Αν η Λίνα ήταν μηχάνημα, θα ήταν αποκωδικοποιητής!

Αλλά και που δεν είναι, μια χαρά κάνει τη δουλειά του και μάλιστα κάπως καλύτερα απ' αυτόν.

Η Νικολακοπούλου ήρθε στις ζωές μας για να μας βοηθήσει να αποκωδικοποιήσουμε και να εκφράσουμε σωστά τα συναισθήματά μας, να ανακαλύψουμε τις ιαματικές λέξεις για τα τραύματά μας, να μας παρασύρει σε διονυσιακά γλέντια, να βάλει πλάτη στους πρώτους μας χωρισμούς και να μας προμηθεύσει στιχάκια με εικόνες, που θα ομορφύνουν τους έρωτές μας.

Το κορίτσι που ανακάλυψε από πολύ μικρό την ποίηση της θάλασσας κι αντίκρισε τον ψυχισμό του σ' αυτήν, κατέληξε ότι μπορεί τελικά η θάλασσα να γίνει μια μεγάλη οθόνη για να ενεργοποιηθεί σ' αυτήν η δική μας εσωτερική πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας, δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη του Λάκη Παπαστάθη στην ταινία «Τον καιρό των Ελλήνων», σπούδασε στο Πάντειο, ενώ δραστηριοποιήθηκε και στην εταιρεία «Cinetic», που έβγαζε την εκπομπή «Παρασκήνιο».

Για την Λίνα που ακολούθησε, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε, αφού οι καρδιές μας γνωρίζουν τα πάντα γι' αυτήν, καλύτερα από όλα τα βιογραφικά. Είναι η πολύτιμη φίλη όλων μας, που είναι πάντα εκεί για μας.

Η Λίνα, που είναι ποιήτρια ακόμη και στον πεζό λόγο.

- Το μικρό κορίτσι από τα Μέθανα τι σου λέει να προσέχεις αυτήν την περίοδο; Για ποια πράγματα σε καμαρώνει και για ποια σε εγκαλεί;

- Μου λέει να προσέχω τον εαυτό μου, πού δίνω τον χρόνο μου και πού δίνω την καρδιά μου. Με καμαρώνει, γιατί από τότε που με θυμάται, θεωρεί ότι έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα και μου θυμίζει ότι ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα και να συνεχίσω να ονειρεύομαι με όλη μου την καρδιά όσα επιθυμώ να ζήσω από δω και πέρα.

- Οι στίχοι σου μας μίλησαν από την αρχή μια «άλλη γλώσσα», που μας συγκίνησε βαθιά. Μίλησαν και για τις φυλακές των αστικών πόλεων, την ερημιά και τα τραύματά μας. Γιατί έγραφες έτσι τότε;

- Ηδη ένιωθα από τότε την αλλοίωση των συνθηκών ζωής μας στα μεγάλα αστικά κέντρα, ήμουν ένα παιδί που έζησα κοντά στη φύση και στην ελευθερία και με τον ερχομό στην Αθήνα, αισθάνθηκα τον εγκλεισμό και από εκεί και πέρα με κράταγε μόνο η τέχνη: Οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, οι συναυλίες. Αυτά έγιναν για μένα το υποκατάστατο της συγκίνησης και του κοινού αισθήματος. Αλλη η μονοκατοικία και άλλη η πολυκατοικία. Τελικά στην πολυκατοικία είσαι πιο μόνος σου.

- Ανήκουμε στην ίδια γενιά, ακούγαμε τα ίδια τραγούδια, ιταλικά μπελκάντο, τον Αλ Μπάνο, την Μίνα, τον Τσελεντάνο, τα παλιά λαϊκά, την ελληνική ποπ των '70s. Γιατί νομίζω πως όλα αυτά με κάποιο μαγικό τρόπο τροφοδότησαν («γαλούχησαν») από τα «Σκουριασμένα χείλια» και το «Σαριμπιντάμ» μέχρι την «Ομορφη ζωή»;

- Γιατί μέσα μου δεν έχω μετακινηθεί ποτέ από εκεί. Εκεί πρωτοχτύπησε δυνατά η καρδιά μου, αυτά έχω συνδέσει μέσα μου για ζωή, χορό, ζωντάνια και αυτά με τον τρόπο μου τα μετασχημάτισα σε έναν προσωπικό λόγο και σε μια προσωπική μυθολογία. Με την ίδια απόλαυση άκουγα τα ιταλικά μπελκάντο, τα δισκάκια των 45 στροφών στα τζουκ μποξ και μαγευόμουν από τις ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού. Ειδικά με την Ιταλία έχω πολύ μεγάλο δεσμό. Με έχει επηρεάσει πολύ η ιταλική κουλτούρα. Επίσης ήταν κομβική δεκαετία το '60 - '70 για τα πρώτα μου ακούσματα από τα δημοτικά τραγούδια που μαθαίναμε να χορεύουμε στο σχολείο, το λαϊκό μας τραγούδι εκείνης της περιόδου που είχε και αυτό ζωντάνια. Με θυμάμαι από παιδί να τραγουδάω: «Σε αγάπησα στον πόνο σου απάνω και σε έντυσα μέσ' στα μεταξωτά», όπως μετά και με τα τραγούδια με την Τζένη Βάνου «σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ και η αγάπη αυτή με πεθαίνει». Και από εκεί με κέρδισε με έναν απρόσμενο τρόπο το Νέο Κύμα. Είναι μεγάλη τύχη για μένα που πρόλαβα τους μεγάλους εν ζωή.

- Από το πρώτο σου τραγούδι, το «Δεν είναι η αγάπη ζωγραφιά» με τον Γιάννη Σπανό και την Δήμητρα Γαλάνη το 1981, έως το τελευταίο σου σήμερα, τι παρατηρήσεις κάνεις στον ποιητικό εαυτό σου; Παραμένεις αυτή που ονειρευόσουν στα '80s;

- Εχω προχωρήσει από τα '80s και τολμάω να επιτρέπω στον εαυτό μου να εκφράζεται όπως νιώθει σε κάθε δεκαετία. Δεν σημαίνει ότι αυτή την εσωτερική μου πορεία και επιθυμία μπορώ να την εκφράζω ανεμπόδιστα, λόγω μιας μεγάλης αλλαγής στον χώρο της δισκογραφίας. Βεβαίως ποτέ δεν με σταμάτησε αυτό το πρόβλημα, απλώς με καθυστέρησε στην πιο γόνιμη για μένα περίοδο, αναζητώντας να βρω συνεργάτες που θα είχανε τον ίδιο δημιουργικό στόχο με μένα. Αλλά τελικά τα κατάφερα.

- Ζούμε μια ταραγμένη εποχή. Ταραγμένη μ' όλους τους τρόπους. Βία και εκμετάλλευση παντού. Η «Σωτηρία της ψυχής» (και της καθημαγμένης ζωής μας) τι απαιτεί σήμερα; Πόσο σημαντικό θεωρείς αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες με τις μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις; Κάτι αλλάζει λες; Είναι κάτι «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά»;

- Ηταν η πιο μεγάλη μου συγκίνηση, όταν ξεκίνησα εκείνη τη μέρα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα για να πάω και εγώ εκεί και είδα το ποτάμι του κόσμου που με τα πόδια προχωρούσε αποφασισμένα να φτάσει, παρόλο που δεν υπήρχαν λεωφορεία και όλα τα υπόλοιπα μέσα. Από μικρά παιδιά μέχρι μεγαλύτερους ανθρώπους από μένα ηλικιακά. Δεν ξέρω αν είναι ηφαίστειο αυτό που ξύπνησε, αλλά σίγουρα κάτι μας έβγαλε από τον λήθαργο, το οποίο ξύπνησε τη συνείδηση και την ευθύνη μας.

Η σωτηρία της ψυχής είναι υποκειμενική υπόθεση για τον καθένα, το πιο σπουδαίο είναι να έχεις αυτό το αίτημα, να σώσεις ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, την ψυχή σου. Και αυτό σημαίνει να αντέχεις την αλήθεια σου.

- Η δεκαετία '80-'90 ήταν πλούσια σε γεγονότα, σπουδαίες προσωπικότητες, αλλά και ...μοιραία πρόσωπα. Πώς θα χαρακτήριζες την τελευταία δεκαετία αυτής της χώρας. Ποιο θεωρείς το πιο απογοητευτικό και το πιο ελπιδοφόρο;

- Είναι μια πολύ ρευστή δεκαετία η τελευταία με πολλές αλλαγές, πολλά συμβάντα τα οποία μας ράγισαν τη σιγουριά της ζωής και της ασφάλειάς μας, από αυτή την καθολική γεύση θανάτου που μας άφησε ο κόβιντ και το τεστ ψυχραιμίας και πειθαρχίας που απαίτησε από εμάς ο εγκλεισμός. Με έκπληξη κατάλαβα πόση αναστάτωση έφερε στα σπίτια και στις οικογένειες και τελικά πόσο δύσκολο είναι το «μαζί». Που σημαίνει ότι έχουμε ελάχιστη επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και όσες μύχιες σκέψεις έχουμε και αγωνίες, τις βάζουμε κάτω από το χαλί της ψηφιακής μας ενασχόλησης. Το σταθερά πιο ελπιδοφόρο πράγμα για μένα είναι οι γενναίοι μεγάλοι άνθρωποι στην ηλικία και η καθαρή ματιά των νέων ανθρώπων, που ευτυχώς υπάρχει ακόμα και μέσα σε αυτό το χάος των ημερών. Είναι δύσκολο για μια χώρα σαν την Ελλάδα το ότι έπρεπε να συντονιστεί με τις απαιτούμενες ταχύτητες αλλαγής και να προλάβει να γίνει λειτουργική και αρμονική με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο. Εμείς τα περισσότερα πράγματα που έχουμε φτιάξει στέκονται με σελοτέιπ. Ηταν πάντα πρόχειρες οι λύσεις που δίναμε στα προβλήματά μας δημόσια και ιδιωτικά.

- Πόσο σε ανησυχεί το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης ανάφλεξης και εμπλοκής μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς;

- Δεν πιάνει η κεραία μου κίνδυνο για το άμεσο μέλλον, αλλά το παιχνίδι όσο πάει και σκληραίνει, οπότε δεν αποκλείω και τίποτα. Ετσι και αλλιώς η εκλογή του Τραμπ έχει φέρει στην επιφάνεια κάτι που όλοι καταλαβαίναμε ότι ήταν ο τρόπος πολιτικής διευθέτησης των ισχυρών, απλώς αυτό γινόταν με κλειστές πόρτες, ενώ τώρα βγήκε στην επιφάνεια. Διάβαζα πρόσφατα ένα κείμενο του Τζορτζ Μπέρναρ Σο γραμμένο το 1932, που αναρωτιόταν ποιος θα μας γλιτώσει, σαν κοινωνίες, από τους ανθρώπους που έχουν το χάρισμα να βγάζουν πολλά χρήματα και άρα από την ισχύ τους, η οποία επηρεάζοντας είναι μοιραία για την ανθρώπινη ζωή σε κάθε χώρα.

- Είχα βρεθεί σε μια συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου σε ανοιχτό θέατρο στη Σμύρνη και όταν ξεκίνησε η ορχήστρα και βγήκε με το χαρακτηριστικό της περπάτημα να πάρει τη θέση της στο μικρόφωνο και άκουσα τη φωνή της από τα μεγάφωνα, είπα «αυτή η φωνή είναι η Ελλάδα». Είναι αγωνίστρια, είναι αποφασισμένη να δίνει σε κάθε δεκαετία της ζωής της τον εσωτερικό της πλούτο και με συγκινεί που αγαπά τόσο πολύ την επαφή με τον κόσμο και ο κόσμος την αγαπάει επίσης πολύ. Είχα τη χαρά να έχω ταξιδέψει μαζί της σε συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και δεν θα ξεχάσω ποτέ με το που είχε βγει το «Δι' ευχών» την πρώτη μεγάλη συναυλία που έκανε και με πήρε τηλέφωνο να μου πει «να 'σαι καλά, γιατί έχει γεμίσει ο τόπος νέα παιδιά!».

- Τα τελευταία χρόνια φέρνεις ξανά στην επιφάνεια παλιά αγαπημένα τραγούδια. Μέχρι τις 5/4 θα απολαμβάνουμε τα swing, τα mambo και τα λαϊκά του Μ. Χιώτη, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Ολα αυτά που άλλαξαν το τοπίο της διασκέδασης της χώρας. Γιατί επέλεξες τον Χιώτη;

- Γιατί του αξίζει. Είναι μια προσωπικότητα που πήρε τη σκυτάλη από τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Μητσάκη, τον Παπαϊωάννου και έγραψε υπέροχα τραγούδια, τα οποία αποτύπωναν τη δικιά του λαϊκή ψυχή στα πρώτα του βήματα και κατοπινά τα ενδιαφέροντά του ήταν τόσο πλατιά, που αφομοίωσε κυρίως το κυρίαρχο ρεύμα της Αμερικής, κάνοντας στο μεταξύ το μπουζούκι τετράχορδο και μας έδωσε αυτόν τον καινούργιο ήχο, σε μια δεκαετία που πια είχαμε δώσει το χέρι στον ευρωπαϊκό αλλά και στον αμερικάνικο τρόπο ζωής μέσα από τον κινηματογράφο και από άλλες πληροφορίες που είχαμε από τα παγκόσμια ρεύματα στην τέχνη. Αγαπάμε τα τραγούδια που έχουν αποτυπώσει τον πόνο και τη λύπη, αλλά την ίδια ώρα και τα τραγούδια που μπορούν να μας διασκεδάσουν, να μας φτιάξουν το κέφι και να μας αλαφρώσουν λίγο την ψυχή και το ρεπερτόριο του Χιώτη είναι γι' αυτή τη στιγμή του τόπου - θα τολμούσα να πω - θεραπευτικό.

- Και η τελευταία ερώτηση: «Το καλοκαίρι θα 'ρθει, στην ταράτσα του Βοξ»;

- Προχτές πέρασα από εκεί από τα Εξάρχεια και σήκωσα το βλέμμα μου να δω τη θρυλική αυτή ταράτσα και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν η Χριστιάνα, που όταν διάβασε τους στίχους μου, μου είπε «θέλω να με πας να δω τι τραγουδάω, να δω το Βοξ και το Εκράν». Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί δήλωνε πόσο υπεύθυνη ήταν και πόσο αποφασισμένη να δώσει τον καλύτερο εαυτό της σαν ερμηνεύτρια και σαν στάση ζωής. Τώρα για μας τους υπόλοιπους, υποχρέωσή μας είναι να αφήνουμε ελεύθερους χώρους έκφρασης στα νέα παιδιά και να παρακολουθούμε με αληθινό ενδιαφέρον τους τρόπους που εφευρίσκουν να χωράνε οι ζωές τους και τα όνειρά τους σε αυτό το χάλι που έχει γίνει η καθημερινότητά μας.

Το πιο ουσιώδες είναι να κρατηθεί ζωντανή και από τις δυο μεριές η επικοινωνία και ο διάλογος. Ούτε εμείς ούτε αυτά ξέρουμε αυτή τη στιγμή πού πάμε. Αλλά η ζωή είναι πάντοτε νικήτρια. Και όποιος την αγαπάει, του δείχνει τον δρόμο.