Ενα μικρό ημερολόγιο των πιο αγαπημένων ταινιών του 2024 μέχρι τώρα, με την ευχή να συναντηθούμε μαζί τους σε ένα θερινό σινεμά, καθώς δυστυχώς οι καλές ταινίες μένουν για μικρό χρονικό διάστημα στη διανομή γιατί υπερισχύουν τα μπλοκμπάστερς...

Ο 16χρονος Σεϊντού και ο ξάδερφός του, ο Μούσα, ζουν φτωχικά σε ένα χωριό στη Σενεγάλη. Ονειρεύονται μια λαμπερή ζωή σε μια εξιδανικευμένη Ευρώπη...

Το ταξίδι τους αρχίζει με ελπίδα αλλά συνεχίζεται ως μια αδιανόητη Οδύσσεια γεμάτη Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες. Θα φτάσουν στον προορισμό τους; Είναι μια σπαρακτική κραυγή για το Προσφυγικό μέσα από τις ιστορίες που διηγήθηκαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες στον Ματέο Γκαρόνε. Μας δείχνει τον «Γολγοθά» που αντιμετωπίζουν φεύγοντας από τη χώρα τους μέχρι να μπουν σε κάποιο σαπιοκάραβο που ίσως τους βγάλει σε μια ευρωπαϊκή στεριά.

1858, στην εβραϊκή συνοικία της Μπολόνια. Οι στρατιώτες του Πάπα εισβάλλουν ξαφνικά στο σπίτι της οικογένειας Μορτάρα με εντολή του καρδινάλιου, για να πάρουν τον Εντγκάρντο, τον επτάχρονο γιο τους. Μια μαρτυρία ότι το παιδί είχε βαφτιστεί ως χριστιανός κρυφά από την υπηρέτρια όταν ήταν μωρό, συνθήκη για την οποία ο παπικός νόμος είναι κάθετος: Το παιδί πρέπει να απομακρυνθεί από την αλλόθρησκη οικογένειά του και να μεγαλώσει με καθολική Εκπαίδευση.

«Το αγόρι του θεού» τα έχει όλα, είναι αυτό που λέμε κλασικό σινεμά, μια ταινία αναφοράς στο πεδίο που πραγματεύεται. Στιβαρό σενάριο, στηριγμένο σε ιστορική έρευνα για τις συνθήκες της περιόδου στην κοινωνία και στην Εκκλησία.

Στη δυστοπική Ιαπωνία το κυβερνητικό πρόγραμμα «Σχέδιο 75» παροτρύνει τους ηλικιωμένους πολίτες να επιλέξουν οικειοθελώς την ευθανασία, ως λύση στο πρόβλημα μιας ολοένα και πιο γερασμένης κοινωνίας. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με περιορισμένα μέσα επιβίωσης, ένας πραγματιστής «πωλητής» του Πλάνου 75 και ένας νεαρός εργάτης από τις Φιλιππίνες αντιμετωπίζουν διλήμματα ζωής και θανάτου.

«Στην ταινία θέλησα να δείξω μια κοινωνία που βάζει σε προτεραιότητα την οικονομία και την παραγωγικότητα έναντι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ομως, το να εξαλείφεις τους "αντιπαραγωγικούς", είναι μια έννοια πολύ κοντά σε αυτή του φασισμού...», μας λέει η σκηνοθέτιδα Τσι Χαγιακάουα για την πρώτη της ταινία, που είναι πραγματικά ένα κομψοτέχνημα φτιαγμένο με χειρουργικό νυστέρι ακριβείας για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Μια νεαρή επαρχιώτισσα αναγκάζεται να παντρευτεί έναν πολύ μεγαλύτερό της πλούσιο κτηνοτρόφο, παρά τον έρωτά της για τον γιο του. Σύντομα, θα γίνει αντικείμενο ζήλιας και έχθρας από τους υπόλοιπους χωρικούς και θα χρειαστεί να παλέψει για να διαφυλάξει την ανεξαρτησία της. Με φόντο την Πολωνία των αρχών του 20ού αιώνα, οι ιστορίες των χωρικών ξεδιπλώνονται καθώς οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη.

Οι δημιουργοί του «Loving Vincent» (2017), της πρώτης ταινίας που είναι εξολοκλήρου ζωγραφισμένη στο χέρι καρέ καρέ με χιλιάδες ελαιογραφίες, έκαναν πάλι το θαύμα τους. Ομως, αντίθετα με το «Loving Vincent», που ήταν μια πραγματικά πρωτόγνωρη κινηματογραφική εμπειρία, χωρίς όμως να έχει αντίστοιχα στιβαρό σενάριο, εδώ γινόμαστε κοινωνοί σπουδαίας λογοτεχνίας, ανάλογης του καλλιτεχνικού επιτεύγματος της εικόνας.

Η 70χρονη Μπλάγκα, συνταξιούχος καθηγήτρια, έχει βυθιστεί στο πένθος λόγω της πρόσφατης απώλειας του συζύγου της. Ολη της η ύπαρξη έχει πλέον επικεντρωθεί στο να προσφέρει στον νεκρό ένα περίτεχνο μνήμα, ώσπου μια τηλεφωνική απάτη θα της κλέψει τις αποταμιεύσεις...

Σκληρός ρεαλισμός της σύγχρονης καπιταλιστικής Βουλγαρίας. Η εξαιρετική αποτύπωση της απόλυτης αλλοτρίωσης ενός χαρακτήρα από το κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι.

Η Ντέλια και ο Ιβάνο ζουν με τα παιδιά τους και τον άρρωστο πατέρα του Ιβάνο στη Ρώμη. Είναι 1946 και οι άνθρωποι στην πόλη προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στους σπόρους της ελευθερίας και στα ελλείμματα του παρελθόντος...

Η Κορτελέζι δεν κάνει μια ταινία ρηξικέλευθη, κάνει μια ταινία τρυφερή, μια ταινία - αναφορά στις γυναίκες περασμένων εποχών. Ο αγώνας για την καλυτέρευση των όρων ζωής της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο πέρασε από πολλά στάδια και πάντα ανοίγει την τεράστια συζήτηση για το πότε πραγματικά θα είναι η γυναίκα απελευθερωμένη.

Στη Χιλή του τέλους του 19ου αιώνα, τρεις ιππείς προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο γαιοκτήμονα για να σημειώσουν την περίμετρο της εκτεταμένης περιουσίας του. Σύντομα, όμως, αυτή η διοικητική αποστολή θα μετατραπεί σ' ένα αιματοβαμμένο κυνήγι των ιθαγενών της περιοχής.

Η σφαγή των αυτοχθόνων της Γης του Πυρός από τους Ισπανούς γαιοκτήμονες, στις αρχές του περασμένου αιώνα, είναι ένα ζήτημα που ανοίχτηκε επίσημα στη Χιλή, μόλις λίγα χρόνια πριν. Είναι ένα κομμάτι της «κρυμμένης» Ιστορίας της ματωμένης Λατινικής Αμερικής που δεν συναντάμε εύκολα στη μεγάλη οθόνη.

Η ταινία ακολουθεί έναν στριμμένο καθηγητή σε ένα αμερικανικό κολέγιο υψηλού κύρους, ο οποίος υποχρεώνεται να παραμείνει στην πανεπιστημιούπολη κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών του, για να προσέχει τους λίγους σπουδαστές του οι οποίοι δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε.

Τούτη η ταινία ανήκει στην κατηγορία «βάλσαμο στην ψυχή». Δυστυχώς δεν συναντιόμαστε με περισσότερες τέτοιες κάθε χρονιά. Ισως γιατί μια απλή ιστορία, μια ιδιαίτερη κωμωδία που καταφέρνει να πει τα πιο σκληρά πράγματα με χιούμορ, «χωρίς να σκοτώσουν οι θεατές τον σκηνοθέτη» (ατάκα του Αλεξάντερ Πέιν), είναι πολύ δύσκολη.

Η Αμπλα έχει ένα μικρό τοπικό αρτοποιείο στο σπίτι της στην Καζαμπλάνκα, όπου ζει μόνη της με την 8χρονη κόρη της, Γουάρντα. Οταν η Σαμία, μια νεαρή έγκυος γυναίκα, χτυπά την πόρτα τους, η Αμπλα δεν μπορεί να φανταστεί ότι η ζωή της θα αλλάξει για πάντα.

Η πρώτη ταινία της υπέροχης Μαριάμ Τουζανί πριν από το «Μπλε Καφτάνι» είναι μια εξίσου εκπληκτική ταινία, αυτή τη φορά για τη γυναίκεια αλληλεγγύη και τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο Μαρόκο. Η Τουζανί είναι για άλλη μια φορά μια υπόκωφη έκρηξη μεγατόνων.

Η Τζόρτζι, μια πολυμήχανη 12χρονη, ζει μόνη της σε διαμέρισμα στο Λονδίνο μετά τον θάνατο της μητέρας της, πείθοντας συνέχεια τις κοινωνικές υπηρεσίες ότι έχει κηδεμόνες. Η γεμάτη φαντασία και περιπέτεια ζωή της αλλάζει όταν ξαφνικά την επισκέπτεται ο πατέρας της, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ.

Δεν θα παρακολουθήσετε μια συμβατική ιστορία, αλλά ένα ρεαλιστικό παραμύθι στις εργατογειτονιές της Αγγλίας. Θα δείτε τις δομές Πρόνοιας, το σχολείο, τον περίγυρό της μέσα από ένα χιουμοριστικό και «ανάλαφρο» πρίσμα. Γιατί υπάρχει κι άλλος τρόπος να διηγηθούμε την αλήθεια χωρίς να απλώσουμε δακρύβρεχτα σεντόνια.

Ο Ρα, ένας φτωχός έφηβος, λαμβάνει ένα γράμμα. Η κυβέρνηση της Κολομβίας του έχει στείλει ένα πιστοποιητικό που κατοχυρώνει το ιδιοκτησιακό του δικαίωμα στη γη των προγόνων του, την οποία είχαν υφαρπάξει παραστρατιωτικές ομάδες από την οικογένειά του δεκαετίες νωρίτερα. Μεθυσμένος από την προοπτική τού να αποκτήσει επιτέλους ένα σπίτι, μαζεύει την οικογένεια που έχει ο ίδιος επιλέξει: Πέντε αγόρια που ψάχνουν παλιοσίδερα στους δρόμους του Μεντεγίν.

«Να προσέχετε και να συμπεριφέρεστε σωστά, ώστε να είστε οι τελευταίοι που θα σκοτώσουν», συμβουλεύει μία γυναίκα τους πέντε μικρούς «βασιλιάδες»... Ενα πικρό ντοκουμέντο για το τι σημαίνει να είσαι απόκληρος στην Κολομβία.

Κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο, οι ανιματέρ που δουλεύουν σε ένα all-inclusive ξενοδοχείο προετοιμάζονται για την τουριστική σεζόν. Η Κάλια είναι η αρχηγός της ομάδας. Καθώς το καλοκαίρι κορυφώνεται και η πίεση αυξάνεται, οι νύχτες τους γίνονται βίαιες και ο αγώνας της Κάλιας αποκαλύπτεται στο σκοτάδι. Αλλά όταν ανάψουν ξανά τα φώτα, το σόου θα πρέπει να συνεχιστεί.

Μια αλληγορική «γροθιά στο στομάχι». Θρυμματίζει τη βιτρίνα του τουριστικού θαύματος, δείχνοντας το σαθρό παρασκήνιό της. Ισως υπερβολικά, για να ισχυροποιήσει την αντίθεση. Γιατί τη βιτρίνα και όχι την πιο αθέατη πλευρά; Γιατί η βιτρίνα πρέπει να γίνεται κομμάτια. Οσο η βιτρίνα αντέχει, κρύβει.

Η συγκρότηση ενός συλλογικού αγώνα την περίοδο '60 - '67. Φτώχεια. Εξορία. Αγώνας... Κομμουνιστές που βιοπορίζονται στις οικοδομές της Αθήνας, εκεί που το μετεμφυλιακό κράτος δεν ζητάει αποδείξεις νομιμοφροσύνης... Νέοι που καταφθάνουν στην πρωτεύουσα αναζητώντας μια δουλειά για να επιβιώσουν και να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Οικοδόμοι, εργάτες σε κατασκευαστικούς τομείς και τεχνίτες παίρνουν στις πλάτες τους ένα συνδικαλιστικό κίνημα - πυξίδα για το μέλλον.

Πενήντα επτά λεπτά κρατάει μόνο τούτο το μικρό διαμάντι, κι είναι αρκετά για να δώσουν ένα σπουδαίο μάθημα για το παρόν και το μέλλον και μια μεγάλη ανάσα για να πάμε παρακάτω. Ενα μάθημα, μέσα από τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών του κινήματος των οικοδόμων, ενός κινήματος που έγραψε ηρωικές σελίδες στην Ιστορία της χώρας μας, μέσα σε συνθήκες απίστευτης τρομοκρατίας και με το Κόμμα μας βαθιά στην παρανομία.

Ο Γιάννης Σπανός, η μουσική ιδιοφυΐα πίσω από κλασικά τραγούδια, που επέλεξε να μείνει μακριά από τα φώτα, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά μέσα από δικά του λόγια, αλλά και τις αναμνήσεις και διηγήσεις δεκάδων επώνυμων συνεργατών και φίλων του.

Aληθινό, πηγαίο, δουλεμένο πολύ καλά και με πολλή αγάπη από τον σκηνοθέτη του, που επέμεινε χρόνια στην κινηματογράφησή του, και το κυριότερο όλων είναι η σπανιότητα της παρουσίας του ίδιου του σπουδαίου συνθέτη σε αυτό.