«Δίπλα του έτυχε να κάθεται κάποιος διπλωμάτης, της πρεσβείας εκείνης που κατά τα θρυλούμενα λύνει ή μπλέκει τα προβλήματα της χώρας κάθε τόσο.

Μέσα στην ανία του ο Διαμαντής βρήκε διέξοδο και άρχισε το κουβεντολόι.

"Εχω την εντύπωση - έτσι άνοιξε την κουβέντα - ότι οι οικονομολόγοι και οι νομπελίστες σας χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως εργαλείο πίεσης στην ευρωζώνη, ότι προσεγγίζουν πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής, τους φουσκώνουν τα μυαλά και μετά τους αφήνουν σύξυλους σε ένα περιβάλλον μόνιμης καχυποψίας. Είναι όλοι τους πολέμιοι της ευρωζώνης, διπλάρωσαν πρώτα τον Γιώργο και τον έστειλαν αδιάβαστο και τώρα έχουν πλαισιώσει τον Τσίπρα. "Είναι σωστή η εντύπωση που έχω ή κάνω λάθος;" ρώτησε ο Διαμαντής.

"Οχι, δεν κάνετε λάθος, έτσι είναι, αλλά έχετε σκεφθεί μήπως τα κίνητρά τους είναι ιδεολογικά και προϊόν των πεποιθήσεών τους;" αποκρίθηκε εκείνος.

"Δεν αντιλέγω ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ της αγγλοσαξονικής και της κεντροευρωπαϊκής σχολής, αλλά συνήθως - επέμεινε ο δικός μας - πίσω από τέτοιες ιδεολογικού χαρακτήρα συγκρούσεις υπάρχει στρατηγική στόχευση".

"Μα είμαστε σύμμαχοι με την Ευρώπη, τη θέλουμε την ευρωζώνη" αντέτεινε ο άλλος.

"Ωστόσο", επέμεινε ο Διαμαντής, "εσείς θέλετε την ευρωζώνη ελεγχόμενη και το ευρώ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να μη γίνει ποτέ αποθεματικό νόμισμα και να αμφισβητήσει το προνόμιο του δολαρίου, που επιτρέπει στην Αμερική να συγκεντρώνει τον πλούτο όλου του κόσμου, για εμάς εδώ παίζεται η τύχη μας, δεν θέλουμε να γίνουμε Αργεντινή παρασυρμένοι από μια διαδικασία σύγκρουσης Αμερικής - Ευρώπης, μη μου πείτε πως αν συμβεί κάτι τέτοιο θα μας σώσετε εσείς...".

"Είναι κρίσιμη χώρα η Ελλάδα, δεν θα την αφήσουμε να χαθεί" απάντησε σχεδόν κατευναστικά ο συνομιλητής του Διαμαντή.

Μαύρα φίδια τον έζωσαν από εκείνο το βράδυ».

Δεν ξέρουμε αν το περιστατικό είναι πραγματικό ή είναι η καταγραφή μιας άποψης με μεταφορικό λόγο. Δείχνει όμως ανάγλυφα μια πραγματικότητα που έως τώρα οι αστοί προσπαθούσαν να συγκαλύψουν την ουσία της ή την προσέγγιζαν κάθε φορά ανάλογα με τη συγκυρία στο πλαίσιο του βαθέματος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της αναζήτησης γοργής εξόδου απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου. Αλλωστε, με κρίκο την κρίση στην Ελλάδα, από το 2010 ακόμη, εκδηλώνονται οι οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία, με επίκεντρο το μείγμα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, ανταγωνισμοί, που, όπως έχουμε κατ' επανάληψη αναδείξει από τον «Ριζοσπάστη», ξεπερνούν κατά πολύ τόσο το μείγμα διαχείρισης της κρίσης, όσο και την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας. Είναι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην παγκόσμια αγορά, έχουν σχέση και με τις αντιθέσεις «δολαρίου - ευρώ», τη θέση τους ως διεθνών χρημάτων και αποθεματικών, θέση που επηρεάζει και τις εξαγωγές κεφαλαίων και εμπορευμάτων και την ενίσχυση της θέσης των μονοπωλίων στη διεθνή αγορά, στις διακρατικές συμμαχίες, και βεβαίως στα ζητήματα Ενέργειας, της μεταφοράς της, πρώτων υλών κ.λπ. Η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική ενισχύει το ευρώ έναντι του δολαρίου. Το ισχυρό ευρώ συμφέρει στις συναλλαγές μεταξύ χωρών. Το ισχυρό ευρώ έναντι του δολαρίου σημαίνει επίσης μεγαλύτερη αξία του χρήματος ως κεφαλαίου. Διευκολύνει τις εξαγωγές κεφαλαίων από την Ευρωζώνη σε άλλα κράτη. Επομένως, χτυπά τα μονοπώλια άλλων κρατών στη διεθνή αγορά.

Βεβαίως, η εκδήλωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών περιλαμβάνει και τη δράση υπονόμευσης του ανταγωνιστή. Αυτό κάνουν οι ΗΠΑ παρεμβαίνοντας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη κόντρα στη Γερμανία. Αυτή η υπόθεση (ήδη ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Τζ. Λιου, περιοδεύει στην ΕΕ παρεμβαίνοντας για μια ακόμη φορά στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης) έχει σχέση, στο πλαίσιο της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, με την ανησυχία των ΗΠΑ για τα κεφάλαια επιχειρηματικών ομίλων τους που έχουν επενδυθεί στην ΕΕ. Η συνέχιση της κρίσης στην Ευρωζώνη τους απασχολεί.

Εχει σχέση επίσης και με το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τον ευρωπαϊκό Νότο που κοντράρει τη Γερμανία ζητώντας χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ό,τι δηλαδή προτείνουν και οι ΗΠΑ, λόγω των συμφερόντων των μονοπωλίων τους στη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Η καπιταλιστική οικονομία είναι διεθνοποιημένη. Οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι των καπιταλιστικών κρατών διαπλέκονται μεταξύ τους, και ανταγωνίζονται επίσης, το γεγονός αυτό εκφράζεται και στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μεταξύ κρατών. Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, καταστρέφονται τόσο εργατική δύναμη όσο και κεφάλαιο. Σε αυτές τις συνθήκες οξύνονται οι ανταγωνισμοί για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποιου κράτους θα έχει λιγότερες απώλειες, άρα θα βγει από την κρίση πιο ισχυρό, επομένως θα μπορεί να διεκδικήσει μεγαλύτερα μερίδια στην παγκόσμια αγορά από τον ανταγωνιστή του. Αυτό εκδηλώνεται και με τους οξύτατους ανταγωνισμούς μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας. Πάντα οι ΗΠΑ παρενέβαιναν στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, όχι λίγες φορές σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία και τους συμμάχους της, εκμεταλλευόμενες και τους ανταγωνισμούς μέσα στην Ευρωζώνη.

Ανταγωνισμοί επιδρούν επίσης και στους εσωτερικούς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς κάθε κράτους, βεβαίως και στην Ελλάδα, λόγω διαφορετικών συμφερόντων και με τη διεθνική διαπλοκή τους. Για παράδειγμα, υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα (εφοπλισμός, τουρισμός), που έχουν πιο προνομιακές σχέσεις με το δολάριο παρά με το ευρώ. Ταυτόχρονα η Ελλάδα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, ως πύλης εισόδου - εξόδου εμπορευμάτων και ως ενεργειακού κόμβου. Ετσι εκδηλώνονται ανταγωνισμοί ανάμεσα σε συμφέροντα των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Ρωσίας κ.ά.

Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει την πορεία εξόδου από την κρίση, τις εξελίξεις μέσα από την όξυνση των ανταγωνισμών κ.λπ. Ο,τι όμως και αν γίνει ο μεγάλος χαμένος είναι και θα είναι η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Που δεν έχουν άλλο δρόμο από το να συγκροτήσουν τη δική τους συμμαχία, να οργανώσουν μια ισχυρή εργατική, λαϊκή αντιπολίτευση, ενισχύοντας το ΚΚΕ παντού, ώστε με την αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη να ανοίξουν το δρόμο για την εργατική, λαϊκή εξουσία, να κοινωνικοποιήσουν τα μονοπώλια, να αποδεσμεύσουν την Ελλάδα από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό και σύμμαχο των αστών, για να μπει η οικονομία στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων αναπτύσσοντας διεθνείς σχέσεις με αμοιβαίο όφελος.

Εισαγωγικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε το θαυμασμό του για τη σοσιαλδημοκρατία, λέγοντας ότι «μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες». Είπε χαρακτηριστικά:

«Οπως γνωρίζετε, δεν είμαι σοσιαλδημοκράτης. Ωστόσο έχω βαθιά επίγνωση του μεγαλείου του Mπρούνο Κράισκι και της σημασίας της σοσιαλδημοκρατίας στην οποία πίστευε και την οποία εφάρμοσε με ειλικρίνεια και αφοσίωση σε όλη του τη ζωή. Κι έχω μεγάλο σεβασμό για τα επιτεύγματά του.

Ο λόγος που ξεκινάω λέγοντας ότι δεν είμαι σοσιαλδημοκράτης δεν είναι φυσικά επειδή θέλω να σηκώσω ιδεολογικά εμπόδια ανάμεσα σ' εσάς κι εμάς. Ο διάλογος και οι πολιτικές συμμαχίες είναι στην καρδιά της κουλτούρας, του DNA, του κόμματός μου, του ΣΥΡΙΖΑ, ως σημαντικό μέρος του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Είμαι σίγουρος ότι με τους περισσότερους από εσάς μοιραζόμαστε τις ίδιες ή παρόμοιες αξίες. Ωστόσο δεν μπορώ να κρύψω την έκπληξη και την απογοήτευσή μου για την πολιτική στροφή που έχουν κάνει τα περισσότερα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τα τελευταία χρόνια. (...)

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε έκλειψη γιατί δεν κατάφερε ν' αντιληφθεί τις συνέπειες τόσο της δικιάς του κρίσης όσο και της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης για μια ελλειμματική χώρα όπως η Ελλάδα, που συμμετέχει σε μια αρχιτεκτονικά ελαττωματική νομισματική ένωση, που υπέστη ένα ασύμμετρο σοκ».

Ολα τα παραπάνω βεβαίως δεν πρέπει να προκαλούν εντύπωση, αφού το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικής αστικής διαχείρισης. Η δήλωση «δεν είμαι σοσιαλδημοκράτης» έχει καθαρά ιστορικό περιεχόμενο και όχι ουσιαστικό, εννοεί ότι δεν προέρχεται από τους κόλπους της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας. Και εννοεί βεβαίως ότι επιδιώκει το κόμμα του να γίνει φορέας της νέας, αναγεννημένης σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ο Α. Τσίπρας, αφού εξήγησε ότι το πρόβλημα είναι ο κακός σχεδιασμός του ευρώ, προχώρησε σε ανάλυση για το πώς θα διασωθεί η ΕΕ, η οποία «κλέβει» όλες τις εντυπώσεις. Αποδεικνύει ότι το κόμμα αυτό νοιάζεται για τη διάσωση του κεφαλαίου και συνειδητά καλεί τα λαϊκά στρώματα να υποταχτούν σ' αυτό, γιατί δήθεν η σωτηρία της ΕΕ συμφέρει τους εργαζομένους και τους λαούς.

Λέει: «Η Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Η Ελλάδα μπορεί να ήταν ο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της Ευρωζώνης. Αλλά ακόμα κι αν δεν υπήρχε η Ελλάδα, η αλυσίδα της Ευρωζώνης θα είχε έναν άλλο αδύναμο κρίκο. [...] Γιατί, από τη στιγμή που έπεσε η Ιρλανδία, η χώρα που ήταν στην κορφή κάθε λίστας με τα πιθανά "θετικά" αποτελέσματα, ήταν σίγουρο ότι θα πέσει και η Ελλάδα. Οπως και η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ισπανία - και τελικά η Γαλλία.

Δεν προσπαθώ να υποστηρίξω ότι η Ελλάδα δε χρειάζεται μεταρρυθμίσεις ή ότι δεν έχει αδυναμίες. Αυτό θα ήταν παράλογο. Αλλά δεν μπορούν να γίνουν μεταρρυθμίσεις αν καταρρεύσει η οικονομία. [...]

Αν θέλετε να καταλάβετε πραγματικά γιατί η Ελλάδα είναι ακόμα σε ύφεση, η απάντηση είναι απλή: Είναι εγκλωβισμένη σε μια Ευρωζώνη που επιβάλλει τη λιτότητα στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη περιφέρεια.

Ωστόσο, τώρα που είμαστε στην Ευρωζώνη, το κόστος της διάλυσής της θα ήταν φοβερό για όλους μας. Ετσι, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι είναι μια φρικτή νομισματική ένωση, που διχάζει τους λαούς μας μέσα από ένα ενιαίο νόμισμα, έχουμε το καθήκον να την ξανασχεδιάσουμε. Δυστυχώς ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να γίνει εύκολα. Υπάρχουν τεράστια ιδιοτελή συμφέροντα που κρατάνε τα πράγματα έτσι όπως είναι:

Οι χρεοκοπημένοι τραπεζίτες της Ελλάδας και της Ισπανίας, σε πλήρη συνεργασία με τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες της Γερμανίας και της Γαλλίας, δε θέλουν να δουν δραστικές αλλαγές.

Οι πολιτικοί που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην εξουσία δε θέλουν ούτε αυτοί ριζικές αλλαγές.

Ιδιαίτερα οι ευρωκράτες δεν παραδέχονται ότι υπήρξε κακός σχεδιασμός των θεσμών.

Δυστυχώς, αν οι τράπεζες, οι κυβερνώντες πολιτικοί και οι ευρωκράτες συνεχίσουν το δρόμο τους, η Ευρώπη θα διαλυθεί. Θέλετε να ρίξουμε μια ματιά στο τι θα συμβεί εδώ στη Βιέννη όταν η αρρώστια εξαπλωθεί από την περιφέρεια, όπως είναι βέβαιο ότι θα γίνει; Ελάτε στην Ελλάδα και δείτε μόνοι σας τα κλειστά καταστήματα, τα άδεια εργοστάσια, το φόβο στα πρόσωπα των μεταναστών όταν γυρίζουν σπίτι το βράδυ.

Δε χρειάζεται να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει τις επόμενες εκλογές στην Ελλάδα και θα καταφέρει να φέρει μια θεμελιακή πολιτική αλλαγή».

Διέξοδος λοιπόν είναι η ανάγκη αλλαγής της Ευρωζώνης, ο επανασχεδιασμός της. Ανάγκη που διαπιστώνουν ακόμα και ακραιφνείς οπαδοί της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και της «πολιτικής ενοποίησης». Επιβεβαιώνεται ακόμα πιο ανοιχτά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει κόμμα του ευρωμονόδρομου. Οτι οι όποιες αντιρρήσεις σχετικά με την Ευρωζώνη και την ΕΕ δεν αμφισβητούν τη βασική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου για συμμετοχή στην ΕΕ - που, αν κι αμφισβητείται πιο ανοιχτά σήμερα από τμήματα του κεφαλαίου, δεν παύει να είναι κυρίαρχη - γίνονται από τη σκοπιά της θωράκισης των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει στην κριτική του στην Ευρωζώνη την κριτική άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων όπως οι ΗΠΑ. Γι' αυτό, όχι τυχαία αναφέρεται στην κρίση του 1929-1933 προβάλλοντας τον κεϊνσιανισμό και το New Deal του Ρούσβελτ ως φωτεινά ιστορικά παραδείγματα και τη διαχείριση Ομπάμα ως πρότυπα στο σήμερα. Είναι καθαρό ότι η συζήτηση γίνεται γύρω από το ποιο μίγμα διαχείρισης θα εγγυηθεί καλύτερα την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι με αλλαγή κυβέρνησης και μίγματος διαχείρισης θ' ανοίξει ο δρόμος της ευημερίας: «Μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα θ' απλώσει το χέρι στους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, στους ελεύθερα σκεπτόμενους φιλελεύθερους, σε όλους τους Ευρωπαίους που δε θέλουν η Ευρώπη να κατρακυλήσει στον εφιάλτη. Και θα τους ζητήσουμε να μας ακολουθήσουν σ' ένα κοινό σχέδιο: Το σχέδιο της σταθεροποίησης της Ευρωζώνης, ένα πρώτο βήμα για μια ανοιχτή, δημοκρατική και συνεκτική Ευρώπη. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να διαπραγματευτούμε σθεναρά με τους βασικούς μοχλούς του θεσμικού νεοφιλελευθερισμού στη Φρανκφούρτη, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι. Για να γίνει αυτό, θα χρειαστούμε στήριξη, όχι μόνο για να πετύχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα για την Ελλάδα, αλλά για να σφυρηλατήσουμε μια καλύτερη Ευρώπη, μια ανθρώπινη Ευρώπη.

Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα περιμένει οι δοκιμαζόμενοι εργαζόμενοι της Γερμανίας ή της Αυστρίας να χρηματοδοτήσουν την ανάκαμψή μας ενάντια στα συμφέροντά τους. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει στο τραπέζι ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ που θα περιλαμβάνει μια σωστή τραπεζική ένωση, ένα δημόσιο χρέος που θα διαχειρίζεται κεντρικά από την ΕΚΤ κι ένα τεράστιο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων.

Πάνω απ' όλα ζητάμε μια ειδική συνδιάσκεψη για το ευρωπαϊκό χρέος σε όλη την περιφέρεια, κατ' αναλογία με τη συνδιάσκεψη του 1953 που καθιέρωσε τη Συμφωνία του Λονδίνου για τα γερμανικά εξωτερικά χρέη, που αποφάσισε να κουρέψει ένα μεγάλο ποσοστό μ' ένα μορατόριουμ στην αποπληρωμή των τόκων και μια ρήτρα ανάπτυξης.

Αυτά είναι τα ελάχιστα αιτήματα μιας μελλοντικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να ικανοποιηθούν σήμερα χωρίς αλλαγές σε συνθήκες, χωρίς να υπάρχει ανάγκη οι Γερμανοί ή οι Αυστριακοί φορολογούμενοι να πληρώσουν για την περιφέρεια και χωρίς απώλεια κυριαρχίας για τα κοινοβούλιά μας.

[...] Δε θα είναι εύκολο να πειστεί η κυρία Μέρκελ, ο κύριος Ασμουσεν και ο κύριος Ντράγκι. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τις συνέπειες της αντίστασής τους. Εγώ όμως θα υποστώ αυτές τις συνέπειες. Η μόνη εναλλακτική είναι ν' αποδεχτώ τον αργό θάνατο του έθνους μου και την αργή διάλυση της Ευρωζώνης, που θα καταστρέψει την ίδια την ΕΕ.

Εν κατακλείδι το κόμμα μου, ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει να προωθήσει μια ευρωπαϊκή ατζέντα για τη διάσωση της Ευρώπης, ως μέσο που θα δώσει στην Ελλάδα τη δυνατότητα ν' αναπνεύσει. Δεν ξέρω αν το αυστριακό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα θα είναι μαζί μου σ' αυτόν τον αγώνα για τη διάσωση της Ευρώπης από τον εαυτό της. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Μπρούνο Κράισκι θα ήθελε να είναι μαζί μου.

Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να κάνουμε το καλό».

Αυτή η ομιλία, δίπλα στις άλλες «εξετάσεις» που έδωσε μέσα στο 2013 ο ΣΥΡΙΖΑ, με παρουσιάσεις σ' αμερικανικά ινστιτούτα όπως το Λεβί ή το Μπρούκιγκς, είναι επιπλέον αποδείξεις γιατί τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας από τις διακηρύξεις περί «ανατροπής στην Ελλάδα, αλλαγής στην Ευρώπη» που προβάλλει και ενόψει ευρωεκλογών ή της «κυβέρνησης της Αριστεράς» δεν έχουν να περιμένουν απολύτως τίποτα. Αποδεικνύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία, νοιάζεται για τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Ο δρόμος δηλαδή που προτείνει στο λαό δίνει ανάσα ζωής στον καπιταλισμό, την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ό,τι δηλαδή δημιουργεί τις κρίσεις, διαιωνίζει την εκμετάλλευση, αναπαράγει, ίσως λίγο εξωραϊσμένη, τη σύγχρονη βαρβαρότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Γράφει μεταξύ άλλων η συνδικαλιστική πλειοψηφία: «Σε ό,τι αφορά την επικοινωνιακή εκμετάλλευση του γεγονότος, μας είναι αδιάφορο ποιος επιχειρεί να προσδώσει στη συμφωνία πολιτικές ή αναπτυξιακές διαστάσεις ευρύτερες της καθαρά εργασιακής σημασίας που έχει για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους (οι οποίοι διασφάλισαν μισθό κι επιδόματα για τα επόμενα 2 χρόνια, την εποχή της απόλυτης εργασιακής απορρύθμισης)».

Τι λένε στους εργαζομένους; Να είναι κι ευχαριστημένοι που υπογράφτηκε σύμβαση, ανεξάρτητα αν αυτή επιδεινώνει κι άλλο τους όρους αμοιβής κι εργασίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων, και μάλιστα σε μια περίοδο που τα κέρδη των μεγαλοξενοδόχων βρίσκονται σε άνοδο. Με την ίδια επιχειρηματολογία, η συνδικαλιστική πλειοψηφία υπέγραψε το καλοκαίρι του 2012 σύμβαση που προέβλεπε μείωση 15% στους μισθούς!

Τα ίδια επιχειρήματα, όμως, χρησιμοποιεί και η εργοδοσία για να πείσει τους εργαζομένους να δουλεύουν σαν σκυλιά αν θέλουν να έχουν κλαδική σύμβαση. Την οποία, κατά δήλωσή τους (βλέπε συνάντηση του προέδρου του Πανελλήνιας Ενωσης Ξενοδόχων με το κλαδικό συνδικάτο της Αθήνας στις 12/12/2013) ήθελαν να υπογράψουν και οι ίδιοι οι ξενοδόχοι, για λόγους που σχετίζονται με τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και την ανάγκη να υπάρχει ένα μίνιμουμ ρυθμιστικό πλαίσιο στη διαμόρφωση των μισθών.

Ο μισθός και τα επιδόματα που «εξασφάλισε» η συνδικαλιστική πλειοψηφία για τους εργαζομένους του κλάδου θα είναι από 1/1/2015 κατά 136 ευρώ μικρότερος σε σχέση με αυτόν που έπαιρναν πριν το καλοκαίρι του 2012. Οσο κι αν προσπαθούν να κάνουν το «μαύρο άσπρο» στα μάτια των εργαζομένων, η πραγματικότητα είναι ότι έβαλαν πλάτη ώστε οι μεγαλοξενοδόχοι να βγουν με τις μικρότερες απώλειες από την κρίση και να διασφαλίσουν τους όρους για ένα νέο κύκλο κερδοφορίας την περίοδο της (καπιταλιστικής) ανάπτυξης.

Αυτόν το στόχο υπηρετεί η σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία: Να κάνει ακόμα φτηνότερη την εργατική δύναμη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, συμπληρωματικά στα μέτρα που πήραν και παίρνουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών, η προσφορά τζάμπα εργατικής δύναμης μέσω προγραμμάτων κατάρτισης και μαθητείας, η χρηματοδότηση με κρατικά κι ευρωπαϊκά κονδύλια.

Το ζήτημα αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ανάπτυξη και το ποιος θα ωφεληθεί από αυτήν, όσο κι αν η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας προσπαθεί να το αποσυνδέσει και να προσδώσει στην υπογραφή της σύμβασης «καθαρά εργασιακή σημασία»! Η κυβέρνηση πανηγύρισε για τη σύμβαση στα ξενοδοχεία επειδή η παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης είναι στρατηγικός της στόχος και υπηρετεί την καπιταλιστική ανάπτυξη που επιδιώκει.

Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός (παλιός και νέος) είναι από μόνος του ένα ...«αναπτυξιακό εργαλείο» στα χέρια του κράτους και της εργοδοσίας, στην προσπάθεια να εξασφαλίσουν φτηνότερους εργαζομένους κι «εργασιακή ειρήνη» για τους καπιταλιστές. Σ' αυτό το «μάθημα», η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων διεκδικεί έπαινο από τους εργοδότες με τους οποίους βρίσκεται στην ίδια όχθη, απέναντι από τους εργαζομένους, ενάντια στο πραγματικό συμφέρον και τις ανάγκες τους.

Εκεί όμως που η πλειοψηφία δίνει κυριολεκτικά «τα ρέστα της», είναι το σθένος με το οποίο υπερασπίζεται τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με επέκταση του απλήρωτου χρόνου της δουλειάς, που συνυπέγραψε με τους ξενοδόχους στη σύμβαση. Επιχειρηματολογώντας υπέρ της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, επιτίθεται στις ταξικές δυνάμεις του κλάδου και γράφει στο σχολιασμό της:

«Επιπλέον ψεύδονται ασύστολα για τις υποτιθέμενες συνέπειες της εξαιρετικά περιορισμένου εύρους διευθέτησης του χρόνου εργασίας που συμφωνήθηκε για υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου κατά 2 ώρες, σε περιπτώσεις αυξημένης πληρότητας (πάνω από 75%). Η δυνατότητα για υπερεργασία 1 ώρας σε περίοδο αιχμής είχε δοθεί από το 1991 χωρίς ουσιαστικά να χρησιμοποιηθεί από τους εργοδότες. Η απαίτηση για τις 2 ώρες προέκυψε από την εργοδοτική πλευρά, διότι η 1 ώρα υπερκαλύφθηκε από τη μνημονιακή διάταξη που κατέστησε υποχρεωτική τη 1 ώρα υπερεργασία την ημέρα αν απαιτηθεί από τους εργοδότες, προσαυξημένη μάλιστα μόλις κατά 1,20%. Φαίνεται πως οι "ταξικοί αγωνιστές" δεν έχουν επίγνωση για τις συνθήκες απασχόλησης στον κλάδο, ειδικά την εποχική περίοδο και τις συμφωνίες για δωδεκάωρη - επταήμερη απασχόληση συνήθως υποαμειβόμενη, η περιορισμένη, αλλά ασφαλισμένη και αμειβόμενη διευθέτηση τους πείραξε!».

Τι λένε; Οτι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που είχε συμφωνηθεί το 1991, ενσωματώθηκε επί της ουσίας στα μνημόνια, με αποτέλεσμα οι εργοδότες να ζητήσουν την επέκτασή της κατά μια επιπλέον ώρα. Η συνδικαλιστική πλειοψηφία ικανοποίησε το αίτημά τους, προσφέροντας επί της ουσίας δύο επιπλέον ώρες δουλειάς (στο 8ωρο), χωρίς την αντίστοιχη αμοιβή.

Αλήθεια, σε ποιο ξενοδοχείο η εργοδοσία χρειάζεται να επικαλεστεί την πληρότητα του 75% για να ζητήσει από τον εργαζόμενο να δουλέψει δύο (τουλάχιστον) ώρες παραπάνω; Και πού το είδαν γραμμένο οι εργατοπατέρες ότι είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων να λιώνουν στο μεροκάματο για 10 τουλάχιστον ώρες και μάλιστα σε περίοδο αιχμής, που έχουν ήδη εξαντληθεί στο 8ωρο; Ακόμα πιο πέρα: Γιατί σε περίοδο αιχμής η εργοδοσία να έχει «το ελεύθερο» από το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων να εντατικοποιεί και άλλο τη δουλειά, αντί να κάνει προσλήψεις;

Οπως κι αν το διαβάσει κανείς, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας ένα πράγμα πετυχαίνει: Ν' αυξήσει τον απλήρωτο χρόνο της εργασίας, άρα και την κερδοφορία του εργοδότη. Γι' αυτό άλλωστε οι ξενοδόχοι επέμεναν να μπει ένα τέτοιο μέτρο στα μνημόνια και στη συνέχεια να συμπεριληφθεί στη σύμβαση.

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία είναι υπόλογη για την υπογραφή της σ' ένα τέτοιο μέτρο και πρέπει να το πληρώσει. Για τον πρόσθετο λόγο ότι υπερασπίζεται τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σαν το «μικρότερο κακό», όταν είναι αποδεδειγμένο ότι συμφωνίες όπως αυτή ανοίγουν την όρεξη των εργοδοτών να τα κάνουν όλα «γης Μαδιάμ» σε ό,τι αφορά της εργασιακές σχέσεις και το χρόνο εργασίας στους τόπους δουλειάς. Οι πραγματικές συνθήκες δουλειάς στον Τουρισμό θυμίζουν γαλέρα. Στη διαμόρφωσή τους η συνδικαλιστική πλειοψηφία έχει τεράστιες ευθύνες με τη συνολική της γραμμή, η οποία εκφράζεται και στην υπογραφή συμβάσεων όπως η τελευταία.

Στην κατακλείδα του σχολίου τους, οι συνδικαλιστές της πλειοψηφίας γράφουν με θράσος: «Στην αντίπερα όχθη συναντήσαμε όπως πάντοτε τις υποκριτικές όσο και υστερόβουλες αντιδράσεις των συνδικαλιστών του ΚΚΕ, της συνδικαλιστικής μειοψηφίας στον κλάδο, οι οποίοι προφανώς προτιμούσαν ν' απολεστεί και η Σύμβαση στα Ξενοδοχεία, αφού την χαρακτήρισαν ως "κατάπτυστη Σύμβαση - καρμανιόλα που εξυπηρετεί την κερδοφορία των εργοδοτών".

Είναι κατανοητό πως αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους έναντι των εργαζομένων ενιαία ως παράταξη: Σ' όλους τους κλάδους της Οικονομίας όπου πλειοψηφούν, εγκαταλείπουν τους εργαζομένους έρμαια στις διαθέσεις των εργοδοτών και των ατομικών συμβάσεων, αφού πουθενά δεν επεδίωξαν να υπογράψουν μια συλλογική σύμβαση! Οταν οδηγούν με την ανοχή ή τη συνενοχή τους τις αποδοχές των εργαζομένων στα 586 ευρώ, ποιων την κερδοφορία εξυπηρετούν;».

Ψέμα, διαστρέβλωση και συκοφαντία. Μ' αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από την κριτική που τους άσκησαν δεκάδες κλαδικά κι επιχειρησιακά σωματεία, με χιλιάδες εργαζομένους, για τη σύμβαση που υπέγραψαν, ξετινάζοντας αράδα - αράδα τους κατάπτυστους όρους της. Το μένος των εργατοπατέρων για τις ταξικές δυνάμεις έχει να κάνει με το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται τον υπονομευτικό ρόλο της πλειοψηφίας και τη δράση της ανοιχτά στο πλευρό της εργοδοσίας.

Πουθενά και σε κανέναν κλάδο, ακόμα κι εκεί που είναι μειοψηφία, οι ταξικές δυνάμεις δε συμβιβάστηκαν με τον αρνητικό συσχετισμό και δεν έβαλαν την ουρά στα σκέλια. Αντίθετα, διεκδικούν την υπογραφή σύμβασης που δε θα πηγαίνει πίσω από τους όρους των συμβάσεων που έληξαν μέσα στην κρίση, σαν βάση για τη διαπραγμάτευση αυξήσεων στους μισθούς. Οι ταξικές δυνάμεις πρωτοστατούν στο να πάρει αυτή η διεκδίκηση μαζικά - ταξικά χαρακτηριστικά, ν' απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από το ιδεολόγημα ότι η σωτηρία - κερδοφορία του εργοδότη τους είναι αυτή που πρέπει να καθορίζει τους όρους που πουλάνε την εργατική τους δύναμη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κλαδικό συνδικάτο του επισιτισμού - τουρισμού στην Αττική και ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να οργανώσει τη μάχη των συμβάσεων. Να κάνει πρωταγωνιστές στη διεκδίκηση τους ίδιους τους εργαζομένους στα ξενοδοχεία, με γενικές συνελεύσεις και πανελλαδικό - τοπικό συντονισμό, με πολύμορφες κινητοποιήσεις και πλαίσιο που μαχητικοποιεί τους αγώνες, κόντρα στην προσπάθεια της εργοδοσίας και της κυβέρνησης να καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό, το χαμήλωμα των απαιτήσεων, χέρι - χέρι με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Σήμερα υπάρχει πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί από τους εργαζομένους. Πουθενά και ποτέ η αποδοχή της λογικής του «μικρότερου κακού» δεν ωφέλησε τους εργαζομένους, δε διασφάλισε θέσεις εργασίας, μισθούς και δικαιώματα. Αντίθετα, κάθε υποχώρηση με ευθύνη του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού δημιουργούσε χώρο στην εργοδοσία να οργανώσει καλύτερα το επόμενο κύμα της επίθεσης.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, αποκτά ξεχωριστή σημασία το κάλεσμα που απηύθυναν με κοινή τους ανακοίνωση 31 κλαδικά κι επιχειρησιακά σωματεία από τον Τουρισμό - Επισιτισμό, καταγγέλλοντας τη σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία. Σημείωναν μεταξύ άλλων:

«Με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους οι ξενοδόχοι δεν έκαναν ποτέ καμιά συμφωνία, όπως διατείνονται. Συμφώνησαν με την ξεπουλημένη ηγεσία στην Ομοσπονδία, που πάντα ήταν αρωγός στην πολιτική της ανταγωνιστικότητας, που έφερνε πάντα ανεργία και φτώχεια, είτε διανύαμε περίοδο ανάπτυξης, είτε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης (...)

Εμείς οι εργαζόμενοι, μέσ' από τα ταξικά μας Σωματεία, δε θα χάσουμε λεπτό από την προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος προτάσσοντας τις ίδιες τις ανάγκες μας, πετώντας έξω από την Ομοσπονδία και κάθε σωματείο αυτούς που όχι μόνο συμφώνησαν στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αλλά επιβάλλουν οι ίδιοι τη ζωή του σκλάβου για μας και τις οικογένειές μας. Να μη βρουν τόπο να σταθούν, να μείνουν έξω από κάθε οργάνωση. Τέτοιους ξεπουλημένους στην εργοδοσία, τέτοια Ομοσπονδία, όχι μόνο δεν έχει ανάγκη ο κλάδος, αλλά είναι επικίνδυνοι όσο ποτέ.

Μέχρι τότε, όσα εμπόδια κι αν βάζουν, θα συνεχίσουμε τον αγώνα για οργάνωση όλων των συναδέλφων στα Συνδικάτα μας και την ισχυροποίηση των δυνάμεων που αταλάντευτα υπερασπίζουν τα δικαιώματά μας. Η "εργασιακή ειρήνη" που θέλουν να επιβάλουν η κυβέρνηση, οι μεγαλοξενοδόχοι και τα τσιράκια τους να μην περάσει σε καμιά περιοχή της χώρας. Με οργάνωση και συλλογικό αγώνα θα έχουμε αποτελέσματα».