Γύρω στο 90% ψήφισαν υπέρ του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Αυτό το άθροισμα βγάζουν οι ψήφοι υπέρ των κομμάτων της συγκυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου.

Γύρω στο 17% ψήφισαν ακραίο εθνικισμό και «πατριδοκαπηλία», αν δει κανείς το ποσοστό που συγκέντρωσαν τα «δεξιότερα» της ΝΔ πολιτικά σχήματα, με το 10%, μάλιστα, να ψηφίζει ένα καθαρά ναζιστικό κόμμα.

Γύρω στο 40% στήριξαν σχήματα, που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δηλώνουν διαθέσιμα να στηρίξουν τη σημερινή συγκυβέρνηση, επιδιώκοντας ορισμένες αλλαγές στο μείγμα πολιτικής.

Ενώ το 26,6%, που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, στήριξε ένα κόμμα που έχει κάνει ακόμα περισσότερα βήματα προσαρμογής ως δύναμη αστικής διαχείρισης. Εχει δώσει εξετάσεις στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, έχει εγκαταλείψει όποια συνθηματολογία και αν είχε, έχει ξεμασκαρευτεί η στρατηγική του σύμπλευση με τη συγκυβέρνηση, ενώ έχει παίξει ρόλο στην ανάσχεση όποιου ριζοσπαστισμού. Μήπως, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του δε βοήθησε, ώστε μια τάση, έστω και θολής αμφισβήτησης της ΕΕ που είχε καταγραφεί πριν από το Μάη του 2012 πάνω από το 50%, σήμερα να έχει περιοριστεί μόλις στο 20%;

Για να υπάρξει πραγματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού υπέρ του λαού, προϋπόθεση είναι να δυναμώσει μέσα στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στη νεολαία η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ. Προϋπόθεση είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στο οργανωμένο κίνημα, στην ταξική πάλη. Σε τέτοιες συνθήκες, θα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την αποδυνάμωση των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Σήμερα, βεβαίως, τόσο το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2012 όσο αυτό των πρόσφατων ευρωεκλογών του 2014 δείχνουν ότι μόνο κυβερνήσεις συνεργασίας μπορούν να υπάρξουν. Με αυτό ακριβώς το ζήτημα, δηλαδή την αναγκαιότητα δημιουργίας κυβερνήσεων συνεργασίας, αιτιολογούν και τη συζήτηση που άνοιξε για την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, παρουσιάζοντας ένα τέτοιο εκλογικό σύστημα ως το πλησιέστερο στην απλή αναλογική.

Τη συζήτηση αυτή, αλλά και τη συγκεκριμένη ρύθμιση, αν τελικά αποφασιστεί, δεν μπορεί κανείς να την δει έξω από την πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Ζήτημα το οποίο έχει δρομολογηθεί ήδη πριν τις εκλογές του 2012. Το εγχείρημα της κυβέρνησης Παπαδήμου άνοιξε αυτόν το δρόμο. Πρέπει να σημειώσουμε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ φαινόταν αδιανόητο. Μόνο το ΚΚΕ μιλούσε για το ενδεχόμενο μεγάλου συνασπισμού, αντιμετωπίζοντας πολλές φορές το χλευασμό. Θυμίζουμε επίσης ότι η ΝΔ τότε είχε σηκώσει την αντιμνημονιακή σημαία, προβάλλοντας ένα μείγμα διαχείρισης με πολλά «επεκτατικά» χαρακτηριστικά.

Πολλές από αυτές τις προτάσεις που ενσωματώνονταν στα διάφορα «Ζάππεια» της ΝΔ δε διαφέρουν πολύ από τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Αλλωστε, όταν η ΝΔ μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ο ΣΥΡΙΖΑ της έκανε κριτική ότι από αντιμνημονιακή δύναμη έγινε μνημονιακή.

Η σημερινή ρευστότητα στο πολιτικό σύστημα και οι διεργασίες που εντάθηκαν μετά από τις ευρωεκλογές είναι αποτέλεσμα όλης της εξέλιξης στον κοινοβουλευτικό συσχετισμό των δυνάμεων των αστικών πολιτικών κομμάτων, όπως διαμορφώθηκε μετά από την κυβέρνηση Παπαδήμου και με σοβαρό σταθμό τις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012.

Στις ευρωεκλογές πήραν μέρος συνολικά 43 κόμματα, ο κατακερματισμός είναι μεγάλος. Το δε αποτέλεσμα των ευρωεκλογών εντείνει τις διεργασίες για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, με δεδομένο ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα σε εθνικές εκλογές δε διαμορφώνει πολλές εναλλακτικές επιλογές διακυβέρνησης. Αλλωστε το βασικό ζητούμενο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι το πώς θα εξασφαλίζονται σταθερές κυβερνήσεις που θα εκφράζουν πλατιά λαϊκή στήριξη.

Ο εκλογικός νόμος μπορεί ν' αποτελέσει εργαλείο στην αναμόρφωση, επειδή ακριβώς επιδρά στη διαμόρφωση των διλημμάτων για την ανάδειξη κυβέρνησης. Επιδρά στη στάση των λαϊκών δυνάμεων, μαζί βεβαίως με άλλους παράγοντες, για την ανάδειξη, μέσω της ψήφου, τέτοιου συσχετισμού στο κοινοβούλιο, ώστε να αναδεικνύονται οι κυβερνήσεις που έχει ανάγκη το σύστημα.

Η κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών θ' αξιοποιηθεί ώστε να μπαίνει ήδη στην προεκλογική αντιπαράθεση το ζήτημα των κυβερνητικών συνεργασιών ανάμεσα στα αστικά κόμματα. Υπάρχουν εκλογικά συστήματα στην Ευρώπη που είναι προϋπόθεση και υποχρεωτική η δήλωση εκ των προτέρων για ένα κόμμα ποιο κυβερνητικό σχήμα θα στηρίξει, σε ποιο συνασπισμό κομμάτων θα συμμετάσχει. Τα εκβιαστικά, βεβαίως, τρομοκρατικά διλήμματα προς το λαό θα συνεχίζονται, όπως το «σταθερότητα ή χάος» των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ή το «ΣΥΡΙΖΑ ή λιτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ. Θα συνεχίζονται και οι πλαστές διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό επίπεδο, συσκοτίζοντας τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία, που είναι: Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι φτωχοί αγρότες, από τη μια μεριά, και η αστική τάξη και οι σύμμαχοί της από την άλλη.

Εχει ενδιαφέρον η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που, αν και διακηρύσσει την «άδολη απλή αναλογική», δεν καλοβλέπει την εφαρμογή αναλογικού συστήματος πριν γίνει ο ίδιος κυβέρνηση. Τα στελέχη του μιλούσαν τις προηγούμενες μέρες για κατάκτηση της αυτοδυναμίας με 35%, ενώ στους μετεκλογικούς εκβιασμούς, απευθυνόμενα στο ΚΚΕ, έθεταν το δίλημμα ότι: «Οποιος κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα (sic) θα τον πατήσει το τρένο!».

O ΣΥΡΙΖΑ θέτει ότι δεν μπορεί σήμερα η κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις και να κάνει ενέργειες για τη διαχείριση του χρέους, το διορισμό επιτρόπου στην ΕΕ και διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τις ιδιωτικοποιήσεις, χωρίς συναίνεση. Αν και αυτή η ατζέντα αξιοποιείται με στόχο να πιέσει προς εκλογές, εν τούτοις στην πραγματικότητα έχουν πέσει συγκεκριμένα ζητήματα στο τραπέζι ενός διαλόγου. Πυκνώνουν παράλληλα οι εκκλήσεις και οι πιέσεις από εκπροσώπους του κεφαλαίου για «εθνική συνεννόηση».

Πώς θα εξελιχτεί το ζήτημα θα το δούμε. Χρειάζεται όμως ετοιμότητα από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, γιατί το σίγουρο είναι ότι αυτές οι διεργασίες συνοδεύονται από διάφορα αντιλαϊκά σενάρια. Χρειάζεται λοιπόν να δυναμώσει ακόμη περισσότερο μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία και το κίνημα η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης, σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ και την πολιτική που στηρίζει αυτόν το δρόμο, με την ενσωμάτωση και την παθητική προσμονή μιας κυβερνητικής εναλλαγής.

Το ΚΚΕ, όσο κι αν δε θέλει να το χωνέψει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, είχε ενιαία στάση, σαφή και κρυστάλλινη, σε όλες τις κάλπες. Κάλεσε το λαό να ψηφίσει παντού με κριτήριο την καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και των υποψηφίων τους, με όποια «ταμπέλα» κι αν εμφανίζονταν.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί και ούτε θα μπορούσε, ελέω ενός εκλογικού νόμου που θέτει εκβιαστικά διλήμματα στο λαό με το Β΄ γύρο, να καλεί τους ψηφοφόρους στη μια κάλπη να καταδικάσουν την ΕΕ και τα κόμματα που την στηρίζουν και στην άλλη κάλπη να ψηφίσουν το ανάποδο.

Τα παραπάνω τα έχει επιβεβαιώσει άλλωστε η ίδια η ζωή, τα «έργα και οι μέρες» των «αριστερών» δημάρχων που έχουν εκλεγεί με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η «Αυγή» έγραφε προχτές πως το 2010 «οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν επικρατήσει σε μόλις 3 δήμους», ενώ στην πραγματικότητα είναι περισσότεροι οι δήμαρχοι που εκλέχτηκαν με την υποστήριξή του. Προφανώς, όσα έπραξαν οι συγκεκριμένοι δήμαρχοι έκαναν την «Αυγή» να... διαγράψει την εκλογή τους με τις ψήφους και τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαρακτηριστικό είναι ακόμα και το παράδειγμα του «αριστερού» δημάρχου Αθήνας Γιώργου Καμίνη, που στήριξε εμμέσως πλην σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ στο Β΄ γύρο, το Νοέμβρη του 2010.

1. Αλήθεια, τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ικαρία; Η οργάνωσή του στον Εύδηλο πάντως στήριξε ανοιχτά με ανακοίνωσή της το «μνημονιακό» υποψήφιο, που το 2010 είχαν στηρίξει μαζί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - ΛΑ.Ο.Σ.

2. Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά δήμους που κατέβαιναν μόνο υποψήφιοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ; Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε... (στοιχεία υπάρχουν και τα ξέρουν).

Και για να τελειώνουμε: Το ΚΚΕ ούτε παζάρια έκανε, ούτε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, ούτε έκλεισε το μάτι στους ψηφοφόρους της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, ούτε σε «γεύματα» συμμετείχε.

Ας μην εκτοξεύουν λάσπη, λοιπόν, γιατί ο κόσμος βοά...

Οσο σωστό είναι ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται, άλλο τόσο σωστό είναι ότι τα λάθη γίνονται για να διορθώνονται. Αρκεί να αναγνωριστούν. Οταν προεκλογικά η «Λαϊκή Συσπείρωση» τόνιζε ότι ο λαός της Αττικής δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές της ΕΕ αλλά μαχητές ενάντια στις πολιτικές της ΕΕ και του κεφαλαίου, αρκετοί καλοπροαίρετα ρωτούσαν πού κολλάει αυτή η επισήμανση, είτε γιατί δεν είχαν διαβάσει τα προγράμματα των διεκδικητών της Περιφέρειας, είτε γιατί οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αστικής διαχείρισης έκαναν τα πάντα ώστε να διεξαχθεί μια κοκορομαχία χωρίς κουβέντα για τις πολιτικές τους. Χτες, ακόμα, ένας αρθρογράφος στο «Εθνος» αναρωτιόταν αν θα είναι αντιμνημονιακός ο χαρακτήρας της διαχείρισης που θα ασκήσει στην Περιφέρεια η κα Δούρου.

Κι όμως, τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά η κα Δούρου φρόντισε και φροντίζει, παρά την τακτική του «άλλα λόγια...», να κάνει καθαρό τουλάχιστον ένα: Οτι η πολιτική που θα ασκήσει κινείται εντός - πολύ εντός - του πλαισίου της ΕΕ.

Αυτήν την κατεύθυνση έκανε ξανά καθαρή προχτές με δύο συνεντεύξεις της στο ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό «Αλφα». Σε ερώτηση για την ανεργία δήλωσε: «Εμείς δεν τάξαμε θέσεις εργασίας, ούτε μιλήσαμε για την ανάπτυξη γενικά και αόριστα». Και εξηγώντας τι θα γίνει με τα χρήματα του ΕΣΠΑ δήλωσε μαζί με άλλα ότι «θα πάνε σε νεανική επιχειρηματικότητα». Η νέα περιφερειάρχης δεν «τα μαζεύει». Τα προγράμματα «νεανικής επιχειρηματικότητας», όπως εύσχημα ονομάζονται οι άδειες για σοφιστικέ μανάβικα, σουβλατζίδικα, τυροπιτάδικα και ψιλικατζίδικα, είναι ένα κερασάκι στην τούρτα, είναι πρώτα στη λίστα αυτών που προωθούνται από την ΕΕ ως προγράμματα για τη δήθεν αντιμετώπιση της ανεργίας. Στην ουσία, είναι προγράμματα που σβήνουν από τους καταλόγους της ανεργίας τους ανέργους, μεταθέτουν στους ίδιους τους ανέργους την ευθύνη για ένα πρόβλημα που ο καπιταλισμός, με όποια διαχείριση, όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει αλλά το εντείνει. Η κα Δούρου, λοιπόν, συνεπέστατη με τις προεκλογικές εξαγγελίες της, επαναλαμβάνει αυτό ακριβώς: Δεν πρόκειται να δημιουργηθεί καμία θέση εργασίας, θα δοθούν κίνητρα σε νέους ανέργους να γίνουν επιχειρηματίες κι... όποιος επιβιώσει.

«Φεύγουμε - είπε - από τη λογική δρόμοι και γέφυρες, τη λογική των υποδομών». Και συμπλήρωσε: «Δεν είμαι θιασώτης μιας λογικής που λέει θα πάρω το πλεόνασμα (...) και θα αρχίσω να το μοιράζω». Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι υποδομές με τις οποίες δεν θέλει να έχει σχέση είναι απαραίτητες για τη ζωή των ανθρώπων, ειδικά σε μια περιοχή σαν την Αττική, που πνίγεται στην πρώτη μπόρα, καίγεται στην πρώτη κάψα και τρέμει στο ενδεχόμενο ενός σεισμού. Αφού δεν είναι αυτής της λογικής, ποιας είναι; Το λέει η ίδια όταν τη ρωτούν τι θα κάνει με τα 4 δισ. του ΕΣΠΑ που έχει να διαχειριστεί. «Δεν θα πάνε γενικά και αόριστα, υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι που πρέπει να εξυπηρετηθούν, αιρεσιμότητες (σ.σ. παραπέμπει σε ρήτρα - σκοπιμότητα - επιλεξιμότητα), που είναι λίγο δύσκολο να εξηγηθεί...». Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζουμί. Κίνητρο για την άσκηση της πολιτικής στην Περιφέρεια (η οποία είναι τμήμα του κράτους των καπιταλιστών, για όσους το ξεχνούν...) δεν είναι οι ανάγκες του λαού αλλά οι προτεραιότητες που βάζει το μεγάλο κεφάλαιο και προωθούνται μέσα από τα προγράμματα της ΕΕ - τέτοιο είναι όλο το περιεχόμενο του ΕΣΠΑ - κι αυτό ακριβώς όχι απλά θα εφαρμόσει αλλά φροντίζει και να το υπερασπίσει η νέα περιφερειάρχης. «Προωθούμε - έγραφε προεκλογικά στο πρόγραμμά της - ένα πλουραλιστικό οικονομικό μοντέλο, όπου συνυπάρχουν ο ιδιωτικός, ο δημόσιος και ο κοινωνικός τομέας. Ο ιδιωτικός τομέας προφανώς έχει σημαντικό ρόλο στο νέο παραγωγικό - αναπτυξιακό πρότυπο για την Αττική».

Και τι θα γίνει με την ανεργία; Παραμένει το ερώτημα που ήταν αφορμή και γι' αυτές τις συνεντεύξεις. Εχει δώσει ήδη απάντηση στο πρόγραμμά της, που προβλέπει: «Ειδικές ρήτρες απασχόλησης για διασφάλιση των θέσεων εργασίας και για δημιουργία νέων στις επιχειρήσεις που επιδοτούνται από δημόσιους περιφερειακούς πόρους». Δηλαδή, ένα ολόκληρο πλαίσιο ενίσχυσης των επιχειρήσεων (βλ. ρήτρες) με φοροαπαλλαγές, στο όνομα της διατήρησης των θέσεων εργασίας. Είναι η λογική της «ενεργού απασχόλησης», δίνω χρήμα που έχω πάρει από τον εργαζόμενο μέσω φορολογίας στον κεφαλαιοκράτη (ή τον φοροαπαλλάσσω μεταθέτοντας τα βάρη στον εργαζόμενο) για να μην τον απολύσει! Τόσο φιλεργατική πολιτική... Οτι αυτή η φράση είναι copy paste από τα ανάλογα κείμενα της κυβέρνησης της ΝΔ δεν ξενίζει καθώς και η κυβέρνηση την έχει αντιγράψει από ανάλογα κείμενα της ΕΕ, που με τη σειρά τους αποτυπώνουν τις θέσεις των καπιταλιστών, οι οποίοι υπόσχονται ότι με κρατικό χρήμα θα κάνουν επενδύσεις.

Ας επανέλθουμε, όμως, στην αρχική υπενθύμιση: Το ΚΚΕ τόνιζε ότι ο λαός της Αττικής δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές της ΕΕ αλλά μαχητές ενάντια στις πολιτικές της ΕΕ και του κεφαλαίου. Μετεκλογικά, αυτή η επισήμανση αποκτά χαρακτήρα πρόσκλησης για οργάνωση της πάλης καθώς η νέα περιφερειάρχης, ανάμεσα στ' άλλα που δεν έκρυψε προεκλογικά, έχει προσδιορίσει επακριβώς και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί. Αναφερόμενη στις παραγωγικές δυνατότητες της Αττικής έγραφε: «Αυτά τα παραγωγικά συστήματα περικλείουν αξιόλογες και αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες τόσο χάρη στα συγκριτικά και ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που εμπεριέχουν όσο και χάρη στις κεντρικές αναπτυξιακές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπως αυτές αποτυπώθηκαν στην "Ευρώπη 2020" και εξειδικεύονται στις επιλογές για το νέο ΕΣΠΑ (Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης) την προγραμματική περίοδο 2014 - 2020». Για όσους δε θυμούνται ή δε γνωρίζουν, η στρατηγική «Ευρώπη 2020» είναι αυτή ακριβώς που, με κυρίαρχη αξία την «ανταγωνιστικότητα», δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να διασφαλίζουν αυξανόμενη κερδοφορία από καλύτερες θέσεις πατώντας πάνω στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων. Αυτός είναι και ο πυρήνας της πολιτικής που βεβαιώνει και μετεκλογικά ότι θα ασκήσει η κα Δούρου.

Για τέτοια ανατροπή μιλάνε η κα Δούρου και ο ΣΥΡΙΖΑ! Αν είχε καταλάβει άλλο πράγμα προεκλογικά όποιος την ψήφισε, τώρα είναι αργά για κλάματα. Δεν είναι όμως αργά για να πάρει τα μέτρα του. Να φροντίσει να οργανωθεί, να παλέψει για να ανοίξει ο δρόμος για μια ζωή χωρίς τους καπιταλιστές και το σύστημά τους που γεννά την ανεργία. Αυτή η μάχη θα δοθεί και στην Περιφέρεια.