Διευκρίνισε ότι αν αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει κυβέρνηση της χώρας τότε «θα πας με τα λεφτά που έχεις, που θα βρεις, ό,τι υπάρχει». Για να κάνει τι; Απαντά «ένα πρόγραμμα για τους άστεγους», ένα άλλο «για την αντιμετώπιση της πείνας»... Ο,τι δηλαδή κάνουν οι δήμοι, οι εκκλησίες, οι ΜΚΟ με τα συσσίτια και τα καταλύματα για όσους δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίνη: Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του...

Ο ΣΥΡΙΖΑ τάζει ψίχουλα, τόσα όσα να μη σωριάζονται σαν κοτόπουλα στους δρόμους οι άνθρωποι του μόχθου. Τόσα όσα θα του επιτρέψουν να κρατά σε επίπεδα ασφαλείας για την αστική τάξη τη λαϊκή οργή, βαλβίδες εξαέρωσής της. Αυτή η περιβόητη «κοινωνική συνοχή» στην οποία ομνύει είναι όρος για την καπιταλιστική ανάκαμψη και ο ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζει εξ ου και δεσμεύεται στην πλουτοκρατία πως θα κάνει το παν για να την πετύχει.

Θα πάνε, δηλαδή, να αξιώσουν ρευστό για τους καπιταλιστές της Ελλάδας, υπογράφοντας εκ των προτέρων δηλώσεις αφοσίωσης στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Αυτό είναι γνωστό, μένει να φανεί και το πώς θα φύγουν. Γιατί στα τραπέζια της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας όλοι διαπραγματεύονται για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων, κάποιοι από θέση ισχύος και δεν εννοούμε την αστική τάξη της Ελλάδας και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, λόγω ανισομετρίας. Παραχωρήσεις δεν γίνονται, οίκτος δεν υπάρχει, αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα συμφέροντα και πάντως όχι των λαών. Μόνο για να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την πόρτα τους πρέπει να έχει συμφωνήσει πως όσα λαϊκά δικαιώματα έχουν απομείνει θα πάνε στην καρμανιόλα κι εντός της αιθούσης η μάχη θα δοθεί, όπως δίνεται και σήμερα, για τους άρπαγες και για καλύτερους όρους κλοπής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Η δυσαρέσκεια για τα μέτρα που πάρθηκαν και τα άλλα που έρχονται είναι μεγάλη. Τη συζητάμε όλοι και παντού: Στη δουλειά, στην οικογένεια, με φίλους. Δεν αρκεί, όμως, αυτό για να επηρεάσει ο λαός τις εξελίξεις. Οσο η δυσαρέσκεια περιορίζεται στην καταγγελία, στο ανάθεμα, το σύστημα κοιμάται ήσυχο. Καταλαβαίνει πως έχει περιθώρια και χρόνο να βελτιώσει τον τρόπο που ενσωματώνει και χειραγωγεί, να βρει και νέους τρόπους.

Οσο βλέπει τους συσχετισμούς να μην αλλάζουν, όσο καταφέρνει να μην κουνιέται φύλλο σε κλάδους και τόπους δουλειάς, που γίνεται το «έλα να δεις», κοιτάζει με υπεροψία τους εργαζόμενους και τους μετράει «του χεριού του». Η εργοδοσία, τα κόμματα που νομοθετούν για λογαριασμό της, ξέρουν πώς να εμποδίζουν το λαό να δει τη δύναμή του, να τη χρησιμοποιήσει. Ολοι οι μηχανισμοί τους γι' αυτό το σκοπό δουλεύουν. Αυτή είναι η ταξική πάλη.

Ο φόβος είναι ένας τρόπος για να αποσπούν ανοχή από το λαό. Η δολοφονική επίθεση στο Νέο Ηράκλειο και το κλίμα φόβου που προσπαθούν να καλλιεργήσουν είναι ενδεικτικά. Οι αυταπάτες είναι ένας άλλος. Η καλλιέργεια αντίληψης ότι με τους αγώνες δε γίνεται τίποτα ότι ο καθένας δεν πρέπει να κοιτάει πέρα από τον εαυτό του, άντε και απ' την επιχείρηση που δουλεύει, είναι ένας ακόμα. Οπως και το δηλητήριο ότι εργαζόμενοι και αφεντικά είναι «μια οικογένεια». Οτι μαζί θα σωθούν, ή μαζί θα «φουντάρουν».

Δεν είναι μόνο η εργοδοσία και το κράτος της που σπέρνουν τέτοιες αντιλήψεις. Είναι και οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, που κάνουν την ίδια δουλειά. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Αρκεί να δει τι λένε και τι κάνουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια που ξέσπασε η κρίση. Πώς την ερμηνεύουν, τι καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν, ποια διέξοδο προτείνουν.

Μ' αυτές τις δυνάμεις, το ΠΑΜΕ έχει πόλεμο. Οχι για να διαιρέσει τους εργαζόμενους, αλλά επειδή θέλει να τους ενώσει πάνω στο ταξικό συμφέρον. Επειδή στην εργατική τάξη, το ΠΑΜΕ δε βλέπει «κόκκινους», «πράσινους», «γαλάζιους» και «ροζ», «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», αλλά εργάτες και υπάλληλους, άνεργους, γυναίκες, νέες και νέους, που στύβονται για να κερδίζει μια δράκα επιχειρηματικών ομίλων.

Οι άλλες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, λένε ότι εργαζόμενοι και εργοδότες είναι «κοινωνικοί εταίροι». Το ΠΑΜΕ λέει ότι είναι αντίπαλοι. Οι άλλοι νοιάζονται να βγει η ελληνική οικονομία από την κρίση. Το ΠΑΜΕ νοιάζεται να βγουν οι εργαζόμενοι νικητές από την κρίση. Οι άλλοι λένε πως με ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, μπορεί το κεφάλαιο να κερδίζει και ο λαός να ευημερεί. Το ΠΑΜΕ λέει ότι με όποιο μείγμα διαχείρισης, το κεφάλαιο θα ευημερεί σε βάρος του λαού. Οι άλλοι θέλουν μια «καλύτερη» ΕΕ. Το ΠΑΜΕ λέει ότι η ΕΕ είναι των μονοπωλίων και ότι δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή.

Οι άλλοι λένε ότι με αλλαγή κυβέρνησης, «τα πράγματα μπορούν να φτιάξουν». Το ΠΑΜΕ λέει ότι ο εργαζόμενος λαός πρέπει να παλεύει ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που νομοθετεί σε βάρος του και τον εμποδίζει να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει. Οι άλλοι αραδιάζουν τις δυσκολίες στο κίνημα για να δικαιολογήσουν την απραξία, το συμβιβασμό, τη γραμμή που ούτως ή άλλως υπηρετούν. Το ΠΑΜΕ τις εντοπίζει για να τις πολεμήσει, να τις ξεπεράσει. Οι άλλοι θέλουν κίνημα - ουρά του ενός ή του άλλου κόμματος, συνομιλητή της εργοδοσίας. Το ΠΑΜΕ θέλει κίνημα ταξικό, χειραφετημένο από την πολιτική της εργοδοσίας και των κομμάτων της, με γραμμή εναντίωσης στα μονοπώλια.

Αυτή η διαφορετική γραμμή στο κίνημα εκφράστηκε και στην προετοιμασία της αυριανής απεργίας, την οποία αποφάσισαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, κάτω από την πίεση Ομοσπονδιών και Σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Τι έκαναν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες για να έχει επιτυχία; Απολύτως τίποτα. Οχι μόνο αυτό, αλλά την υπονομεύουν κιόλας.

Στην πλειοψηφία των σωματείων που ελέγχουν, δεν έγινε καν συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, για να συζητήσει την οργάνωση της απεργίας. Σε κλάδους με χιλιάδες εργαζόμενους δεν βγήκε ούτε μια ανακοίνωση που να ενημερώνει για την απεργία. Σε μεγάλους χώρους της βιομηχανίας και των υπηρεσιών, εκεί που η εργοδοσία «δαγκώνει» όποιον πάει να σηκώσει κεφάλι, δεν έκαναν τίποτα για να στηρίξουν τους εργαζόμενους να απεργήσουν, να ενθαρρύνουν αγωνιστικές διαθέσεις.

Σε κλάδους, όπως οι τραπεζοϋπάλληλοι, έφτασαν παραμονές της απεργίας να πανηγυρίζουν ότι συμφώνησαν με τους τραπεζίτες να γίνουν χιλιάδες απολύσεις με το μανδύα της «εθελούσιας εξόδου». Στους εμποροϋπάλληλους, που η σύμβαση έληξε πριν από λίγες μέρες, δεν αξιοποίησαν τη διπλή απεργία (3 και 6 Νοέμβρη) για να κλιμακωθεί η διεκδίκηση νέας κλαδικής Σύμβασης με αξιοπρεπείς μισθούς. Αντίθετα, υπέγραψαν στα μουλωχτά «πρωτόκολλο» με τους εργοδότες, με το οποίο παραπέμπουν στα τέλη Δεκέμβρη τις συμφωνίες μαζί τους.

Κανείς εργαζόμενος να μην έχει αμφιβολία ότι αν τελικά υπογράψουν Σύμβαση, θα το κάνουν πίσω από την πλάτη του. Και ότι η συμφωνία αυτή θα ενσωματώνει τις αξιώσεις των εργοδοτών για παραπέρα μείωση μισθών, επιπρόσθετα στο μείον 6,7% που υπέγραψε η ίδια πλειοψηφία το καλοκαίρι του 2012 με τους μεγαλέμπορες.

Στον αντίποδα, τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία, οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έκαναν προσπάθεια να γίνει η απεργία υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Να δεθούν τα ζητήματα αιχμής σε κάθε κλάδο με το γενικό πλαίσιο πάλης. Διοργάνωσαν Γενικές Συνελεύσεις, συζήτησαν μέτρα για να πειστούν, να βοηθηθούν εργαζόμενοι να απεργήσουν. Εντόπισαν δυσκολίες και αναμετρήθηκαν μαζί τους, όχι παντού με την ίδια επιτυχία. Ακόμα και τις τελευταίες ώρες, προσπαθούν να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο για να πετύχει η απεργία, για να είναι μαζικές οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.

Γιατί οι άλλες δυνάμεις δε δουλεύουν για την επιτυχία της απεργίας; Επειδή δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης, αλλά συνεννόησης και συμβιβασμού με την εργοδοσία. Αυτό ισχύει και για τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δε θέλουν κίνημα ταξικό, προσανατολισμένο στην αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές εργοδότες, επειδή μ' αυτούς θέλουν να κάνουν ανάπτυξη. Μ' αυτούς συζητάνε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα σαλόνια και άλλα λένε οι συνδικαλιστές του στα μπαλκόνια.

Στην «ανασύνταξη» του κινήματος, που υιοθέτησαν τελευταία, δίνουν περιεχόμενο που υπονομεύει παραπέρα τους εργατικούς αγώνες. Θέλουν κίνημα υποταγμένο στην κυβερνητική εναλλαγή, που θα στηρίξει μια κυβέρνηση όπως αυτή που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, «αντιμνημονιακή», «εθνικής σωτηρίας». Μαζί με πρώην συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, και χωρίς να κόβουν τις γέφυρες με τη σημερινή πλειοψηφία των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, οικοδομούν το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό. Βλέπουν το συνδικαλιστικό κίνημα σαν χοάνη που θα καταπιεί τον όποιο ριζοσπαστισμό αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, με στήριξη ή ανοχή σε μια διαφορετική διαχείριση.

Τα σχέδιά τους πρέπει να βρουν τοίχο. Να τους τα χαλάσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, παίρνοντας πάνω τους την ευθύνη για ανασύνταξη του κινήματος. Μαζικοποιώντας τα συνδικάτα τους, με έγνοια του καθένα να γραφεί και ο διπλανός του. Συμμετέχοντας ενεργά στις διαδικασίες του σωματείου. Παίρνοντας μερίδιο ευθύνης στο ζωντάνεμά του, στον εμπλουτισμό της δράσης του, στα μέτωπα που ανοίγει και παλεύει.

Η αντιπαράθεση για το «ποια γραμμή στο κίνημα», πρέπει να διαπερνά όλη τη λειτουργία των σωματείων: Από τη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, μέχρι τη μαζική Γενική Συνέλευση των εργαζομένων. Μέσα από τέτοιες ζωντανές διαδικασίες, που είναι αντίδοτο στο σημερινό συνειδητό εκφυλισμό, θα επιβεβαιώνεται το δίκιο, ο ρεαλισμός και η αναγκαιότητα της ταξικής γραμμής, θα κερδίζονται εργατικές συνειδήσεις.

Η αυριανή απεργία είναι μάχη για την αποτροπή των μέτρων που έχουν ψηφιστεί και των άλλων που σχεδιάζουν. Είναι αγώνας επιβίωσης για εργαζόμενους και άνεργους. Ταυτόχρονα, όμως, είναι μάχη στον πόλεμο για την ανατροπή της βαρβαρότητας που φέρνει τα αντιλαϊκά μέτρα. Είναι φανερό ότι η συμμετοχή στην απεργία, από μόνη της δε φτάνει. Η δουλειά που μένει να γίνει, είναι πολλή και δύσκολη, για κίνημα μαζικό, με συνέχεια, συνέπεια και ικανότητα να πετυχαίνει νίκες. Μέχρι την τελική...