτώλιο, ενώ για το έργο του τιμήθηκε από πλήθος πανεπιστημίων, οργανώσεων και προσωπικοτήτων. Συμμετείχε σε κορυφαία φεστιβάλ της Αμερικής και του Καναδά (φεστιβάλ Ν. Υόρκης, Montreal, Toronto, Folk Vancouver, Annarbor Mi, L.A. Boston) κ.ά.

«Ο Βασίλης Γαϊτάνος δεν ήταν μόνο ένας ταλαντούχος συνθέτης, τραγουδοποιός και ερμηνευτής, αλλά και ένας μεγάλος αγωνιστής για τη ζωή», έγραψε γι' αυτόν, αποχαιρετώντας τον, ο Δημήτρης Πνευματικάτος, δημοσιογράφος και πρώην εκδότης του «Παροικιακού Λόγου» του Σικάγου. Ανέφερε για τον Γαϊτάνο:

«Ηταν παντρεμένος με την Δήμητρα το γένος Γιαννοπούλου και με την αγάπη τους για τη ζωή και για την τέχνη και τον αγώνα τους για τη ζωή έχουν συγκλονίσει την ομογένεια και κατ' επέκταση τον απανταχού ελληνισμό.

Η Δήμητρα ήταν απόφοιτη Νομικής Σχολής και στέλεχος της Εμπορικής Τράπεζας στην Αθήνα, όταν κατά τη διάρκεια ενός τροχαίου ατυχήματος έχασε την όρασή της. Από τότε ξεκινάει ο μεγάλος αγώνας τόσο για την ίδια όσο και για τον Βασίλη. Η Δήμητρα γίνεται ερμηνεύτρια των τραγουδιών του και δίνουν συναυλίες σε όλον τον κόσμο. Ο Βασίλης πάλεψε όσο ελάχιστοι με τις ασθένειες και είχε υποβληθεί σε αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις. Το 2007 η Δήμητρα δώρισε το νεφρό της και στην κυριολεξία τού χάρισε το φιλί της ζωής. Με αυτήν τη γενναιόδωρη και τολμηρή πράξη κατέστη η πρώτη τυφλή γυναίκα δότης νεφρού στον κόσμο.

Ακόμη και μετά τη μεταμόσχευση ο Βασίλης και η Δήμητρα συνέχισαν τη δισκογραφική τους δουλειά και τις συναυλίες στην Αμερική και την Ελλάδα. Πολλές από αυτές είχαν έντονο φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Ξεχωριστή θέση μεταξύ αυτών κατέχει και η συναυλία που είχαν διοργανώσει οι κεφαλονίτικοι φορείς στο Πολιτιστικό Κέντρο "Πέτρος Γ. Πατρίδης", της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου Αστόριας, με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για τους σεισμοπαθείς της Κεφαλονιάς».

Ενα από τα ξεχωριστά έργα του Βασίλη Γαϊτάνου ήταν η μελοποίηση, στις αρχές του '90, αποσπασμάτων από την ποίηση του μεγάλου Νικαραγουανού ποιητή Cardinal. Επίσης μελοποίησε το έργο του Φώντα Λάδη «Τέσσερα Τραγούδια και Δύο Παραλλαγές για το Πολυτεχνείο».

«Τώρα, "γέρος" πια, κάνω τα δικά μου μουσικά πράγματα, όσο μπορώ, γιατί μετά από τόση μουσική το βρίσκω τελικά λογικό να υπάρχουν οι επιδράσεις. Ομως κόλλησα εδώ στο Σικάγο, πέρασα πολλά με την υγεία μου και περνάω, δεν το βάζω κάτω, κοιτάω μπροστά και προχωρώ», είχε πει ο ίδιος για τη συνθετική του δημιουργία στην Ιωάννα Λουλάκη, προσθέτοντας ότι υπάρχουν πάρα πολλά CD με τραγούδια του που δεν κυκλοφόρησαν επίσημα.

Το 2002 είχε κυκλοφορήσει το «Αεράκι», συλλογή δημοτικών τραγουδιών με κλασική ενορχήστρωση. Το 2009 το «Να σε αγναντεύω Ελλάδα μου», όπου περιέχονται 21 τραγούδια σε ποίηση του ομογενούς Κίμωνα Αξαόπουλου και της συζύγου του, Δήμητρας Γιαννοπούλου - Γαϊτάνου, στο πλαίσιο μιας συνολικής δουλειάς με έντεχνη μουσική. Το 2012, κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος της ίδιας σειράς, με τίτλο «Αχ Ελλάδα μου!». Εντός των ημερών θα κυκλοφορήσουν τα «Πολιτικά» του, σε ποίηση του Κίμωνα Αξαόπουλου, και η μελοποίηση των Σιφναίων ποιητών Γιάννη Γρυπάρη και Αριστομένη Προβελέγγιου.

Ακόμα έντυσε μουσικά τα «Ποιήματα από το Γκουαντάναμο», γραμμένα από κρατούμενους της ομώνυμης αμερικανικής βάσης στην Κούβα. Είναι μαρτυρίες 17 μουσουλμάνων κρατουμένων που κυκλοφόρησαν σε βιβλίο για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες το καλοκαίρι του 2007. «Πρόκειται κυρίως για μπαλάντες, στηριγμένες σε ακούσματα που διαμόρφωσαν τον ήχο και την αισθητική μας για μισό περίπου αιώνα», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Β. Γαϊτάνος, επισημαίνοντας ότι «τα νοήματα των τραγουδιών στηρίζονται σε πανανθρώπινες αξίες, αποτινάζουν κάθε θρησκευτικό φανατισμό, μιλάνε για ειρήνη και αδελφοσύνη, για αιχμάλωτους της αξιοπρέπειας, για ωδές στη θάλασσα και για θαμμένες φλόγες...».

• Ευχαριστούμε τον Φώντα Λάδη για τα στοιχεία που μας παραχώρησε για τον Βασίλη Γαϊτάνο, φίλους και συνεργάτες του.