«Εφυγε» από τη ζωή ο σύντροφος Διονύσης Βαλάσης, εικαστικός καλλιτέχνης, βιβλιοδέτης και εικονογράφος, ο οποίος υπήρξε καθηγητής Γραφικών Τεχνών και Οπτικοακουστικών Μέσων στο τμήμα Βιβλιοθηκονομίας του ΤΕΙ Αθήνας.

Ανέπτυξε μεγάλη αντιδικτατορική δράση και ήταν μέλος του ΚΚΕ, οργανωμένος στην ΚΟΒ Εικαστικών της ΤΟ Καλλιτεχνών της ΚΟΑ του ΚΚΕ.

Ο Δ. Βαλάσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Σπούδασε Γραφικές Τέχνες και Βιβλιοδεσία στη Φλωρεντία (Scuola del cuoio Santa Croce) και μαθήτευσε στο Eργαστήριο Kατασκευής Xαρτιού και Συντήρησης του Sidney Cockerel (Cambridge, UK). Το διδακτορικό του είχε θέμα την Τέχνη του Βιβλίου.

Δίδαξε Προληπτική Προστασία και Συντήρηση Υλικού Βιβλιοθηκών, σε βιβλιοθήκες και Κέντρα Δημόσιας Διοίκησης από το 1975, καθώς και Καλλιτεχνική Βιβλιοδεσία στο Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΤΕ και στον Πολιτιστικό Οργανισμό του δήμου Αθηναίων.

Το 1970 ίδρυσε το καλλιτεχνικό εργαστήρι «Αδυτον», που λειτούργησε και ως εκθεσιακός χώρος και είχε σκοπό την έκδοση συλλεκτικών βιβλίων τέχνης, την εικονογράφηση και την οργάνωση σεμιναρίων και συναντήσεων με θέμα την Αισθητική και την Ιστορία του Βιβλίου και των Τεχνών που σχετίζονται με αυτό.

Εργάστηκε στη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων, τα οποία εφαρμόστηκαν από το 1983 σε ελληνικά σχολεία του εξωτερικού και στην Ελλάδα. Από το 1995 μαζί με την Ζωή Βαλάση δημιούργησαν τα εκπαιδευτικά προγράμματα «Πολύπτυχο», με θέματα την Ιστορία της Γραφής και του Βιβλίου, την Εικονογράφηση, την Τέχνη της Βιβλιοδεσίας, τη Συντήρηση του Βιβλίου, τη Λογοτεχνία και τον Κινηματογράφο, το Παραμύθι, το Περιβάλλον.

Εικονογράφησε τα βιβλία «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Διονυσίου Σολωμού, «Ιστορίες του Ασημένιου Δάσους» της Ζωής Βαλάση, «Ερωτικά» του Γιάννη Ρίτσου, «Παραμύθια της Θεσσαλίας» και πολλά άλλα.

Εγραψε πολλά βιβλία με θέματα τη βιβλιοδεσία, τη συντήρηση του βιβλίου και την αισθητική αγωγή του παιδιού.

Συμμετείχε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, αποσπώντας βραβεία και διακρίσεις.

Ηταν μέλος του ΕΕΤΕ από το 1997 και υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του, ενώ για πολλά χρόνια ήταν δραστήριο μέλος της Επιτροπής Εκδηλώσεων του ΕΕΤΕ και επίσης πολλές φορές εξελέγη μέλος των Επιτροπών Κρίσης και Κατάταξης του ΕΕΤΕ

Αποχαιρετώντας τον σύντροφο Διονύση Βαλάση, η Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ σημειώνει σε ανακοίνωσή της:

«Ενημερωθήκαμε για το αναπάντεχο γεγονός του θανάτου του συντρόφου Διονύση Βαλάση, ο οποίος "έφυγε" από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών.

Είναι ένα από εκείνα τα απρόβλεπτα, δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή που δύσκολα μπορούμε να αποδεχτούμε.

Μέλος της ΚΟΒ Εικαστικών του ΚΚΕ, ο σύντροφος Διονύσης πορεύτηκε μέσα από τις γραμμές του Κόμματος με πίστη στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηταν μέλος της Επιτροπής Κρίσης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).

Διετέλεσε καθηγητής στα ΤΕΙ Αθήνας για πολλά χρόνια, στον τομέα της Τέχνης του Βιβλίου, και επιμελήθηκε συλλεκτικές καλλιτεχνικές εκδόσεις και εικονογραφήσεις.

Με ιδιαίτερη αγάπη για τη γλώσσα, τη γραφή, το παιδί, οργάνωνε σεμινάρια με θέμα την Αισθητική και την Ιστορία του Βιβλίου και συμμετείχε μαζί με την Ζωή Βαλάση σε εκπαιδευτικά προγράμματα για τον ελληνικό πολιτισμό σε σχολεία όλης της Ελλάδας.

Θα μας λείψει το γλυκό του χαμόγελο και θα μας καθοδηγεί η βαθιά του αγάπη για τη ζωή, τα παιδιά, η δίψα του για τη διάδοση του πολιτισμού ως μέσου εξύψωσης του ανθρώπου.

Εκφράζουμε τη βαθιά μας λύπη και συμπαράσταση στην συντρόφισσα Ζωή, συνοδοιπόρο του Διονύση στη ζωή, στην τέχνη και στον αγώνα, καθώς και στα παιδιά και τα εγγόνια τους».

• Η ΚΟΒ Παγκρατίου της Τομεακή Οργάνωσης Α' Αθήνας του ΚΚΕ εκφράζει τη θλίψη της για τον θάνατο του συντρόφου Διονύση Βαλάση και θερμά συλλυπητήρια για την απώλεια του συζύγου της στην συντρόφισσα Ζωή Βαλάση, μέλος της ΚΟΒ Παγκρατίου, καθώς και στα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Παρακολουθούμε καιρό τώρα την εντυπωσιακή συνέπεια με την οποία ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ απορρίπτουν τις προτάσεις του ΚΚΕ για την επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης.

Να απορρίπτουν τις τροπολογίες για την κατάργηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα καύσιμα και στην Ενέργεια.

Να απορρίπτουν και τις προτάσεις για ουσιαστικό έλεγχο των «πόθεν έσχες».

Να απορρίπτουν χωρίς δεύτερη κουβέντα και την παραμικρή απόπειρα ανακούφισης των εργαζομένων, που έχουν διαλυθεί από τη φοροληστεία και τη φτώχεια.

Δεν θέλουν καν να ακούν οτιδήποτε μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τα κέρδη των ομίλων.

Κάπως τους «γυρίζει το μάτι» με τη διεκδίκηση του αυτονόητου, με το να έχει δηλαδή ο κόσμος στον 21ο αιώνα ρεύμα, θέρμανση και φαγητό. Δεν προδίδουν τις δεσμεύσεις τους στην ΕΕ και τα Χρηματιστήρια, για την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και τις «δημοσιονομικές αντοχές».

Σήμερα, όπως και πάντα, δύο κόσμοι βρίσκονται σε σύγκρουση. Μια σύγκρουση όμως τόσο σφοδρή, όσο ποτέ.

Πιο μοντέρνα, πιο ύπουλη, αλλά πάντα το ίδιο αιματοβαμμένη. Μόνο που τώρα παρατηρούμε πως το σκηνικό αυτής της σύγκρουσης κάπως διαφοροποιείται. Σαν κάτι να αρχίζει να σαλεύει, σαν να ξυπνούν σιγά σιγά από έναν δηλητηριώδη λήθαργο ακόμη κι αυτοί που κάποτε πίστεψαν στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, στην καθιερωμένη προεκλογική υποκριτική λαίλαπα. Είναι τόσο καθαρό πλέον πως αυτός ο κατήφορος που δημιούργησαν οι «σωτήρες» δεν μπορεί να έχει τέλος και πως η επίθεση που βιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας, είναι αμείλικτη και άνευ προηγουμένου.

Από τη μια ο παλιός κι από την άλλη ο νέος κόσμος. Το παρελθόν και το μέλλον. Πάντα η ίδια ιστορία. Οι εκμεταλλευτές από τη μια κι απέναντί τους αυτοί που μια ζωή βάζουν το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Σε λίγους μήνες θα πρέπει να επιλέξουμε αν η ζωή μας θα αλλάξει προς το καλύτερο ή προς το - ακόμη - χειρότερο. Αν θα επιτρέψουμε να επαναληφθούν τα λάθη που οδήγησαν σ' αυτό που ζούμε σήμερα.

Αν θα παγιδευτούμε στη μοιρολατρία, στην ηττοπάθεια, στις αυταπάτες και τα ψευτοδιλήμματα. Αν δεν τολμήσουμε την ανατροπή και εγκλωβιστούμε στην εξαθλιωμένη ζωή που επιφυλάσσει η λάθος επιλογή.

Τώρα, σ' αυτό το πιο βαθύ σκοτάδι, που πέφτει πάντα πριν το ξημέρωμα, τώρα που η δουλειά, η μόρφωση, η υγεία δεν είναι πλέον δικαιώματα, ενώ οι έννοιες «δικαιοσύνη», «αρχές» και «αξίες» είναι άγνωστες λέξεις, είναι η στιγμή να αποφασίσουμε. Θα συμβιβαστούμε με τη βεβαιότητα ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν χειρότερα από μας;

Θα δεχτούμε αυτόν τον εμπαιγμό με τα επιδόματα της ανακύκλωσης της φτώχειας;

Θα συναινέσουμε στην πολιτική της ισοπέδωσης και της κατάργησης των λαϊκών κατακτήσεων;

Θα επιβεβαιώσουμε τον Μενέλαο Λουντέμη που έλεγε πως «η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών ανθρώπων»;

`Η θα ανασυνταχτούμε να δούμε πώς θα αλλάξουμε έναν κόσμο που βολεύει μόνο τους λίγους, βάζοντας μια «Σεμνή υπογραφή στις λεωφόρους του μέλλοντος»;

Θα γίνει αυτό η ακατανίκητη δύναμή μας;

Θέλει δουλειά, βέβαια, μια τέτοια απόφαση. Θέλει πίστη και πείσμα για τον στόχο.

Ασφαλώς!

Ποτέ, τίποτε στη δική μας πλευρά της ιστορίας δεν χαρίστηκε. Και το πιο απλό δικαίωμα και η πιο μικρή νίκη και το πιο μικρό βήμα για το δίκιο και την κοινωνική απελευθέρωση κατακτήθηκαν με ανυποχώρητο αγώνα.

Ο,τι σπουδαίο και μεγάλο πέτυχε αυτή η χώρα, ό,τι πιο προοδευτικό και καλό, το πέτυχε ο ίδιος ο λαός, εμείς οι ίδιοι, καμιά εξουσία, κανένας «σύμμαχος». Εμείς! Το κέρδισαν όσοι πήγαν κόντρα σε συμβιβασμούς και σε όλα εκείνα τα «εφικτά» και τα «ρεαλιστικά» των κυβερνώντων, των προϊσταμένων τους και αυτών που χρησιμοποιούν την τρομολαγνεία για το συμφέρον τους.

Ενας δρόμος υπάρχει μπροστά μας και είναι αυτός που οδηγεί σε μια δίκαιη κοινωνία. Η εποχή μας, αυτή στην οποία ζουν τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας κι εμείς, δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί σε ένα σκοτεινό διάλειμμα στην πορεία αυτού του κόσμου. Ο κόσμος που ζούμε μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.

Κι αυτό θα γίνει μόνο αν πιστεύοντας στο αναπόφευκτο της αλλαγής, ενισχύσουμε το κόμμα που - χρόνια τώρα - είναι το μόνο που αγωνίζεται ενάντια στην εκμετάλλευση, στα εγχώρια και ξένα κέντρα αποφάσεων, σ' αυτούς που ελέγχουν τις αγορές, τους ενεργειακούς δρόμους, τους εξοπλισμούς, που αλλάζουν σύνορα, κάνουν πολέμους και βυθίζουν τον κόσμο στη φτώχεια, την πείνα και τον εξευτελισμό. Σ' αυτό που είναι το μόνο που αντιστέκεται και πολεμάει μέσα κι έξω από τη Βουλή, για να μην περάσουν κάθε φορά τα μέτρα εκείνα που σφίγγουν όλο και πιο πολύ τη θηλιά στον λαιμό μας.

Που έστω και με 15 βουλευτές κόβει τη φόρα της επίθεσης εναντίον μας, που έχει αποδείξει πως όσοι υιοθετούν τα «δεν υπάρχει εναλλακτική» ή τη λογική του «μικρότερου κακού» ή απέχουν, πέφτουν στην παγίδα των εκμεταλλευτών τους. Είμαστε δίπλα του, γιατί είναι τιμή να είμαστε μ' αυτούς που τα όνειρά τους τα πληρώνουν μετρητοίς, είναι τιμή η συμπόρευση με τους έντιμους.

Κι όπως έλεγε ο Λένιν, που πέθανε μια τέτοια μέρα, το 1924, «η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας».