Βήμα το βήμα η πορεία και η ζωή του εμβληματικού λαϊκού ηγέτη που ανέδειξε η νεότερη Ιστορία της χώρας. Προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου. Ο ήρεμος καπετάνιος, ο στρατηγικός και πολιτικός νους που ξεδιπλώνει τις στρατιωτικές και οργανωτικές του ικανότητες. Ο γιος που μιλά στη μάνα του. Το σύμβολο που συνομιλεί και «αγκαλιάζει» με τον λόγο του αγρότες και εργάτες. Ο πρώτος των ανταρτών με τους μαυροσκούφηδές του. Ο κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος που θυμώνει, οργίζεται, ξεσπά... Ο Αρης σε ένα διαχρονικό κάλεσμα αγώνα.

Η Σοφία Αδαμίδου αποκαλούσε αυτό το θεατρικό έργο το αγαπημένο της παιδί. Ηταν ο παιδικός της ήρωας από τα χρόνια του σχολείου στην Κοζάνη, ένα σύμβολο αγώνα.

Η σκηνοθετική επιμέλεια είναι του Τάσου Σωτηράκη.

Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Αρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη στις 19.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00.

Εισιτήρια στο more.gr.

Από τις 19 Οκτώβρη, για δεύτερη χρονιά ανεβαίνει στο «μικρό Χορν» (Αμερικής 10) το έργο «Σωτηρία με λένε», της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία, διασκευή και δραματουργική επεξεργασία Γιώργου Παπαγεωργίου. Στον ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου η Κάτια Γκουλιώνη. Στον ρόλο της νοσοκόμας η Ιωάννα Μονέδα. Ζωντανή μουσική επί σκηνής από τον Αντώνη και τον Θοδωρή Ξηντάρη.

Το έργο της Σοφίας Αδαμίδου αποτελεί ένα αφήγημα με στιγμές και αναμνήσεις από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, της σπουδαίας γυναικείας μορφής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού.

Το έργο: Βράδυ. Η Σωτηρία βρίσκεται στο νοσοκομείο λίγο πριν από την εγχείρηση που θα της στερήσει τη φωνή. Η ζωή της θα περάσει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια της. Οι δικοί της άνθρωποι, η οικογένειά της, ο άντρας της, τα πάθη της. Ανθρωποι που αγάπησε και την αγάπησαν κι άλλοι που την πίκραναν ή τη στήριξαν όταν πρωτοξεκίνησε. Η Σοφία Βέμπο που χωρίς να το γνωρίζει τη μύησε στο τραγούδι, ο Βασίλης Τσιτσάνης που της άνοιξε τον δρόμο, ο Παπαϊωάννου που αγάπησε βαθιά. Φτάνει μέχρι τον Ανδριόπουλο και τον Σαββόπουλο που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Αυτό το βράδυ η Σωτηρία θα «βουτήξει» σε μια ζωή που επηρεάστηκε σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Σοφίας Αδαμίδου και της Ντίνας Κώνστα.

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη: 20.00. Παρασκευή και Σάββατο: 21.00. Κυριακή: 18.00.

Εισιτήρια: more.com.

Την Παρασκευή 24 Νοέμβρη, στο «Ολύμπια», Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», η Μαρία Παπαγεωργίου επιλέγει και παρουσιάζει 17 «Ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον» από τη δισκογραφία του Θάνου Μικρούτσικου.

Αναφέρει μεταξύ άλλων η Μ. Παπαγεωργίου για τη συγκεκριμένη συναυλία: «Το έργο του Θάνου Μικρούτσικου, πολυσχιδές και άνευ συνόρων, είχε πάντα μια συμπαγή οικογένεια. Μελοποίησε ανθρώπους που κρατούσαν πένες - ξυράφια, τραγουδήθηκε από φωνές που η δόνηση του στήθους τους είχε πιο πολλή ένταση και από τις συχνότητες της φωνής τους την ώρα που τραγουδούσαν, γίνανε όλοι τους μπουλούκια εξόριστων που βλέπαν τη ζωή σαν έναν χορό πάνω στο φτερό του καρχαρία. Ακόμα και οι επανεκτελέσεις, κάτω από τις καθοδηγήσεις και το κούνημα των χεριών του, μεγάλωναν αυτήν την οικογένεια, όπως μεγάλωναν μέσα από την τέχνη τους η πίστη και η ελπίδα σε έναν κόσμο πιο ρομαντικό και πιο δίκαιο.

Ο Θάνος Μικρούτσικος άνοιξε την πόρτα και σε μένα, μα μόλις έφτασα δεν ήταν εκεί. Εχοντας δίπλα μου τους ανθρώπους του, που με αφήνουν εν λευκώ να φτιάξω το δικό μου αφήγημα μέσα από το έργο του, αρχίζω σιγά σιγά να απαντώ το αρχικό μου ερώτημα: Αντλώ 17 "ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον" από τη δισκογραφία του, που υφαίνουν σαν κλωστή τη συνέχεια του ανθρώπου, με μοναδικό μου κριτήριο την αγάπη μου σε αυτά και την πίστη μου πως αφορούν τη γενιά μου και όλες όσες έπονται».

Το Σάββατο 25 Νοέμβρη στο «Ολύμπια», Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», θα παρουσιαστούν «Τα μπλουζ του Θάνου».

Βασικοί συνεργάτες του, που πορεύτηκαν μαζί του σε διαφορετικές περιόδους, θα προσεγγίσουν μουσικές στιγμές του συνθέτη με τον τρόπο που εκείνος θα ήθελε. Οι Θύμιος Παπαδόπουλος, David Lynch, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Μάξιμος Δράκος και Καλλίστρατος Δρακόπουλος, μέσα από μια σύγχρονη ματιά, ενσωματώνοντας την τάση του προς τον αυτοσχεδιασμό, αγγίζουν τις μελωδίες του και συνομιλούν μαζί τους. Τραγουδάει ο Χρήστος Θηβαίος.

Την Πέμπτη 30 Νοέμβρη, μουσικές και τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου από το θέατρο θα πλημμυρίσουν το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μία μεγάλη συναυλία - αφιέρωμα υπό τον τίτλο «Τους προβολείς στήσε».

Ο εμβληματικός δημιουργός αγαπούσε βαθιά το θέατρο και έντυσε με τη μουσική του πολλές ιστορικές θεατρικές παραστάσεις από αρχαίο δράμα έως μιούζικαλ, καμπαρέ, επιθεωρήσεις και θέατρο για παιδιά, υπηρετώντας πάντα την αρχή του ότι στο θέατρο «είναι αδιάρρηκτη η σχέση μουσικής και παράστασης». Στη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, τη μουσική διεύθυνση της ξεχωριστής βραδιάς θα έχει ο Θύμιος Παπαδόπουλος, ο άνθρωπος που ο Θάνος Μικρούτσικος αποκαλούσε alter ego του. Θα τραγουδήσουν ο Χρήστος Θηβαίος, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Κώστας Θωμαΐδης και η Ρίτα Αντωνοπούλου, ενώ ανάμεσα στις νότες, κείμενα θα διαβάσει η Ρένια Λουιζίδου.

• Προπώληση εισιτηρίων για τις δύο παραστάσεις στο «Ολύμπια» στο ticketservices.gr και για την τρίτη του Μεγάρου στο megaron.gr.

Η Μαίρη Χρονοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου 1933 και αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1957 άρχισε να συνεργάζεται με το ελεύθερο θέατρο σε έργα των Αλέκου Σακελλάριου - Χρήστου Γιαννακόπουλου, ενώ πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο στην ταινία «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου το 1954.

Πρωταγωνίστησε σε δραματικές ταινίες, όπως τα «Κόκκινα Φανάρια», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Κοινωνία ώρα μηδέν», ενώ άφησε εποχή στα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες», «Μια Κυρία στα Μπουζούκια» και «Γοργόνες και Μάγκες». Ξεχωριστή ήταν η παρουσία της και στον νέο ελληνικό κινηματογράφο, όπως στις ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου, «Οι κυνηγοί» και «Ταξίδι στα Κύθηρα», αλλά και στην ταινία του Κ. Βρεττάκου, «Τα παιδιά της χελιδόνας».

Με ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετά την Μ. Χρονοπούλου σημειώνοντας:

«Αποχαιρετούμε την μεγάλη πρωταγωνίστρια του παλιού ελληνικού κινηματογράφου Μαίρη Χρονοπούλου. Γεννημένη το 1933 στην Αθήνα, η σπουδαία ηθοποιός λάτρεψε, όπως η ίδια είχε πει, τον κινηματογράφο από την πρώτη στιγμή και ως μια από τις σταρ του ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών '60 και '70 αγαπήθηκε από το κοινό.

Το ερμηνευτικό της ταλέντο κινήθηκε από την κωμωδία και το μιούζικαλ μέχρι το δράμα στον παλιό και νεότερο κινηματογράφο, ενώ συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα παραγωγών, σκηνοθετών και ηθοποιών.

Στις ξεχωριστές ερμηνείες της περιλαμβάνονται εκείνη στην ταινία "Τα κόκκινα φανάρια" του Βασίλη Γεωργιάδη, ταινία υποψήφια για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 1964, στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Οι κυνηγοί" και "Ταξίδι στα Κύθηρα" και στην ταινία "Τα παιδιά της χελιδόνας" του Κώστα Βρεττάκου το 1987, ερμηνεία για την οποία κέρδισε Βραβείο Α' γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Τον Ιούνιο του 2021 τιμήθηκε με το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στην Τελετή Απονομής των Βραβείων ΙΡΙΣ από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους της».

Για έκτη χρονιά πραγματοποιείται η έκθεση γλυπτικής του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος στον αύλειο χώρο του Βυζαντινού Μουσείου.

Στην έκθεση, που έχει ελεύθερο θέμα, παρουσιάζονται 101 γλυπτά μεσαίων και μεγάλων διαστάσεων, δημιουργίες της τελευταίας πενταετίας.

Η έκθεση δίνει αφενός την ευκαιρία στους καλλιτέχνες γλύπτες να παρουσιάσουν την πρόσφατη δουλειά τους, να έρθουν οι ίδιοι και το έργο τους σε επαφή με τους θεατές, σε εποχές που αυτό γίνεται όλο και δυσκολότερο, καθώς μεγάλο μέρος της Τέχνης εκχωρείται σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Αφετέρου, παρέχει τη δυνατότητα σε ευρύτερο κοινό να προσεγγίσει τη γλυπτική στη λειτουργία της, αισθητική, παιδευτική και ψυχαγωγική, στον χώρο στον οποίο ανήκει - το φυσικό περιβάλλον - όταν μάλιστα οι απόπειρες αισθητικής παρέμβασης και δράσης στον δημόσιο χώρο γίνονται ολοένα και πιο σπάνιες, με την πάγια άρνηση της πολιτείας να εφαρμόσει τη νομοθεσία για διάθεση του 1% της δαπάνης των δημόσιων κτιρίων για τη δημιουργία και τοποθέτηση εικαστικών έργων.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Συναντήσαμε τον Μάκη Σεβίλογλου ένα απόγευμα λίγες μέρες πριν από τη νέα εκλογική μάχη σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα. Μιλήσαμε μαζί του τόσο για τη διαδρομή του στη δισκογραφία, όσο και για την υποψηφιότητά του με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Ο Μάκης Σεβίλογλου, παιδί οικονομικών μεταναστών, γεννήθηκε και έζησε στη Γερμανία μέχρι τα 6 του χρόνια. Στη συνέχεια μετακόμισε στη γενέτειρα των γονιών του, ένα χωριό των Γρεβενών, και μέχρι σήμερα ζει στην Κοζάνη.

Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική σχεδόν από όταν θυμάται τον εαυτό του. «Ημουν δεν θα ήμουν 10 χρόνων, όταν ανακάλυψα στο σπίτι του θείου μου ένα μπουζούκι και ξεκίνησα να μαθαίνω μόνος μου. Ετσι, ξεκίνησα να γράφω και μουσική και στίχους».

Η πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση έγινε το 2003, όταν γνώρισε την Χαρούλα Αλεξίου, τον «θηλυκό Καζαντζίδη» όπως μας λέει, μέσω της Λιζέτας Καλημέρη, με το τραγούδι «Θα μεγαλώνουμε μαζί», που ερμήνευσε η ίδια στο δίσκο της «Ως την άκρη του ουρανού σου». «Η Χαρούλα δεν έχει ταίρι, την ακούς και ανοίγει ο ορίζοντας». Με την Χαρούλα συνεργάζονται και στο «Βύσσινο & Νεράντζι», όπου της γράφει τα μισά τραγούδια του δίσκου.

«40 χρόνια πειρατής», ο τελευταίος δίσκος του Μάκη Σεβίλογλου

Ενα άλλο μεγάλο κομμάτι της διαδρομής του Μ. Σεβίλογλου είναι η ενασχόλησή του με τη μουσική μας παράδοση. «Την παράδοση την ανακάλυψα μεγάλος, όταν πήγα στον στρατό. Ξεκίνησα να παίζω έγχορδα στην μπάντα του στρατού, στη λέσχη αξιωματικών που κάνουν τα γλέντια τους κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Εκεί είχα πολύ ελεύθερο χρόνο και άρχισα να ανακαλύπτω το δημοτικό τραγούδι.

Προηγουμένως, με είχαν κερδίσει περισσότερο τα λαϊκά τραγούδια, ρεμπέτικα, τραγούδια του Καζαντζίδη και του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα, του Ακη Πάνου. Ομως, η παράδοση βρίσκεται μέσα μας... Αναδύονται μνήμες, ακούσματα, χωρίς να χρειάζεται να τα σκαλίσεις, γιατί ποτιστήκαμε με τέτοια ακούσματα.

Ετσι, την περίοδο που ασχολούμουν με τον δεύτερο προσωπικό μου δίσκο, τις "Αγκυρες", ένιωσα την ανάγκη να τον αφήσω παραπίσω, και να καταπιαστώ με τα δημοτικά τραγούδια. Με βάση τους στίχους, κατέληξα σε 25 τραγούδια, για να κάνω την τελική επιλογή και να καταφέρω να χωρέσω σε έναν δίσκο 13 παραδοσιακά τραγούδια από την Ηπειρο και τα Γρεβενά. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε από ολλανδική εταιρεία το 2013 και κατέκτησε τον τίτλο της καλύτερης έθνικ δουλειάς της χρονιάς, στην Ολλανδία. Ο δίσκος συνοδευόταν και από νοσταλγικά κείμενα, για όσα έζησα όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα».

Αντικειμενικά, η συζήτηση οδηγήθηκε στο πώς βλέπει ο ίδιος το γεγονός ότι πολλοί νέοι καλλιτέχνες, νέα συγκροτήματα ασχολούνται με τον χώρο της παραδοσιακής μουσικής, βάζοντας και τις δικές τους πινελιές. Μας λέει χαρακτηριστικά: «Είναι γεγονός ότι η πιο πλούσια παράδοση, είναι η δημοτική παράδοση. Πέντε χιλιόμετρα περπατάς και αλλάζει το άκουσμα. Δεν έχει καμιά σχέση αυτό που ακούς από τη μια μεριά του βουνού με αυτό που ακούς από την άλλη. Για να καταλάβεις... Στην Κοζάνη ακούμε κορνέτες, στο χωριό μου παραδοσιακά με βιολί, είναι άλλο το άκουσμα των Γρεβενών. Και για εμένα είναι και το πιο δύσκολο είδος για να το κατέχει και να το αποδίδει σωστά ένας τραγουδιστής. Εγώ δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, βάζω και λαϊκά γυρίσματα μέσα...

Αρα, τα ακούσματα και η ποικιλία υπάρχουν... Μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται... Είναι μια σκηνή που δουλεύει μόνη της χωρίς διαφήμιση και εμένα μου αρέσει που φτάνουν αυτές οι μελωδίες στα αυτιά της πιτσιρικαρίας. Και βέβαια υπάρχουν και τα πανηγύρια, που οι νέοι έρχονται σε επαφή με την παράδοση. Μου αρέσουν οι Γκιντίκι και οι Villagers of Ioannina City, με έχουν κερδίσει».

Τελευταία του δισκογραφική δουλειά ήταν ο δίσκος «40 χρόνια πειρατής», που κυκλοφόρησε το 2022 με τη συμμετοχή των Ελένης Τσαλιγοπούλου, Λεωνίδα Μπαλάφα και Βέρας Μπαξεβανίδου.

Οσο για το ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι του, ο Μάκης Σεβίλογλου μας απαντά ειλικρινά. «Εχει αλλάξει πάρα πολύ το σκηνικό. Δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να παρακολουθήσω το μουσικό γίγνεσθαι, με την τροπή που έχει πάρει. Παλιά είχαμε τις εταιρείες που έκαναν το κουμάντο, τώρα έχουμε περάσει με τις λίστες, στη "δικτατορία" των ραδιοφώνων... Αν θέλουν να σε παίξουν έχει καλώς, διαφορετικά πρέπει να δώσεις πολλά λεφτά... Εχει γίνει πολύ μαρκετινίστικο το όλο πράγμα...

Εμένα μου αρέσουν οι μικροί χώροι. Να μπορεί να έρχεται κάποιος, να σε ακούει και να γίνεται κοινωνός στη δουλειά σου. Να αφήνει το κινητό του στην άκρη και να γινόμαστε όλοι μια παρέα... Και ο κόσμος είναι δύσκολο πια να έρχεται. Μετρά πια τα πάντα...

Εχω 17 συναυλίες στην Ολλανδία τον Δεκέμβρη. Περίεργο έτσι; Οι Ολλανδοί αγαπάνε πολύ την Ελλάδα, αλλά και τη μουσική της, ειδικά το ρεμπέτικο...».

Η πείρα του Μάκη Σεβίλογλου για το πώς είναι να δημιουργεί κανείς σε ένα σύστημα εχθρικό απέναντι στην Τέχνη και τους ανθρώπους της, αγγίζει εκτός από τον χώρο της μουσικής και τον χώρο της πολιτιστικής κληρονομιάς, αφού δούλεψε για 10 χρόνια σε αρχαιολογικές ανασκαφές, στην ΙΖ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. «Τους κυβερνώντες πλέον νοιάζει μόνο το κέρδος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και έτσι εξηγείται η πολιτική τους τόσο στον τομέα του σύγχρονου πολιτισμού, όσο και στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς».

Οσο για την επιλογή του να είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Κοζάνης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», με υποψήφιο περιφερειάρχη τον Νόντα Στολτίδη, μας λέει χαρακτηριστικά: «Εγώ σε αυτόν τον χώρο ήμουν πάντα. Μπορεί καμιά φορά να "έφευγα" για λίγο, αλλά πάντα "επέστρεφα". Δεν μπορώ να αρνηθώ πως ενηλικιώθηκα μέσα στο σχολειό της ΚΝΕ και ευτυχώς!!!

Το σκέφτηκα πολύ, αλλά κατέληξα ότι θέλω να συμβάλω και εγώ όσο μπορώ για να φανεί πιο καθαρά η άλλη διέξοδος. Λέω στους συντοπίτες μου: Ξέρετε ότι η "Λαϊκή Συσπείρωση" εκφράζει ένα άλλο όραμα. Σκεφτείτε ταξικά και ενισχύστε αυτούς που ξέρετε ότι και αύριο θα είναι κοντά σας σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη.

Υπάρχει θλίψη, υπάρχει αγανάκτηση... Ο κόσμος αλλού πατά και αλλού βρίσκεται και ο καλλιτέχνης έχει την ευθύνη να πάρει θέση».