Στις 19 Μάρτη, στις 8.30 μ.μ. ο Αλέξανδρος Γουργουλιός φέρνει τον «Επίλογο» στην μπουάτ «Απανεμιά» - επτά καινούργια τραγούδια από τη μελοποίηση ποίησης επτά Ελλήνων ποιητών, των Μανόλη Αναγνωστάκη, Γιώργο Σεφέρη, Τίτο Πατρίκιο, Νίκο Καρούζο, Κώστα Ουράνη, Κώστα Τσιούφη και Διονύση Τζαρέλλα - που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μετρονόμος».

Ερμηνεύουν οι Βασίλης Προδρόμου και Μαριάνα Κατσιμίχα. Στα μπουζούκια ο δεξιοτέχνης Φώτης Βεργόπουλος και ο συνθέτης με τη συνοδεία των Γιάννη Κουφουδάκη (πιάνο) και Αποστόλη Παρασκευαΐδη (κοντραμπάσο).

Εκτός από την παρουσίαση του «Επίλογου», στη συναυλία γίνεται μια αναδρομή στις καταβολές του δίσκου εντός της ελληνικής μουσικής μέσω του έργου του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Μαρκόπουλου, του Μικρούτσικου, του Λοΐζου και άλλων, με τραγούδια ενορχηστρωμένα και προσαρμοσμένα στις φωνές των τραγουδιστών και στους συγκεκριμένους εκτελεστές, αναζητώντας μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και κυρίως το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού.

Κρατήσεις στο τηλ: 2103248580.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»

2 εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ)

«Οι σπόροι» του Ακη Σιδέρη, στο Θέατρο Από Κοινού (Ευπατριδών 4, Γκάζι) κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 (μέχρι 23 Μάρτη).

Παίζουν: Ελένη Γερασιμίδου, Αντώνης Ξένος.

Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση (2114057249) και η επίδειξη του κουπονιού κατά την είσοδο.

Οι εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» προγραμματίζουν παρουσιάσεις του νέου βιβλίου της Σεμίνας Διγενή «Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού» στη Θεσσαλονίκη, στη Νάουσα και την Κατερίνη.

Στη Θεσσαλονίκη, τη Δευτέρα 17 Μάρτη, στις 6.30 μ.μ. στον Πολυχώρο «ΕΝΕΚΕΝ» (Προξένου Κορομηλά 37, Θεσσαλονίκη) πραγματοποιείται η πρώτη βιβλιοπαρουσίαση. Για το βιβλίο μιλούν η Χάρις Αλεξίου, ο στιχουργός Φίλιππος Γράψας, ο δημοσιογράφος Ηλίας Κουτσούκος και η φιλόλογος Σίσσυ Πολυκάρπου. Αποσπάσματα του βιβλίου διαβάζουν η Ν. Μεντή, ο Β. Χαραλαμπόπουλος και η Νατάσσα Μποφίλιου. Συντονίζει η δημοσιογράφος Δέσποινα Αυγερίδου.

Θα ακολουθήσει η Νάουσα, την Τρίτη 18 Μάρτη, στις 6.30 μ.μ. στο Κέντρο Βιομηχανικής Κληρονομιάς Νάουσας «ΕΡΙΑ» (Α/φων Λαναρά & Φ. Δ. Πεχλιβάνου). Μιλούν η Χάρις Αλεξίου, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο συνθέτης, στιχουργός και εικαστικός Κώστας Καλδάρας, η εκπαιδευτικός Ιωάννα Σοφρόνωφ και η φοιτήτρια και μέλος της ΟΓΕ Ελισάνθη Κωστοπούλου. Αποσπάσματα του βιβλίου διαβάζουν ο Γ. Νταλάρας, η Ν. Μεντή, ο Β. Χαραλαμπόπουλος και η Ν. Μποφίλιου.

Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα σε επιμέλεια του Κώστα Καλδάρα, με την Δήμητρα Καραφούσια, τον Τρύφωνα Μπάιτση και τον Απόστολο Ζαφειρίου. Συντονίζει ο εκπαιδευτικός Γιάννης Τσεχελίδης.

Και τέλος, στην Κατερίνη, την Πέμπτη 20 Μάρτη και ώρα 7.30 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο «Μάτι» (Αβέρωφ 4). Μιλούν για το βιβλίο η Χάρις Αλεξίου, η Λίνα Νικολακοπούλου, η Δομινίκη Καράντζιου, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας και ραδιοφωνική παραγωγός, και η Ρία Φελεκίδου, εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Αποσπάσματα του βιβλίου διαβάζουν η Κ. Δανδουλάκη, η Ν. Μεντή, ο Β. Χαραλαμπόπουλος και η Ν. Μποφίλιου. Συντονίζει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, εκπαιδευτικός και μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων.

Ο Γιώργος Μπλάνας ήταν μια από τις σημαντικότερες ποιητικές μορφές των τελευταίων δεκαετιών. Εχοντας κατακτήσει με βαθιά μελέτη και άσκηση την ικανότητα να γράφει απλά και κατανοητά μετά από τα πρώτα βήματα μελαγχολικού λυρισμού, μετάγγισε στην ποίησή του τη φιλοσοφία, τον διαλεκτικό υλισμό και την Ιστορία. Με αυτό το πνεύμα προσέγγισε και το αρχαίο δράμα, «ζωντανεύοντας» έτσι τις εξαιρετικές μεταφράσεις του.

Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα ήταν το 1987, με την έκδοση της ποιητικής συλλογής «Η ζωή κολυμπά σαν φάλαινα ανύποπτη πριν τη σφαγή». Εκτοτε κυκλοφόρησε 10 ποιητικές συλλογές, ενώ ασχολήθηκε επίσης με την κριτική, αλλά και με τη μετάφραση πλήθους σύγχρονων, κλασικών και αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων (Εντγκαρ Αλαν Πόε, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Ντίλαν Τόμας, Εζρα Πάουντ, Αλεν Γκίνσμπεργκ, Αλεξάντερ Πούσκιν κ.ά.). Δική του είναι και η μετάφραση του σπουδαίου έργου «Κατάσταση Πολιορκίας», του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς.

Στο θέατρο τον σύστησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός το 2011 με τη μετάφρασή του στον «Ηρακλή Μαινόμενο» του Ευριπίδη, μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου η οποία παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο. Πολλά είναι τα ανεβάσματα τραγωδιών που έχουν χρησιμοποιήσει δικές του μεταφράσεις.

Το 2015 έλαβε το κρατικό βραβείο μετάφρασης ξένης λογοτεχνίας, για το έργο «Ζωή και Πεπρωμένο» του Β. Γκρόσμαν, ενώ απέσπασε βραβεία για την ποιητική του συλλογή «Στασιωτικά [1-50]» αλλά και για τη μετάφρασή του στην τραγωδία «Ηρακλής Μαινόμενος».

Πιο συγκεκριμένα, η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΥΠΠΟ, σε συνέχεια της απαράδεκτης ΕΔΕ που είχε διαταχθεί, κάλεσε σε απολογία τον αρχαιολόγο που υπηρετεί στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Εβρου, με πολυετή πολιτική, κοινωνική και συνδικαλιστική δράση, επειδή θεωρήθηκε «υποκινητής» συλλογικής ανακοίνωσης εργαζομένων του Μουσείου Αλεξανδρούπολης και της ΕΦΑ Εβρου με τίτλο «Οι ΝΑΤΟικοί είναι ανεπιθύμητοι στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης».

Θυμίζουμε ότι το περασμένο καλοκαίρι εργαζόμενοι στο Αρχαιολογικό Μουσείο και την Εφορεία Αρχαιοτήτων Εβρου εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην απόφαση να ανοίξει το Αρχαιολογικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης σε ώρα που ήταν κανονικά κλειστό, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ΝΑΤΟικοί που βρίσκονταν στην πόλη. Μάλιστα, στηλίτευσαν το γεγονός ότι οι ΝΑΤΟικοί ζητούν να μπουν δωρεάν, τη στιγμή που ένα στέλεχος του ελληνικού στρατού ή κάποιος άλλος πολίτης, για να επισκεφτεί το Μουσείο, πρέπει να πληρώσει εισιτήριο 6 ευρώ, που από τον φετινό Μάη θα γίνει 10 ευρώ. Ανέδειξαν ακόμα την προκλητική στάση του υπουργείου που έδωσε την άδεια να ανοίξει το Μουσείο για την ειδική περίσταση, ενώ δεν φροντίζει να υπάρχει το απαιτούμενο προσωπικό για να υπάρχει η δυνατότητα λειτουργίας και κάποιων απογευμάτων, που θα εξυπηρετούσε συνολικά τους πολίτες. Προκλητικά, μάλιστα, ζητούσε να εργαστούν συμβασιούχοι που ήταν δύο μήνες απλήρωτοι. Οι εργαζόμενοι κατέληγαν ότι «το Μουσείο και τα εκθέματά του ανήκουν στον ελληνικό λαό και πρέπει να είναι προσβάσιμα σε κάθε πολίτη, Ελληνα ή ξένο, που θέλει να τα γνωρίσει. Οι "επισκέπτες" όμως της Πέμπτης δεν έρχονται ατομικά, σαν πολίτες, αλλά σαν ΝΑΤΟικοί, δηλαδή σαν μεσίτες ενός πολεμοκάπηλου οργανισμού. Με αυτήν την ιδιότητα είναι ανεπιθύμητοι».

Την απαράδεκτη δίωξη του εργαζόμενου καταγγέλλει με ανακοίνωσή του ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ).

Οπως αναφέρει, «για πρώτη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης, η έκφραση γνώμης ενάντια στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και υπέρ του κοινωνικού ρόλου του Μουσείου Αλεξανδρούπολης μετατράπηκε σε πειθαρχικό αδίκημα». Μάλιστα, «μεταξύ των πειθαρχικών παραπτωμάτων, που καταλογίζει η ΕΔΕ, υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ο συνάδελφος υπέπεσε και στο πειθαρχικό παράπτωμα της "παραβίασης υποχρέωσης εχεμύθειας" επειδή απευθύνθηκε στο σωματείο του, τον "Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων"». Ενώ, όπως σημειώνει, «αρχαιολόγος σε ακριτική Εφορεία διώκεται ως "ανεπιθύμητος" λόγω των απόψεών του από εκείνους που δήθεν κόπτονται για τη "στελέχωση της επαρχίας" με προσωπικό. Και διώκεται για μια ανακοίνωση που κατέληγε με αίτημα την επαρκή στελέχωση των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων του Εβρου!».

Ο ΣΕΑ παράλληλα σχολιάζει τις πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για την αναμόρφωση των πειθαρχικών διατάξεων των δημοσίων υπαλλήλων, επισημαίνοντας ότι «δεν είναι καθόλου τυχαίες και σχετίζονται με την ανάγκη που έχει το κράτος, πιο πολύ από άλλες περιόδους, να έχει σε πλήρη υποταγή τους δημοσίους υπαλλήλους».

Ο ΣΕΑ δηλώνει ότι θα σταθεί δίπλα «στον συνάδελφο με κάθε τρόπο μέχρι να καταργηθεί αυτή η παράτυπη και αντισυνταγματική δίωξη» και ότι παλεύει «ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας σε πολέμους του ΝΑΤΟ, για ειρήνη και ευημερία όλων των λαών». Καλεί την γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς να παύσει αμέσως την πειθαρχική δίωξη. Απευθυνόμενος στην ΑΔΕΔΥ και τα σωματεία, τονίζει την ανάγκη να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον διωκόμενο αρχαιολόγο.

Αλλά και που δεν είναι, μια χαρά κάνει τη δουλειά του και μάλιστα κάπως καλύτερα απ' αυτόν.

Η Νικολακοπούλου ήρθε στις ζωές μας για να μας βοηθήσει να αποκωδικοποιήσουμε και να εκφράσουμε σωστά τα συναισθήματά μας, να ανακαλύψουμε τις ιαματικές λέξεις για τα τραύματά μας, να μας παρασύρει σε διονυσιακά γλέντια, να βάλει πλάτη στους πρώτους μας χωρισμούς και να μας προμηθεύσει στιχάκια με εικόνες, που θα ομορφύνουν τους έρωτές μας.

Το κορίτσι που ανακάλυψε από πολύ μικρό την ποίηση της θάλασσας κι αντίκρισε τον ψυχισμό του σ' αυτήν, κατέληξε ότι μπορεί τελικά η θάλασσα να γίνει μια μεγάλη οθόνη για να ενεργοποιηθεί σ' αυτήν η δική μας εσωτερική πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας, δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη του Λάκη Παπαστάθη στην ταινία «Τον καιρό των Ελλήνων», σπούδασε στο Πάντειο, ενώ δραστηριοποιήθηκε και στην εταιρεία «Cinetic», που έβγαζε την εκπομπή «Παρασκήνιο».

Για την Λίνα που ακολούθησε, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε, αφού οι καρδιές μας γνωρίζουν τα πάντα γι' αυτήν, καλύτερα από όλα τα βιογραφικά. Είναι η πολύτιμη φίλη όλων μας, που είναι πάντα εκεί για μας.

Η Λίνα, που είναι ποιήτρια ακόμη και στον πεζό λόγο.

- Το μικρό κορίτσι από τα Μέθανα τι σου λέει να προσέχεις αυτήν την περίοδο; Για ποια πράγματα σε καμαρώνει και για ποια σε εγκαλεί;

- Μου λέει να προσέχω τον εαυτό μου, πού δίνω τον χρόνο μου και πού δίνω την καρδιά μου. Με καμαρώνει, γιατί από τότε που με θυμάται, θεωρεί ότι έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα και μου θυμίζει ότι ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα και να συνεχίσω να ονειρεύομαι με όλη μου την καρδιά όσα επιθυμώ να ζήσω από δω και πέρα.

- Οι στίχοι σου μας μίλησαν από την αρχή μια «άλλη γλώσσα», που μας συγκίνησε βαθιά. Μίλησαν και για τις φυλακές των αστικών πόλεων, την ερημιά και τα τραύματά μας. Γιατί έγραφες έτσι τότε;

photographer:@" target="_blank">class="imageCopyright">photographer:@ "BouBou *AkoY*

- Ανήκουμε στην ίδια γενιά, ακούγαμε τα ίδια τραγούδια, ιταλικά μπελκάντο, τον Αλ Μπάνο, την Μίνα, τον Τσελεντάνο, τα παλιά λαϊκά, την ελληνική ποπ των '70s. Γιατί νομίζω πως όλα αυτά με κάποιο μαγικό τρόπο τροφοδότησαν («γαλούχησαν») από τα «Σκουριασμένα χείλια» και το «Σαριμπιντάμ» μέχρι την «Ομορφη ζωή»;

- Γιατί μέσα μου δεν έχω μετακινηθεί ποτέ από εκεί. Εκεί πρωτοχτύπησε δυνατά η καρδιά μου, αυτά έχω συνδέσει μέσα μου για ζωή, χορό, ζωντάνια και αυτά με τον τρόπο μου τα μετασχημάτισα σε έναν προσωπικό λόγο και σε μια προσωπική μυθολογία. Με την ίδια απόλαυση άκουγα τα ιταλικά μπελκάντο, τα δισκάκια των 45 στροφών στα τζουκ μποξ και μαγευόμουν από τις ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού. Ειδικά με την Ιταλία έχω πολύ μεγάλο δεσμό. Με έχει επηρεάσει πολύ η ιταλική κουλτούρα. Επίσης ήταν κομβική δεκαετία το '60 - '70 για τα πρώτα μου ακούσματα από τα δημοτικά τραγούδια που μαθαίναμε να χορεύουμε στο σχολείο, το λαϊκό μας τραγούδι εκείνης της περιόδου που είχε και αυτό ζωντάνια. Με θυμάμαι από παιδί να τραγουδάω: «Σε αγάπησα στον πόνο σου απάνω και σε έντυσα μέσ' στα μεταξωτά», όπως μετά και με τα τραγούδια με την Τζένη Βάνου «σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ και η αγάπη αυτή με πεθαίνει». Και από εκεί με κέρδισε με έναν απρόσμενο τρόπο το Νέο Κύμα. Είναι μεγάλη τύχη για μένα που πρόλαβα τους μεγάλους εν ζωή.

- Εχω προχωρήσει από τα '80s και τολμάω να επιτρέπω στον εαυτό μου να εκφράζεται όπως νιώθει σε κάθε δεκαετία. Δεν σημαίνει ότι αυτή την εσωτερική μου πορεία και επιθυμία μπορώ να την εκφράζω ανεμπόδιστα, λόγω μιας μεγάλης αλλαγής στον χώρο της δισκογραφίας. Βεβαίως ποτέ δεν με σταμάτησε αυτό το πρόβλημα, απλώς με καθυστέρησε στην πιο γόνιμη για μένα περίοδο, αναζητώντας να βρω συνεργάτες που θα είχανε τον ίδιο δημιουργικό στόχο με μένα. Αλλά τελικά τα κατάφερα.

- Ζούμε μια ταραγμένη εποχή. Ταραγμένη μ' όλους τους τρόπους. Βία και εκμετάλλευση παντού. Η «Σωτηρία της ψυχής» (και της καθημαγμένης ζωής μας) τι απαιτεί σήμερα; Πόσο σημαντικό θεωρείς αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες με τις μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις; Κάτι αλλάζει λες; Είναι κάτι «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά»;

- Ηταν η πιο μεγάλη μου συγκίνηση, όταν ξεκίνησα εκείνη τη μέρα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα για να πάω και εγώ εκεί και είδα το ποτάμι του κόσμου που με τα πόδια προχωρούσε αποφασισμένα να φτάσει, παρόλο που δεν υπήρχαν λεωφορεία και όλα τα υπόλοιπα μέσα. Από μικρά παιδιά μέχρι μεγαλύτερους ανθρώπους από μένα ηλικιακά. Δεν ξέρω αν είναι ηφαίστειο αυτό που ξύπνησε, αλλά σίγουρα κάτι μας έβγαλε από τον λήθαργο, το οποίο ξύπνησε τη συνείδηση και την ευθύνη μας.

Η σωτηρία της ψυχής είναι υποκειμενική υπόθεση για τον καθένα, το πιο σπουδαίο είναι να έχεις αυτό το αίτημα, να σώσεις ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, την ψυχή σου. Και αυτό σημαίνει να αντέχεις την αλήθεια σου.

- Η δεκαετία '80-'90 ήταν πλούσια σε γεγονότα, σπουδαίες προσωπικότητες, αλλά και ...μοιραία πρόσωπα. Πώς θα χαρακτήριζες την τελευταία δεκαετία αυτής της χώρας. Ποιο θεωρείς το πιο απογοητευτικό και το πιο ελπιδοφόρο;

- Είναι μια πολύ ρευστή δεκαετία η τελευταία με πολλές αλλαγές, πολλά συμβάντα τα οποία μας ράγισαν τη σιγουριά της ζωής και της ασφάλειάς μας, από αυτή την καθολική γεύση θανάτου που μας άφησε ο κόβιντ και το τεστ ψυχραιμίας και πειθαρχίας που απαίτησε από εμάς ο εγκλεισμός. Με έκπληξη κατάλαβα πόση αναστάτωση έφερε στα σπίτια και στις οικογένειες και τελικά πόσο δύσκολο είναι το «μαζί». Που σημαίνει ότι έχουμε ελάχιστη επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και όσες μύχιες σκέψεις έχουμε και αγωνίες, τις βάζουμε κάτω από το χαλί της ψηφιακής μας ενασχόλησης. Το σταθερά πιο ελπιδοφόρο πράγμα για μένα είναι οι γενναίοι μεγάλοι άνθρωποι στην ηλικία και η καθαρή ματιά των νέων ανθρώπων, που ευτυχώς υπάρχει ακόμα και μέσα σε αυτό το χάος των ημερών. Είναι δύσκολο για μια χώρα σαν την Ελλάδα το ότι έπρεπε να συντονιστεί με τις απαιτούμενες ταχύτητες αλλαγής και να προλάβει να γίνει λειτουργική και αρμονική με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο. Εμείς τα περισσότερα πράγματα που έχουμε φτιάξει στέκονται με σελοτέιπ. Ηταν πάντα πρόχειρες οι λύσεις που δίναμε στα προβλήματά μας δημόσια και ιδιωτικά.

- Πόσο σε ανησυχεί το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης ανάφλεξης και εμπλοκής μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς;

- Δεν πιάνει η κεραία μου κίνδυνο για το άμεσο μέλλον, αλλά το παιχνίδι όσο πάει και σκληραίνει, οπότε δεν αποκλείω και τίποτα. Ετσι και αλλιώς η εκλογή του Τραμπ έχει φέρει στην επιφάνεια κάτι που όλοι καταλαβαίναμε ότι ήταν ο τρόπος πολιτικής διευθέτησης των ισχυρών, απλώς αυτό γινόταν με κλειστές πόρτες, ενώ τώρα βγήκε στην επιφάνεια. Διάβαζα πρόσφατα ένα κείμενο του Τζορτζ Μπέρναρ Σο γραμμένο το 1932, που αναρωτιόταν ποιος θα μας γλιτώσει, σαν κοινωνίες, από τους ανθρώπους που έχουν το χάρισμα να βγάζουν πολλά χρήματα και άρα από την ισχύ τους, η οποία επηρεάζοντας είναι μοιραία για την ανθρώπινη ζωή σε κάθε χώρα.

- Είχα βρεθεί σε μια συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου σε ανοιχτό θέατρο στη Σμύρνη και όταν ξεκίνησε η ορχήστρα και βγήκε με το χαρακτηριστικό της περπάτημα να πάρει τη θέση της στο μικρόφωνο και άκουσα τη φωνή της από τα μεγάφωνα, είπα «αυτή η φωνή είναι η Ελλάδα». Είναι αγωνίστρια, είναι αποφασισμένη να δίνει σε κάθε δεκαετία της ζωής της τον εσωτερικό της πλούτο και με συγκινεί που αγαπά τόσο πολύ την επαφή με τον κόσμο και ο κόσμος την αγαπάει επίσης πολύ. Είχα τη χαρά να έχω ταξιδέψει μαζί της σε συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και δεν θα ξεχάσω ποτέ με το που είχε βγει το «Δι' ευχών» την πρώτη μεγάλη συναυλία που έκανε και με πήρε τηλέφωνο να μου πει «να 'σαι καλά, γιατί έχει γεμίσει ο τόπος νέα παιδιά!».

- Τα τελευταία χρόνια φέρνεις ξανά στην επιφάνεια παλιά αγαπημένα τραγούδια. Μέχρι τις 5/4 θα απολαμβάνουμε τα swing, τα mambo και τα λαϊκά του Μ. Χιώτη, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Ολα αυτά που άλλαξαν το τοπίο της διασκέδασης της χώρας. Γιατί επέλεξες τον Χιώτη;

- Γιατί του αξίζει. Είναι μια προσωπικότητα που πήρε τη σκυτάλη από τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Μητσάκη, τον Παπαϊωάννου και έγραψε υπέροχα τραγούδια, τα οποία αποτύπωναν τη δικιά του λαϊκή ψυχή στα πρώτα του βήματα και κατοπινά τα ενδιαφέροντά του ήταν τόσο πλατιά, που αφομοίωσε κυρίως το κυρίαρχο ρεύμα της Αμερικής, κάνοντας στο μεταξύ το μπουζούκι τετράχορδο και μας έδωσε αυτόν τον καινούργιο ήχο, σε μια δεκαετία που πια είχαμε δώσει το χέρι στον ευρωπαϊκό αλλά και στον αμερικάνικο τρόπο ζωής μέσα από τον κινηματογράφο και από άλλες πληροφορίες που είχαμε από τα παγκόσμια ρεύματα στην τέχνη. Αγαπάμε τα τραγούδια που έχουν αποτυπώσει τον πόνο και τη λύπη, αλλά την ίδια ώρα και τα τραγούδια που μπορούν να μας διασκεδάσουν, να μας φτιάξουν το κέφι και να μας αλαφρώσουν λίγο την ψυχή και το ρεπερτόριο του Χιώτη είναι γι' αυτή τη στιγμή του τόπου - θα τολμούσα να πω - θεραπευτικό.

- Και η τελευταία ερώτηση: «Το καλοκαίρι θα 'ρθει, στην ταράτσα του Βοξ»;

- Προχτές πέρασα από εκεί από τα Εξάρχεια και σήκωσα το βλέμμα μου να δω τη θρυλική αυτή ταράτσα και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν η Χριστιάνα, που όταν διάβασε τους στίχους μου, μου είπε «θέλω να με πας να δω τι τραγουδάω, να δω το Βοξ και το Εκράν». Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί δήλωνε πόσο υπεύθυνη ήταν και πόσο αποφασισμένη να δώσει τον καλύτερο εαυτό της σαν ερμηνεύτρια και σαν στάση ζωής. Τώρα για μας τους υπόλοιπους, υποχρέωσή μας είναι να αφήνουμε ελεύθερους χώρους έκφρασης στα νέα παιδιά και να παρακολουθούμε με αληθινό ενδιαφέρον τους τρόπους που εφευρίσκουν να χωράνε οι ζωές τους και τα όνειρά τους σε αυτό το χάλι που έχει γίνει η καθημερινότητά μας.

Το πιο ουσιώδες είναι να κρατηθεί ζωντανή και από τις δυο μεριές η επικοινωνία και ο διάλογος. Ούτε εμείς ούτε αυτά ξέρουμε αυτή τη στιγμή πού πάμε. Αλλά η ζωή είναι πάντοτε νικήτρια. Και όποιος την αγαπάει, του δείχνει τον δρόμο.