Πολυτραυματική η βδομάδα που πέρασε για τα λαϊκά στρώματα, που έχουν φτάσει στο αμήν και θα παραμείνουν στο αμήν ακόμα και αν δεν υπάρξει κανένα καινούργιο μέτρο, ακόμα και αν αύριο, με ένα μαγικό ραβδάκι, έρθει η ανάπτυξη και αυγατίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών (πέντε νεκροί από μια πλημμύρα, μια ματωμένη καραμπόλα σ' ένα δρόμο ακριβοπληρωμένο καθημερινά, δεν είναι λεπτομέρειες αλλά καθρέφτης μιας πολιτικής που αυγατίζει κέρδη ματώνοντας το λαό).

Τα κόμματα της αστικής τάξης, παριστάνοντας τα κοκόρια που μάχονται, διαγωνίζονται για την τριχιά στο λαιμό του λαού, καθώς γνωρίζουν πως ό,τι αντιλαϊκό έχει περάσει ως τώρα, έχει δεθεί τόσο με τους εφαρμοστικούς νόμους όσο και με τους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ, έτσι που να καθίσταται υποχρεωτική η υλοποίησή του με όποια κυβέρνηση εντός της ΕΕ.

Πεντακάθαρη η απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ: «Μετά τη λήξη του μνημονίου με τη σημερινή μορφή, προβλέπεται η δυνατότητα της "προληπτικής πιστωτικής γραμμής", κρατικής χρηματοδότησης προς την Ελλάδα. Ορος και προϋπόθεση (...) είναι να ολοκληρωθούν τα "μεταρρυθμιστικά μέτρα της τρέχουσας αξιολόγησης που εκκρεμούν", καθώς επίσης και η συμμετοχή του ΔΝΤ και στο νέο μηχανισμό χρηματοδότησης. Το Γιούρογκρουπ "καλεί τις ελληνικές αρχές να διασφαλίσουν τη γρήγορη και πλήρη εφαρμογή όλων των μεταρρυθμιστικών μέτρων που είναι αναγκαία για την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης"».

Δηλαδή; Δηλαδή, μέχρι τη λήξη της δίμηνης παράτασης, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, θα πρέπει να προχωρήσουν τα μέτρα που συζητιούνται και πριν την επίσπευση της προεδρικής εκλογής. Ποια ήταν αυτά; Η αύξηση από τα 4.500 στα 6.000 των ελάχιστων ενσήμων για την κατοχύρωση της κατώτατης σύνταξης, οι αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, νέοι φόροι, κατασχέσεις και άλλα παρόμοια.

Με αυτό το δεδομένο, τα αστικά κόμματα δίνουν διαπιστευτήρια στο μεγάλο κεφάλαιο ότι εγγυώνται τη σταθερότητα και την ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι αυτή δηλαδή δε θα παρεμποδιστεί από ανεπιθύμητους παράγοντες, όπως η λαϊκή πάλη. Σ' αυτήν την κατεύθυνση επιχειρούν να κάνουν συνένοχο το λαό, να τον εγκλωβίσουν σ' αυτήν ή την άλλη εκδοχή της αστικής διαχείρισης. Μιας διαχείρισης που, είτε δηλώνει στους ξενοδόχους ότι τους συμπονά για την πιθανότητα να χάσουν κέρδη από την αύξηση του ΦΠΑ είτε παρακρατεί την κρατική επιδότηση από το Κέντρο Εκπαίδευσης Τυφλών για να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, είναι παραλλαγή μιας πολιτικής από και για το μεγάλο κεφάλαιο.

Το γεγονός ότι σ' αυτόν το διαγωνισμό παρεμβαίνουν ευθέως διεθνή οικονομικά κέντρα και άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του κεφαλαίου επιβεβαιώνει το κοινό υπόβαθρο: Να εξασφαλιστεί - διαβεβαιωθεί ότι, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση από τα αστικά κόμματα (σημερινά ή υπό κατασκευή), ο αντιλαϊκός δρόμος θα μείνει ανέγγιχτος, με το λαό μάλιστα να έχει δηλώσει και εκλογικά το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» (αυτήν τη συναίνεση αξιώνουν).

Γι' αυτήν τη συναίνεση σηκώνουν διάφορα σκιάχτρα, να φοβηθούν και άλλο όσοι, ήδη τρομοκρατημένοι από τα πάθη τους, αναζητούν κάποια, έστω φρούδα, ελπίδα διεξόδου. Αρκεί να μείνει στο απυρόβλητο το γεγονός ότι και η κυβέρνηση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δορυφόρους τους αντιμετωπίζουν με εξαιρετική ωριμότητα (σ.σ. αυτή είναι η λέξη της βδομάδας) τις αξιώσεις του κεφαλαίου για αταλάντευτη συνέχιση του αντιλαϊκού δρόμου.

Για το θέατρο που παίζεται με το λαό θεατή απ' την αρχή της βδομάδας, σημειώναμε: «Θα είναι 180», «θα είναι 121», «μήπως είναι 177 και 118»; «Είναι αποστάτες», «πρέπει να γίνουν τώρα εκλογές ή αργότερα»; «Θα παραταθεί ή όχι το μνημόνιο»; Και το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι συνεχίζεται, θολώνοντας το τοπίο. Οσο και αν αυτά τα ερωτήματα για το αστικό πολιτικό σύστημα και τα στελέχη του έχουν ουσία, γιατί αφορούν διεργασίες και ανακατατάξεις που συντελούνται στο εσωτερικό του με στόχο την αναμόρφωσή του, τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών που θα διεκδικήσουν τη διακυβέρνηση, άλλο τόσο είναι αποπροσανατολιστικά για το λαό, που καλείται στη γωνιά του, στον καναπέ του να παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, τρομοκρατημένος για την «πολιτική αστάθεια» ή αυτοαπατώμενος ότι η κυβερνητική εναλλαγή κάτι θετικό θα φέρει γι' αυτόν, όταν είναι δεδομένο ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα είναι εδώ είτε παραταθεί είτε όχι το μνημόνιο.

Δεν είναι τυχαία η αναφορά και επικέντρωση του συνόλου των αστικών κομμάτων σε «φαινόμενα ακραίας φτώχειας», σα να πρόκειται για το «ολίγον έγκυος»... Μοιράζουν το λαό σ' αυτούς που λιμοκτονούν και εκείνους που τα κουτσοβολεύουν. Επιλέγουν πελατεία και υπόσχονται ασπιρίνες, όταν καμιά αντιβίωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τόση σαπίλα. Ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας η ...υποκρισία τους.

Το έβαλε απλά στη Βουλή το ΚΚΕ, στη διάρκεια συζήτησης του προϋπολογισμού: Μεγάλη κουβέντα γίνεται απ' όλους για τις τεράστιες θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός κατά τη διάρκεια της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Μέχρι δακρύων εμφανίζονται διάφοροι να αναγνωρίζουν τις θυσίες του λαού για να ζητήσουν «να μην πάνε χαμένες», διακηρύσσουν μάλιστα «όχι άλλες θυσίες» γιατί «δεν αντέχει άλλο ο λαός» κλπ. Το ερώτημα, όμως, παραμένει αναπάντητο: Εχετε δει στο πρόγραμμα της ΝΔ, που είναι ο ηγέτης του ενός πόλου, να γίνεται λόγος για ανάκτηση των απωλειών, έστω σε ένα σχετικό βάθος χρόνου; Εχετε δει στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η κορυφή του άλλου πόλου, να υπάρχει θέση για ανάκτηση των απωλειών; Οχι βέβαια, αφού ακόμα και η κάλυψη των απωλειών σημαίνει σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο.

Αντίθετα, ορισμένοι προκαλούν μιλώντας ακόμα και για άνεμο αλλαγής (κοπανιστό αλλά άνεμο). Αφού, όμως, υπάρχει άνεμος αλλαγής, και μάλιστα αριστερής, δε θα έπρεπε αυτήν τη στιγμή να ετοιμάζεται ο λαός για τη σύγκρουση που θα γίνει με τα μεγάλα συμφέροντα, με τους κολλητούς και με την ΕΕ; Ποιος προετοιμάζει το λαό για μια τέτοια σύγκρουση; Κανείς απ' όσους δεσμεύονται από την υπογραφή τους στην ΕΕ, κανείς απ' όσους καθημερινά καθησυχάζουν το κεφάλαιο ότι δεν κινδυνεύει από την ύπαρξή τους, κανείς απ' όσους καλούν, εν τέλει, το λαό ν' αλλάξει απλά κυβέρνηση και όλα μέλι - γάλα.

Θέλουν το λαό να βράζει στο ζουμί του, να μην ξέρει πού ν' ακουμπήσει τις αγωνίες και τις ανάγκες του. Για να δεχτεί εκ των υστέρων -μέσα από την περίφημη δημοκρατική εκλογική διαδικασία- ως αυτονόητο όποιον εκλεκτό έχει ήδη προεπιλέξει το κεφάλαιο ως ικανότερο να εκφράσει τα συμφέροντά του στη συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτό τους καίει, γι' αυτό ο καβγάς, αυτό δείχνει ο κουρνιαχτός που σηκώνουν την ώρα που πίσω απ' τον μπερντέ δίνουν εξετάσεις στο κεφάλαιο.

Η απάντηση σ' αυτό το αίσχος επείγει. Και αυτήν την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα πραγματική αντιπολίτευση σε κεφάλαιο, μονοπώλια, κυβερνήσεις τους, ΕΕ, που ανοίγει ταυτόχρονα την προοπτική να γίνει ο ίδιος ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Αυτός είναι ο μονόδρομος για το λαό. Τα ζητήματα που αφορούν το πώς θα οργανώσει την αντεπίθεσή του πρέπει να τον απασχολήσουν και όχι τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η γραμμή είναι όπλο του λαού. Και αυτήν τη γραμμή το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις στην πράξη.

Ο συνδυασμός της κακοκαιρίας των ημερών συναπαντιέται με τον κακό μας τον καιρό μικροπολιτικά και το τζακ-ποτ μεταφέρεται στο κοινοβουλευτικό κατάστημα. Αυτή η επισπευσθείσα (;) παρατεταμένη (;) τεχνητή (;) καλοζυγισμένη (;) προεκλογική περίοδος ξεκίνησε προϋπολογισμένα επί του προϋπολογισμού, ως «έξοδος κινδύνου». Τώρα τραβιέται η κουρτίνα εκεί που γράφει έξοδος κι από πίσω τοίχος!...

Γιατί όσο και καλά να ντριπλάρει το αστικό σύστημα, στριμωγμένα στον εκφυλισμό της ψευδούς αντιπροσωπευτικότητας των μαζών δεν μπορεί να εφεύρει άλλα τερτίπια. Το πολύ πολύ οι χρυσαυγίτες να εξασφαλίσουν και μερικά βιντεάκια για την προεκλογική τους εκστρατεία με τις περιστασιακές κοινοβουλευτικές αρπαχτές στο μπάσε - βγάλε των μεταγωγών στη διαδρομή έδρανο - κελί.

Σ' αυτήν την τυπική ή άτυπη, ενδεχόμενη ή βέβαιη, προεκλογική περίοδο, εμείς απέναντι. Για να είμαστε οικοδεσπότες. Παραγωγοί και νομείς του πραγματικά πλούσιου τόπου - σπιτιού μας, ένα όπλο έχουμε, ΚΚΕ. Πρόσκληση στους πολλούς που νοιάζονται κι αντέχουν να αγωνίζονται πρώτα και ν' απολαμβάνουν τα κόπια τους, όχι ως φιλέματα μετά, τέτοια πρόσκληση ανοιχτή μόνον η εργατική τάξη και το κόμμα της μπορούν ν' απευθύνουν για γνήσιο λαϊκό γλέντι...

Παράλληλα, πραγματοποιήσαμε ένα πλατύ άνοιγμα μέσα στη νεολαία, δώσαμε μια σειρά μάχες για την οργάνωση της πάλης και τη διαφώτιση σε κάθε χώρο. Τα μέλη της ΚΝΕ συναντηθήκαμε και δράσαμε από κοινού με χιλιάδες νέους και νέες που μοιράζονται τα ίδια βάσανα με μας. Για τη συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης του Νοέμβρη, στην απεργία και σε μια σειρά άλλες κινητοποιήσεις. Για την οργάνωση της πάλης των ανέργων, συζητώντας παράλληλα για το χαρακτήρα της ανεργίας στον καπιταλισμό, για τις αιτίες που τη γεννάνε και για τους όρους εξάλειψής της.

Στους χώρους της τεχνικής εκπαίδευσης και κατάρτισης αναπτύχθηκαν αγωνιστικές πρωτοβουλίες για ζητήματα κόστους, ελλείψεων, όρων πρακτικής κ.λπ., προβλήθηκε η πρότασή μας για την τεχνικο-επαγγελματική εκπαίδευση που δίνει ουσιαστική απάντηση σε όλα τα προβλήματα. Αντίστοιχα, έντονη ήταν η προσπάθεια στα ΤΕΙ και στα πανεπιστήμια για την οργάνωση του αγώνα των φοιτητών και των σπουδαστών μέσα στα έτη, στα εξάμηνα.

Οι σύντροφοί μας μαθητές προσπάθησαν να αποκαλύψουν το χαρακτήρα των αλλαγών στο σχολείο, μέσα στις τάξεις, στα Μαθητικά Συμβούλια, για να οργανωθεί ο αγώνας των μαθητών στο πλευρό των εργαζομένων για μόρφωση και ζωή με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα. Επιδίωξαν να γίνουν υπόθεση των ίδιων των μαθητών οι σχολικές γιορτές, να ανοίξει η αντιπαράθεση με το τι διδάσκεται στο σχολείο, ποια είναι η ιστορική αλήθεια.

Ηταν έντονη η πολιτική δραστηριότητα με εκδηλώσεις και συσκέψεις, με πολυμορφία, αξιοποιώντας τον πολιτισμό και τον αθλητισμό.

Ολη αυτή η δουλειά που προηγήθηκε, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ακόμη μεγαλύτερη ένταση των προσπαθειών μας το επόμενο διάστημα, να φτάσουμε σε ακόμη περισσότερους νέους και νέες. Με βάση τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, μπορούμε πιο πλατιά να παρέμβουμε μέσα στη νεολαία, αναδεικνύοντας ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος που έχουμε απέναντί μας: οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που με τις απαιτήσεις τους τσακίζουν τις ζωές μας. Οι δεσμεύσεις και οι κατευθύνσεις της ΕΕ, το χρέος για το οποίο δεν ευθυνόμαστε, αλλά υποθηκεύουν το μέλλον μας, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν, που πίνουν νερό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Καλλιεργώντας σωστό κριτήριο ότι όλους αυτούς πρέπει να βγάλουμε από το σβέρκο μας, ότι η μοναδική διέξοδος προς όφελος του λαού και της νεολαίας, βρίσκεται στο δρόμο της λαϊκής αντεπίθεσης με δυνατό ΚΚΕ, του αγώνα για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει.

Στις Θέσεις του ΚΣ αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι τα όργανα και τα στελέχη κρίνονται στην ικανότητα σχεδιασμού, ελέγχου και υλοποίησης των κατευθύνσεων στο επίπεδο των ΟΒ, ενισχύοντας την πρωτοβουλία που στηρίζει τις κεντρικές κατευθύνσεις, με δημιουργική υλοποίηση των αποφάσεων, μακριά από τη μηχανιστική μεταφορά και τη ρουτίνα.

Επομένως, απαιτείται να είναι σταθερά στο επίκεντρο της καθοδηγητικής ευθύνης η εσωοργανωτική ζωή και λειτουργία της ΟΒ. Εδώ δε χωράει καμία υποτίμηση. Χρειάζεται να αφιερώνεται χρόνος στην ουσιαστική προετοιμασία, στην καλή γνώση του χώρου ευθύνης, στη γείωση σ' αυτόν, στην εξειδίκευση των γενικών κατευθύνσεων, με πρακτικό πνεύμα και σαφήνεια. Στην εξασφάλιση αναβαθμισμένης πολιτικής και ιδεολογικής συζήτησης και εξοπλισμού, μορφωτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας, συζήτησης ζητημάτων του χώρου ευθύνης. Εξετάζοντας την παρέμβαση του αντιπάλου, όπως κι αν εκφράζεται. Σε κάθε χώρο, ανάλογα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλες πολιτικές δυνάμεις, την εργοδοσία, τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, διάφορα προγράμματα της ΕΕ που «τρέχουν» και επηρεάζουν συνειδήσεις κ.ά. Αρα, χρειάζεται καλή «ακτινογραφία» του, πώς επιδρούν οι γενικότερες εξελίξεις συγκεκριμένα, ποια είναι τα προβλήματα, οι ανησυχίες και οι διαθέσεις που εκφράζονται στο χώρο. Και όχι απλά για να υπάρχει μια εικόνα για να την περιγράφουμε γενικά, αλλά για να γινόμαστε πιο ικανοί και εύστοχοι στο να ξεδιπλώνουμε το δικό μας σχεδιασμό, τη δικιά μας παρέμβαση και αντιπαράθεση.

Για παράδειγμα, μπορεί να στηριχθεί ουσιαστικά μια μαθητική ΟΒ για να αναπτύξει δράση μέσα στο σχολείο, αν ο μαθητικός καθοδηγητής δεν αφιερώνει χρόνο για να αποκτήσει εικόνα για το τι συμβαίνει μέσα στο σχολείο, τι συζητάνε οι μαθητές, τι διδάσκεται μέσα στην τάξη, τι γράφουν τα σχολικά βιβλία, ποιες δυνάμεις παρεμβαίνουν σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς, αν στο σχολείο υπάρχουν πολιτιστικές ή αθλητικές ομάδες κ.λπ; Και αν αφού αποκτηθεί η εικόνα, που θα πρέπει συνεχώς να συμπληρώνεται, δεν αφιερώνει χρόνο, σκέψη, προσπάθεια για το πώς θα βοηθήσει τους συντρόφους μαθητές με εύστοχη επιχειρηματολογία, απλή, κατανοητή, με το ποιες παρεμβάσεις χρειάζονται; Αν δε σκεφτεί και προετοιμαστεί κατάλληλα για το πώς θα είναι ζωντανή η συζήτηση στην ΟΒ, για το πώς το σχέδιο θα γίνει υπόθεση της ίδιας της μαθητικής ΟΒ;

Η καλή εσωοργανωτική ζωή έχει την αντανάκλασή της στη δράση του κάθε μέλους της ΚΝΕ. Ετσι δυναμώνει η ΟΒ συνολικά, για να μπορεί να είναι το επιτελείο μάχης στο χώρο ευθύνης της και τα μέλη της ΚΝΕ να γίνονται όλο και καλύτεροι προπαγανδιστές, διαφωτιστές και οργανωτές της πάλης, με το προσωπικό τους παράδειγμα, με τη μαχητική στάση ζωής να χτίζουν και να ενισχύουν πολύπλευρους δεσμούς με τη νεολαία, να εμπνέουν ευρύτερα διάθεση για δράση και οργανωμένη πάλη στη νεολαία του χώρου τους. Με την εξασφάλιση πλούσιας εσωοργανωτικής ζωής και δραστηριότητας, με σωστή λειτουργία με βάση το καταστατικό μας, διαμορφώνεται ταυτόχρονα το έδαφος για την αφομοίωση των μελών της Οργάνωσης.

Οταν οι καπιταλιστές μιλάνε για ελευθερία, εννοούν αυτήν που οι ίδιοι έχουν, να μπορούν να εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη, το λαό, για να αυξάνουν τα κέρδη τους. Είναι ψεύτικη «ελευθερία» για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Αλήθεια, πόσο ελεύθερος είναι ένας νέος όταν το 60% των νέων είναι άνεργοι ή δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί; Πόσο ελεύθερος είναι ένας νέος να σπουδάσει, όταν το κόστος σπουδών έχει χτυπήσει κόκκινο; Πόσο ελεύθερος είναι ένας εργαζόμενος να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν στο χώρο δουλειάς; Για μας ελευθερία είναι η δυνατότητα να γνωρίσουμε την πραγματικότητα και να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας. Παίρνει σάρκα και οστά με τη συνειδητή, οργανωμένη πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, στον αγώνα για τη νέα, τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Βαδίζουμε με επαναστατική αισιοδοξία και σιγουριά προς το 11ο Συνέδριο της ΚΝΕ, κάνοντας συστηματική προσπάθεια να σταθεροποιούνται τα βήματα που κάνουμε, να κατοχυρώνονται και παράλληλα, να συγκρουόμαστε με τις αδυναμίες που έχουμε. Παίρνουμε όλοι θέση μάχης για να δοκιμαστούμε στην ίδια τη ζωή και τη δράση.

Προς την πορεία για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων του Κόμματος και των 50 χρόνων της ΚΝΕ, θέτουμε υψηλούς στόχους σε όλους τους τομείς, ώστε το 2018 να έχουμε ΚΝΕ ακόμα πιο δυνατή, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά ατσαλωμένη, με περισσότερες ΟΒ, σε περισσότερους χώρους.

Eurokinissi

Στόχος αυτής της συζήτησης, μέρος της οποίας είναι και η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, είναι να πείσει ότι για την ίδια την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και για τις μεγάλες αρνητικές συνέπειες που έφερε στη λαϊκή πλειοψηφία, φταίει ο τρόπος λειτουργίας του πολιτικού συστήματος.

Στόχος, επίσης, είναι να δημιουργήσει προσδοκίες - ψεύτικες λέμε εμείς - στο λαό ότι αν αλλάξει αυτός ο τρόπος λειτουργίας, αν οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αντικατασταθούν από κυβερνήσεις συνεργασίας, αν μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών, αν ενισχυθούν οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, αν υπάρξουν κάποια μέτρα διαφάνειας για τον έλεγχο, για παράδειγμα, του πολιτικού χρήματος, τότε θα αντιμετωπιστεί η κρίση ή θα δημιουργηθούν μεγαλύτερες δυνατότητες για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων.

Αυτή η συζήτηση, που δεν είναι καινούρια, πάει χέρι χέρι μ' εκείνες τις θεωρίες που χρόνια τώρα αποδίδουν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και τις συνέπειές της για το λαό στη διαφθορά, στην αδιαφάνεια, στο μέγεθος του κρατικού τομέα, στις μονοκομματικές κυβερνήσεις, στην έλλειψη συνεννόησης και συναίνεσης μεταξύ των κομμάτων.

Ακόμη κι αν ορισμένα φαινόμενα είναι υπαρκτά, όπως είναι η εκτεταμένη διαφθορά, δεν αποτελούν την αιτία της κρίσης και απόδειξη γι' αυτό αποτελεί το γεγονός ότι η κρίση χτύπησε όλες τις χώρες, ακόμη και εκείνες που έχουν προχωρήσει σε αλλαγές όπως αυτές που προτείνονται από την κυβέρνηση ή από άλλα κόμματα. Ούτε το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα έχει να κάνει με τα παραπάνω φαινόμενα, αλλά με τη θέση κάθε χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, με την ανισομετρία που είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να μείνει στην αφάνεια και τελικά στο απυρόβλητο ο πραγματικός αίτιος της κρίσης και των λαϊκών προβλημάτων, που είναι η ίδια η οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, η ΕΕ, δηλαδή ο δρόμος, τον οποίο φυσικά υπηρέτησαν και τα παλιά κυβερνητικά κόμματα, τον οποίο υπηρετούν και τα ανερχόμενα ή νέα κόμματα που φιλοδοξούν να πάρουν μέρος ή να αναλάβουν την κυβερνητική διαχείριση.

Να γιατί λέμε ότι η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος έχει στοιχεία αποπροσανατολισμού.

Φυσικά, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης, της ΝΔ και άλλων κομμάτων, για τη συνταγματική αναθεώρηση και τα θέματα που έχει ανοίξει δεν είναι απλά μια επικοινωνιακού χαρακτήρα ενέργεια. Υπηρετεί συγκεκριμένες επιδιώξεις του συστήματος, προωθεί αντιδραστικές αλλαγές, που στοχεύουν έτσι ώστε το σημερινό Σύνταγμα και κατ' επέκταση το αστικό κράτος, από τη μία να γίνουν ακόμη πιο εχθρικά και αυταρχικά απέναντι στο λαό και από την άλλη να υπηρετούν ακόμη καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κάποιες από αυτές τις αλλαγές έχουν ήδη ξεκινήσει σε νομοθετικό επίπεδο και επιδιώκεται να αποτυπωθούν και συνταγματικά.

Αυτόν τον στόχο υπηρετούν οι προτάσεις για την ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας έναντι της νομοθετικής, όπως είναι η μείωση του αριθμού των βουλευτών, το ασυμβίβαστο της ιδιότητας βουλευτή και υπουργού, η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ), που φτάνουν μέχρι και την εκλογή του ΠτΔ απευθείας από το λαό. Οσο κι αν αυτή η πρόταση, που υποστηρίζεται και από άλλα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνεται στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, στην ουσία κρύβει το στόχο να αποτελεί αυτός ο θεσμός, ο ΠτΔ, έναν σταθερό παράγοντα που πιο αποφασιστικά θα έχει λόγο σε μια σειρά από ζητήματα, όπως είναι πιθανόν η σύνθεση της κυβέρνησης, η θέσπιση των νόμων, η προκήρυξη εκλογών.

Γενικότερα, μέσω τέτοιων προτάσεων, επιδιώκεται η δημιουργία τέτοιων θεσμών και η στελέχωσή τους με πρόσωπα, τα οποία με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και ικανότητα θα υλοποιούν την αντιλαϊκή πολιτική. Είπε η εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ ότι με το ασυμβίβαστο υπουργού - βουλευτή οι υπουργοί θα είναι αφοσιωμένοι στο κυβερνητικό έργο, φέρνοντας το παράδειγμα της Κομισιόν. Τι είναι η Κομισιόν; Κανένας φιλολαϊκός θεσμός; Είναι ο πιο αντιδραστικός θεσμός της ΕΕ. Αρα, εδώ, αυτή η «αφοσίωση στο κυβερνητικό έργο» οδηγεί στο εξής: Θεσμοί και πρόσωπα που, ανεπηρέαστα από την εκάστοτε πολιτική συγκυρία και κυρίως από την αντίσταση, τη διεκδίκηση, την παρέμβαση και τους αγώνες του λαού, θα είναι άτεγκτοι και αφοσιωμένοι στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ενα άλλο ζήτημα αποτελούν οι προτάσεις για την αναθεώρηση διατάξεων, όπως είναι το άρθρο 16, για να υπάρχει η δυνατότητα και τυπικά πλέον να ιδρύονται ιδιωτικά πανεπιστήμια, ή το άρθρο 24 για την προστασία του περιβάλλοντος.

Με αυτές τις προτάσεις επιδιώκεται να ενισχυθούν η δράση και η κερδοφορία του κεφαλαίου στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας και αλλού. Να αλλάξουν εκείνες οι διατάξεις που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και βάζουν κάποιους περιορισμούς στην ανεξέλεγκτη δράση των επιχειρηματικών ομίλων.

Μια τρίτη και πολύ επικίνδυνη πλευρά στις προτάσεις και στη συζήτηση που έχει ανοίξει για τη συνταγματική αναθεώρηση είναι εκείνη που - στο όνομα της διαφάνειας - προωθεί την ανοιχτή παρέμβαση στη λειτουργία των κομμάτων, τον περιορισμό των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την ενίσχυση της καταστολής για την αντιμετώπιση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Ηδη σε νομοθετικό επίπεδο προχωρούν τέτοιες ρυθμίσεις, όπως είναι η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και η ουσιαστική απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας. Οπως είναι και ο νόμος που ψηφίστηκε πριν από λίγες μέρες για τα οικονομικά των κομμάτων και που στο όνομα δήθεν της διαφάνειας από τη μία θεσμοθετεί τη φανερή και επίσημη διαπλοκή κομμάτων και επιχειρηματιών και από την άλλη προχωρά σε ένα γενικευμένο φακέλωμα όσων χρηματοδοτούν ένα κόμμα ακόμη και με ένα ευρώ, πλήττοντας ιδιαίτερα εκείνα τα κόμματα που στηρίζονται στο λαό.

Και φυσικά δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν εδώ. Ηδη υπάρχει ένα ολόκληρο νομοθετικό οπλοστάσιο, υπάρχουν αντιδραστικές κατευθύνσεις και της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης που δε μένουν μόνο στο ζήτημα των οικονομικών των κομμάτων, αλλά επεκτείνονται ακόμη και σε ζητήματα οργάνωσης, στο πώς πρέπει να λειτουργεί ένα κόμμα, πώς πρέπει να είναι το καταστατικό του. Αυτά προωθεί η ΕΕ και το ευρωενωσιακό πλαίσιο, που επικαλέστηκαν βουλευτές όλων των κομμάτων.

Γι' αυτό θεωρούμε ότι η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος εγκυμονεί πολύ αντιδραστικές και επικίνδυνες αλλαγές, που ανατρέπουν δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί ή παραχωρηθεί σε προηγούμενη ιστορική περίοδο και τις οποίες πρέπει ο λαός να αντιπαλέψει και να ακυρώσει. Βεβαίως, θετικές προτάσεις (αν υπάρξουν), όπως, για παράδειγμα, για την καθιέρωση της απλής αναλογικής ή για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, προκειμένου να φύγουν τα σημερινά εμπόδια κ.ά., το ΚΚΕ θα τις στηρίξει, χωρίς ωστόσο να έχει και, πολύ περισσότερο, να καλλιεργεί αυταπάτες ότι με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξει κάτι ριζικά υπέρ του λαού.

Το ΚΚΕ πιστεύει ότι το σημερινό Σύνταγμα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί ούτε να βελτιωθεί υπέρ του λαού. Οπως επίσης δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτικό ή φιλολαϊκό Σύνταγμα στο πλαίσιο της σημερινής εξουσίας του κεφαλαίου. Γιατί αυτή η εξουσία και η οικονομική της βάση είναι που καθορίζουν τα στενά και ασφυκτικά - για το λαό - όρια και του πιο «προοδευτικού» Συντάγματος. Η επίκληση ή αναγνώριση δικαιωμάτων στο Σύνταγμα, όπως το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση, στην Υγεία θα μένει κενό γράμμα, θα είναι ένα ευχολόγιο όσο αναγνωρίζεται η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κατοχυρώνεται η ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση.

Γι' αυτό θεωρούμε ότι πραγματικά κυρίαρχος μπορεί να γίνει ο λαός, όταν θα έχει στην ιδιοκτησία του και θα αξιοποιεί τον πλούτο που παράγει.

Γι' αυτό απαιτείται μια άλλη εξουσία, μία εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα έχει ως βασικά της στοιχεία την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο, την αποδέσμευση της χώρας από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σε αυτό το πλαίσιο μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, που θα κινείται με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορούν να υπάρχουν νέοι θεσμοί διακυβέρνησης και εξουσίας, μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, που θα ξεκινάει, θα εδράζεται στους τόπους δουλειάς, δηλαδή στην παραγωγική μονάδα, στην κοινωνική υπηρεσία, στον παραγωγικό συνεταιρισμό, στις εργατικές συνελεύσεις, στους κλάδους, θα οργανώνεται σε τοπικό, περιφερειακό και πανελλαδικό επίπεδο, σε μια πρωτόγνωρη μορφή άμεσης συμμετοχής, ελέγχου, αιρετότητας, λογοδοσίας και ανάκλησης των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού.

Ο λαός έχει το δικαίωμα να παλεύει σε μια τέτοια κατεύθυνση και επίσης έχει τη δύναμη να την επιβάλει.

Η αστική τάξη έχει την πείρα και ξέρει να κρύβεται πολύ καλά πίσω από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις, το κράτος και τους μηχανισμούς του, από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν. Τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως «ουδέτερη», «υπεράνω όλων», ως «ακομμάτιστη και αδικημένη από τα κόμματα και τους πολιτικούς», από «το πολιτικό σύστημα», ότι αυτό που την ενδιαφέρει είναι «το καλό των εργαζομένων και το εθνικό συμφέρον». Οτι και αυτή αντιμετωπίζει τα «ίδια προβλήματα με τους εργαζομένους των επιχειρήσεών της», που όλοι μαζί αποτελούν μια «οικογένεια», ότι «μαζί με τους εργαζόμενους είναι τα θύματα της πολιτικής που ακολουθείται, της κομματοκρατίας, της ανικανότητας των πολιτικών, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, των συνδικαλιστικών συντεχνιών, των βολεμένων του Δημοσίου» κ.ά. Γι' αυτό «εκείνο που πρέπει να κάνουμε εργοδότες και εργάτες είναι να τους γυρίσουμε την πλάτη και να κοιτάξουμε τη δουλειά μας».

Ολα αυτά επιδρούν σημαντικά στη συνείδηση των εργαζομένων, δυσκολεύουν τους εργάτες να διακρίνουν ποιος είναι ο βασικός αντίπαλος και να διαμορφώσουν ταξική συνείδηση, να αποκτήσουν οι αγώνες και το εργατικό κίνημα ταξικό προσανατολισμό. Αποκρύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα των κομμάτων, το γεγονός ότι εκφράζουν συμφέροντα τάξεων, κοινωνικών ομάδων, συσκοτίζουν τον προδοτικό ρόλο του οπορτουνισμού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Συμβάλλουν στην ενίσχυση των εκλογικών αυταπατών, στην προσδοκία από την αλλαγή κυβέρνησης και από τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος. Διοχετεύουν την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκεια σε ανώδυνα κανάλια και το αφεντικό όλων, δηλαδή η αστική τάξη, να παραμένει στο απυρόβλητο, να μεταμφιέζεται ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, να αλλάζει η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν.

Η αντιμετώπιση της ιδεολογικής παρέμβασης της εργοδοσίας δεν είναι εύκολο ζήτημα, γιατί πατάει στην πραγματικότητα, σε αυτό που υπάρχει. Ο καθένας διαμορφώνει συνείδηση από το σύστημα μέσα στο οποίο βρίσκεται, από τον τρόπο που ζει, από την κυρίαρχη αντίληψη. Δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει ότι ο κόσμος στον οποίο ζει μπορεί να λειτουργήσει εντελώς διαφορετικά από τον σημερινό. Οτι μπορεί να υπάρξουν κοινωνία χωρίς αφεντικά, επιχειρήσεις χωρίς εργοδότες, χωρίς κέρδος. Οτι μπορεί να υπάρχει κοινωνία όπου όλοι θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και ευκαιρίες. Αυτά μαθαίνει από την ώρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει, ότι «το αφεντικό δίνει ψωμί στον εργάτη», και όχι το αντίθετο. Του το λέει ο δάσκαλος στο σχολείο, ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο, «ότι η κοινωνία μας είναι ελεύθερη, ο καθένας μπορεί να κάνει τις επιλογές του. Οτι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι, γι' αυτό οι πιο ικανοί προχωράνε και οι άλλοι μένουν πίσω», ότι «όσο αναπτύσσονται οι επιχειρήσεις τόσο θα ζούμε καλά». Είναι χαρακτηριστική, σε σχέση με αυτά, η τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΒ σε πρόσφατη συνέλευσή τους, όπου είπε: «Ως επίλογο, επιτρέψτε μου κάτι προσωπικό: Το 1981 όταν ξεκίνησα την επιχείρησή μου ήταν ένα startup της εποχής του. Το ότι βρίσκομαι στη θέση αυτή σήμερα και σας απευθύνω το λόγο, είναι μια επιβεβαίωση ότι η πατρίδα μας προσφέρει ευκαιρίες σ' όσους θέλουν να προσπαθήσουν και να διακριθούν». Αυτήν την αντίληψη προωθούν οι πολιτικές δυνάμεις, οι συνταγματολόγοι μέσα από το Σύνταγμα, οι δικαστές μέσα από τις αποφάσεις τους. Ολοι προσπαθούν να δείξουν ότι στον καπιταλισμό οι ικανοί προχωράνε. Επειδή, όμως, στη ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά, υπάρχει και ο παπάς που τους παρηγορεί, λέγοντας πως οι φτωχοί «δεν πρέπει να στεναχωριούνται, γιατί όσο δύσκολο είναι να περάσει μια καμήλα από την τρύπα της βελόνας άλλο τόσο δύσκολο είναι να περάσει ο πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών».

Ολοι τού λένε ότι «αυτή η κοινωνία που ζούμε είναι η κανονική κοινωνία, γι' αυτό και εκεί που την καταργήσανε, δηλαδή στις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, δεν μπόρεσε να κρατήσει, ανατράπηκε, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει άλλη κοινωνία από αυτήν που ζούμε. Επομένως, προσαρμόσου σε αυτή που ζούμε και κοίταξε πώς μπορούμε να τη διορθώσουμε, να τη βελτιώσουμε και άφησε τα υπόλοιπα γιατί είναι ουτοπία».

Τα αστικά πολιτικά κόμματα προβάλλουν και στηρίζουν την εργοδοσία ως «ιερή και απαραβίαστη», ως προϋπόθεση για να έχουμε όλοι οι υπόλοιποι δουλειά και να μπορούμε να ζούμε. Οτι στηρίζοντας τον εργοδότη, την επιχείρηση στηρίζουμε τους εαυτούς μας. Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού στηρίζουν και αυτοί την εργοδοσία, αλλά της ζητάνε να γίνει «πιο δίκαιη», «πιο ανθρώπινη». «Να μη βγάζει παράλογα κέρδη», «να τα μοιράζει δίκαια, να δίνει μεγαλύτερο μερίδιο στους εργάτες». Καλλιεργεί την αντίληψη ότι «το πρόβλημα δεν είναι η εργοδοσία, αλλά οι κακοί εργοδότες, οι κρατικοδίαιτοι», αυτοί που «δεν τηρούν τους νόμους», που «βάζουν το συμφέρον τους πάνω από το εθνικό και δεν είναι σωστοί πατριώτες». Οτι «αν έλειπε η διαπλοκή και υπήρχε ένα καλύτερο πλαίσιο λειτουργίας και διαφάνειας, θα μπορούσαμε αφεντικά και εργάτες να ζούμε όλοι καλά», «να είναι οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Ολα αυτά τα προβάλλει αυτοτελώς η ίδια η αστική τάξη και ο κάθε εργοδότης ξεχωριστά και όχι μόνο μέσω των κομμάτων τους, του κράτους και των μηχανισμών τους. Κάνει καθημερινά ιδεολογική δουλειά, φανερή και κρυφή, πολύμορφη και εφ' όλης της ύλης, καλά επεξεργασμένη και επιχειρηματολογημένη. Γι' αυτό πρέπει να εντείνουμε τον καθημερινό ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της και όχι μόνο στα κόμματα και τις δυνάμεις που την εκπροσωπούν και τη στηρίζουν. Να αποτελέσει η στάση απέναντι στην αστική τάξη το βασικό κριτήριο, με το οποίο ο κάθε εργάτης και εργάτρια να κρίνουν κόμματα και πολιτικές, τις θέσεις και τη στάση των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Αν αυτό το πετύχουμε τα υπόλοιπα θα γίνουν πιο εύκολα.

Χρειάζεται πιο καλή αντιμετώπιση αυτής της ιδεολογικής δουλειάς που κάνει η εργοδοσία. Συνήθως προβάλλουμε και αποκαλύπτουμε το εκμεταλλευτικό της πρόσωπο, την κερδοφορία της, τους εργοδοτικούς μηχανισμούς που συγκροτεί μέσα στους χώρους δουλειάς, την αυταρχική στάση της απέναντι στις κινητοποιήσεις. Η εργοδοσία, όμως, μέσα από την καθημερινή ιδεολογική της παρέμβαση, έχει φροντίσει ώστε όλα αυτά να φαίνονται στους εργάτες «φυσιολογικά και λογικά». Η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη της κερδοφορίας να θεωρούνται αναγκαία και απαραίτητα, ότι χωρίς αυτά «δεν υπάρχει δουλειά και μεροκάματο». Ο εργάτης, που θεωρεί την ανταγωνιστικότητα και το κέρδος θεμιτά και απαραίτητα, πιο εύκολα πείθεται ότι η απεργία τον βλάπτει γιατί βλάπτει το αφεντικό του και ωφελεί την ανταγωνίστρια επιχείρηση. Ο εργάτης, που θεωρεί ότι το καλό της επιχείρησης είναι και δικό του, αποδέχεται τις μειώσεις στο μεροκάματο και όχι την ταξική πάλη. Ο εργάτης, που πιστεύει ότι οι άνθρωποι μπορούν να μπουν πάνω από τα κέρδη, πιο εύκολα αποδέχεται την κοινωνική συναίνεση, τον κοινωνικό διάλογο, τα αιτήματα και την πάλη που κινούνται στη λογική του ρεαλισμού και της καλύτερης διαχείρισης και όχι σε ταξική κατεύθυνση. Ο εργάτης, που θεωρεί ότι η εργοδοσία είναι πάνω από κόμματα και κυβερνήσεις, ότι κουμάντο κάνουν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, πιο εύκολα βλέπει την ανάγκη να αλλάξει η κυβέρνηση και τα κόμματα και όχι η τάξη και το σύστημά της.

Ο τρόπος που η εργοδοσία κάνει την ιδεολογική δουλειά είναι ύπουλος και αφορά όλα τα ζητήματα. Πριν απ' όλα, γύρω από το κύριο, το ζήτημα της οικονομίας. Διοργανώνει σεμινάρια για ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη της επιχείρησης, την ανταγωνιστικότητά της, τη βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος. Για το πώς θα αναπτυχθεί η άμιλλα ανάμεσα στους εργαζόμενους για το καλό της επιχείρησης. Για το πώς θα υπάρχει αξιοκρατία, να βραβεύονται οι πιο «παραγωγικοί» και να απομονώνονται αυτοί που δε δείχνουν τον ανάλογο ζήλο. Καλλιεργεί τη λογική της «επιχείρησης - οικογένειας», διευρύνοντάς το και εκτός επιχείρησης με το σύνολο της οικογένειας του κάθε εργαζόμενου, μέσα από κοινωνικές εκδηλώσεις, όπου βραβεύουν τα παιδιά των εργαζομένων που «αρίστευσαν» στο σχολείο, ενισχύουν τις οικογένειες που κάποιο μέλος τους αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας κ.ά. Μέσα από όλα αυτά, χτίζεται η αντίληψη του «εργοδότη - πατέρα που ενδιαφέρεται για όλα», σε αντίθεση με τον πολιτικό που προσπαθεί να ξεγελάσει, αρκεί ο εργάτης να ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του ως μέλους της «οικογένειας - επιχείρησης». Μέσα από διάφορες ενέργειες στην περιοχή που βρίσκεται η επιχείρηση, πολλές φορές σε συνεργασία με τις διοικήσεις των δήμων και την Εκκλησία, «χτίζουν» την αντίληψη του «ευεργέτη και προστάτη της περιοχής», σε αντίθεση με «το κακό κράτος και Δημόσιο που δεν ενδιαφέρονται». Ο εργοδότης παρουσιάζεται ως «σταθερή αξία», ενώ οι υπόλοιποι φταίνε, επομένως να δούμε πώς θα τους διορθώσουμε ή να τους αλλάξουμε.

Καλλιεργεί τον εθελοντισμό για διάφορα «κοινωνικά» ζητήματα, ώστε οι εργάτες να μαθαίνουν να δουλεύουν όταν χρειαστεί και εθελοντικά για το καλό της επιχείρησης. Ηδη υπάρχουν ορισμένες επιχειρήσεις, όπου οι εργάτες έχουν δεχτεί να δουλεύουν υπερωρίες ή και το Σάββατο χωρίς να πληρώνονται. Οργανώνει εκδηλώσεις μαζί με το σωματείο, κάνοντας παρεμβάσεις για το πώς πρέπει να δουλεύουν τα συνδικάτα, με τι να ασχολούνται, πώς πρέπει να διαμορφώνουν αιτήματα και να συμβάλλουν για το καλό της επιχείρησης. Σε Γενική Συνέλευση της «Motor Oil», για παράδειγμα, ο πρόεδρος του ομίλου, Βαρδής Βαρδινογιάννης, είπε το εξής: «Είμαστε υπερήφανοι που οι εργαζόμενοι της "Motor Oil" έχουν σωματείο, δεν κομματίζονται και κανένα κόμμα δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί, καθώς οι ίδιοι γνωρίζουν την αξία τους για την εταιρεία. Τα σωματεία είναι απαραίτητα για τους εργαζόμενους και όχι για κάποιους που προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν πολιτικά».

Παρακολουθεί από κοντά τις διαθέσεις και τους προβληματισμούς των εργαζομένων και διαμορφώνει τις προτεραιότητες για την ιδεολογική της παρέμβαση με ανάλογη επιχειρηματολογία και τακτική. Οταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει την αποτροπή ενός αγώνα, παρεμβαίνει κατά τη διάρκειά του ιδεολογικά, σπρώχνοντας την αγανάκτηση προς διάφορες κατευθύνσεις. Χρησιμοποιεί τη συκοφαντία ότι η κινητοποίηση «είναι υποκινούμενη και εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα από αυτά της επιχείρησης», τη λάσπη απέναντι σε πρωτοπόρους εργάτες, προωθεί τη λογική της διάσπασης.

Παρεμβαίνουν γενικότερα, ως τάξη, για όλα τα ζητήματα, οικονομίας, τα λεγόμενα εθνικά, διεθνών σχέσεων, δημοκρατίας, δικαιοσύνης, πολιτισμού, αθλητισμού, στα πάντα. Τα επεξεργάζονται μέσα από διάφορα ινστιτούτα τους, μέσα από συνελεύσεις των οργανώσεών τους, όπως, για παράδειγμα, του ΣΕΒ, από διάφορα φόρουμ και συνέδρια. Επεξεργάζονται συνεχώς τα επιχειρήματά τους για την ιδεολογική στήριξη της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, των αντεργατικών μέτρων, της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, των αυταρχικών μέτρων, των διώξεων και περιορισμών της συνδικαλιστικής δράσης, των αντιδραστικών αλλαγών στο Σύνταγμα, στο περιεχόμενο της Παιδείας, στη λειτουργία των κομμάτων και συνδικάτων κ.α. Για όλα αυτά έχουν συγκροτήσει ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό, όπου τα παρουσιάζουν μέσα από διάφορα περιοδικά, εφημερίδες, σάιτ, τον αστικό Τύπο και τα προβάλλουν στους εργαζόμενους της επιχείρησης και ευρύτερα.

Ορισμένα σκόρπια παραδείγματα από την ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ στην ετήσια Γενική Συνέλευση του συνδέσμου είναι ενδεικτικά και επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.

«Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει μια ευρωπαϊκή χώρα. Σήμερα υπάρχει ελπίδα. Οραματιζόμαστε μια Νέα Ελλάδα. Θέλουμε μια Ελλάδα που αναπτύσσεται. Θέλουμε μια Ελλάδα που παράγει (...) Θέλουμε μια Ελλάδα που ευημερεί. Συνεργαζόμαστε. Συνθέτουμε. Πετυχαίνουμε μαζί (...) - σε συνεννόηση με τους εργαζόμενους (...) Ευκαιρίες για όλους». Αυτός είναι ο βασικός άξονας των προγραμμάτων όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου.

«Τι μας υπαγορεύει η κάλπη;», αναρωτιέται εννοώντας το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών: «Οτι, παρά τις δυσκολίες, θέλουμε να αλλάξουμε μέσα στη σταθερότητα. Οτι θέλουμε να άρουμε τις αδικίες. Να διορθώσουμε τις στρεβλώσεις. Να μην ολιγωρήσουμε στις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Να δώσουμε τις εθνικές μας μάχες μέσα στην Ευρώπη ως ισότιμα μέλη». Αυτή είναι η βάση της ερμηνείας του αποτελέσματος από όλες τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.

«Σήμερα», αναφέρει, «μια σειρά από αισιόδοξα μηνύματα δείχνουν ότι η οικονομία της χώρας μας σταθεροποιείται. Παρά τις καθυστερήσεις, οι σκληρές προσπάθειες και θυσίες των Ελλήνων έχουν αρχίσει να φέρνουν αποτελέσματα». «Η ανεργία, η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η απώλεια της ελπίδας απειλούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Η αντιμετώπισή τους είναι βασική προτεραιότητα όλων μας. Η λύση του προβλήματος είναι αναμφίβολα η οικονομική ανάπτυξη. Και μάλιστα η βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτή δημιουργεί δουλειές, σέβεται και προστατεύει το περιβάλλον και μεριμνά για την κοινωνία και τις επόμενες γενιές». «Ο ΣΕΒ θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να συμβάλει στην κοινωνική συνοχή». Αυτά προπαγανδίζουν καθημερινά η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ και τσακώνονται για το ποιος μπορεί να τα κάνει καλύτερα. Με βάση αυτά, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα μέτρα και να αποτρέψουν την οργάνωση της πάλης.

«Επιδιώκουμε συνεχή, ανοιχτή και ειλικρινή επικοινωνία και συνεργασία με όλους τους φορείς της πολιτείας. Το μήνυμά μας είναι σαφές: Βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, όχι απέναντι. Η πολιτεία χρειάζεται τις εξειδικευμένες γνώσεις και την εμπειρία του επιχειρηματικού κόσμου. Πολλά κρίσιμα ζητήματα είναι αδύνατον να τα γνωρίζει η πολιτική εξουσία, λόγω των συχνών αλλαγών σε θέσεις ευθύνης. Η Δημόσια Διοίκηση επίσης χρειάζεται τη συνδρομή του ιδιωτικού τομέα, προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών (...) Αξίζει να μεταφερθούν οι καλές και τεκμηριωμένες πρακτικές διοίκησης που εφαρμόζονται στον ιδιωτικό τομέα σε τομείς του Δημοσίου». Αυτά υποστηρίζουν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου για να δικαιολογήσουν τις αντιδραστικές αλλαγές στο Δημόσιο, στο Σύνταγμα, τις ιδιωτικοποιήσεις, την άμεση συμμετοχή των αστών στην πολιτική, στη Βουλή, τη λογική ότι «ο πετυχημένος επιχειρηματίας μπορεί να είναι και πετυχημένος πολιτικός».

«Μόνο η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και να βελτιώσει τις συνθήκες στις υπάρχουσες. Η ισορροπία μεταξύ των αναγκών επιχειρήσεων και εργαζομένων είναι καθοριστική για τη βιωσιμότητα και επιτυχία κάθε επιχείρησης. Θεωρούμε κρίσιμες ορισμένες παρεμβάσεις, όπως: Ανταμοιβή της παραγωγικότητας είναι η διανομή κερδών στο προσωπικό. Η επιβάρυνση των αμοιβών των εργαζομένων με βαρύτατες ασφαλιστικές εισφορές και φόρους εισοδήματος διαβρώνει την ανταγωνιστικότητα της εργασίας και εν τέλει των επιχειρήσεων».

«(...) Προηγείται η μείωση των εισφορών (...) η συμπλήρωση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης με προγράμματα του ιδιωτικού τομέα (...) Το 2ο και 3ο πυλώνα της Ασφάλισης και να τους αναδείξουν σε αναπτυξιακούς μοχλούς (...) Κοινωνικός διάλογος (...) Οι χαμένες θέσεις εργασίας θα ανακτηθούν και τα εισοδήματα των εργαζομένων θα βελτιωθούν, μόνο όταν οι επιχειρήσεις γίνουν ανταγωνιστικές διεθνώς. Είναι κοινό συμφέρον εργοδοτών και εργαζομένων να επιδιώξουμε μαζί λύσεις στα προβλήματα της επιχειρηματικότητας. Μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος, εργοδότες και εργαζόμενοι, μπορούμε να επανεξετάσουμε τις δομές και διαδικασίες του κοινωνικού διαλόγου». Ολα αυτά είναι ενταγμένα στα προγράμματα των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, στα αιτήματα των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων.

Σε πρόσφατη ημερίδα «διαβούλευσης της έκθεσης του Παρατηρητηρίου για την επιχειρηματικότητα, για την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης», ο πρόεδρος του ΣΕΒ ανάμεσα στα άλλα είπε: «Η ανάπτυξη αποτελεί κορυφαίο κοινωνικό αίτημα και όρο επιβίωσης της Ελλάδας (...) Χρειάζεται συνεργασία και συναίνεση για το καλό των επιχειρήσεων (...) Αυτές αιμοδοτούν την ελληνική οικονομία και συγκεντρώνουν πάνω τους τη συλλογική προσδοκία να βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση». Και πρόσθεσε: «Να βοηθήσει και η Δικαιοσύνη στην ενδυνάμωση της επιχειρηματικότητας και τελικά της οικονομικής ανάπτυξης». Αυτά λένε οι πολιτικές δυνάμεις, για να δικαιολογήσουν τα αντεργατικά μέτρα, τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό, στις συντάξεις, στη Δικαιοσύνη, «το νόμο και την τάξη».

Πρόσφατα, η Πανελλήνια Ενωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ) διοργάνωσε εκδήλωση στο θέατρο «Badminton» με θέμα «Δέσμευση της Ελληνικής Φαρμακοβιομηχανίας για ενέργειες και δράσεις κοινωνικού, οικονομικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα». Αξίζει να πούμε πως σε αυτήν παραβρέθηκαν ο υπουργός Υγείας, εκπρόσωποι της Εκκλησίας, της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ, φορέων και υπηρεσιών του Φαρμάκου και της Υγείας, καθώς και 2.500 εργαζόμενοι στον κλάδο.

Στην παρέμβασή του, ο αντιπρόεδρος και αν. διευθύνων σύμβουλος της ΒΙΑΝΕΞ και μέλος της ΠΕΦ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, μεταξύ άλλων, είπε: «Ολοι μαζί, οι εταιρείες και οι εργαζόμενοί τους, δίνουμε τη μάχη, ώστε το Ελληνικό Φάρμακο να αντέξει και να συνεχίσει να προσφέρει στους Ελληνες πολίτες ποιοτικές και αποτελεσματικές θεραπείες. Η έκκληση που απευθύνουμε στην κυβέρνηση να στηρίξει την Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία δεν είναι παράλογη, ζητάμε απλά να μη βάζει πρόσθετα εμπόδια πέραν των συνεπειών της κρίσης. Γιατί θέλουμε να συνεχίσουμε να συμβάλλουμε με σημαντικό ποσοστό στο ΑΕΠ, να διατηρήσουμε τις θέσεις εργασίας και να δημιουργήσουμε νέες. Να μεγαλώσει η εξωστρέφεια των ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών και να αυξηθούν οι εξαγωγές της χώρας συνολικά». Στη συνέχεια, ανέφερε τα εξής: «Πολιτική λιτότητας των δανειστών, κατρακύλα της Υγείας από Λοβέρδο, Γεωργιάδη, τιμές φαρμάκων Ινδίας, κάτω του κόστους παραγωγής, διαγωνισμοί απαγορευτικοί για την ελληνική φαρμακοβιομηχανία, μεγάλα rebates, χαμηλή φαρμακευτική δαπάνη, επιβάρυνση και ταλαιπωρία ασθενών. Η ΒΙΑΝΕΞ, σε πείσμα όλων αυτών, δε μείωσε μισθούς, δεν έκανε απολύσεις, προχωρά σε επενδύσεις, προσφέρει ποιοτικό φάρμακο στον κόσμο. Δεν συμβαδίζουν οι αξίες και οι στόχοι μας με αυτούς της σημερινής κυβέρνησης, που οδηγεί τους πολίτες στην εξαθλίωση. Ερχεται, όμως, η ώρα της αλλαγής».

Τα ίδια, με διαφορετικά λόγια, είπε και ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ: «Να προαχθεί η παραγωγική δυνατότητα της χώρας και να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση, έξω από τα μνημόνια, πρόσβαση στο φάρμακο με μειωμένη συμμετοχή, μηδενική για ορισμένες κατηγορίες. Στήριξη εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, με όρους φορολογικής ισότητας, εργασιακών δικαιωμάτων, δημιουργία θέσεων εργασίας, αναβάθμιση ρόλου του ΕΟΦ. Συνάντηση συμφερόντων εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας - ασθενών - εργαζομένων». Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι τμήματα της αστικής τάξης θέλουν και παλεύουν να έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εκφράζει καλύτερα τα συμφέροντά τους.

Στην ίδια εκδήλωση, ο υπουργός Υγείας, Μάκης Βορίδης, απαντώντας στις τοποθετήσεις των μελών της ΠΕΦ είπε: «Η κυβέρνηση πιστεύει πολύ στην Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία, η οποία θέλουμε να μακροημερεύει και να είναι κερδοφόρα». Και στο τέλος όλοι μαζί, «ως φιλάνθρωποι που είναι», χειροκρότησαν τη δέσμευση της ΠΕΦ για τριετές πλάνο συμβολής σε πρόγραμμα αλληλεγγύης στα σχολεία, «να μη μείνει μαθητής με οικονομική αδυναμία χωρίς φάρμακο». Στην εκδήλωση αυτή παραβρέθηκαν και εκατοντάδες εργάτες, που είχαν μεταφέρει οι εργοδότες από τα εργοστάσιά τους για να τους χειροκροτήσουν. Τους χρησιμοποίησαν σαν «στρατό πίεσης», όπως κάνουν σε πολλές περιπτώσεις, για να αποσπούν μεγαλύτερα κέρδη και προνόμια.

Ολες αυτές οι κεντρικές ιδέες των επεξεργασιών και της επιχειρηματολογίας τους, οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το πώς θα αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της κρίσης, οι ανησυχίες τους για τον κίνδυνο της ανασύνταξης του κινήματος, εμπεριέχονται στα προγράμματα των πολιτικών δυνάμεων που τους στηρίζουν. Τα αιτήματά τους εμπεριέχονται σε νομοσχέδια και νόμους της Βουλής, στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Εξάλλου, είναι συχνό το φαινόμενο, όταν ένας καπιταλιστής θίγεται και ωφελείται άλλος από κάποιο νομοσχέδιο, τότε διαμαρτύρεται λέγοντας «το τάδε νομοσχέδιο, η ρύθμιση που ψηφίστηκε στη Βουλή, ήταν "φωτογραφικό"», εννοώντας ότι φτιάχτηκε κατά παραγγελία για να υπηρετήσει κάποιον συγκεκριμένα.

Η ισχυροποίηση του ιδεολογικού μας μετώπου απέναντι στην ιδεολογική δραστηριότητα της εργοδοσίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση και εδραίωση της ταξικής, αντικαπιταλιστικής συνείδησης, για να ενισχύεται ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος και της Λαϊκής Συμμαχίας. Να συνειδητοποιήσει ο κάθε εργάτης ότι δε δουλεύει για τον εαυτό του αλλά για το αφεντικό του, το οποίο πάντα θα προσπαθεί να βγάζει περισσότερο κέρδος από τη δουλειά του, είτε πληρώνοντας μικρότερο μεροκάματο ή μισθό, ή βάζοντάς τον να δουλεύει περισσότερες ώρες, είτε εντατικοποιώντας τη δουλειά, είτε κόβοντας επιδόματα, είτε πουλώντας του πιο ακριβά τα προϊόντα που ο εργάτης παράγει κ.ά. Οτι το αφεντικό είναι ελεύθερο να μισθώνει όποιον εργάτη θέλει, γι' αυτό πάντα θα ψάχνει τον πιο φθηνό, απολύοντας τον πιο ακριβό. Οτι αν θελήσει να βρει καινούργιο αφεντικό, θα αναγκάζεται να δουλεύει με τους ίδιους και χειρότερους όρους, γιατί θα του λέει «άμα θες, έξω περιμένουν ουρά οι άνεργοι». Οτι όταν βγάζει κέρδη ποτέ δεν τα μοιράζεται με τους εργάτες, αντίθετα τις ζημιές πάντα θα τις φορτώνει σε αυτούς. Οποια μάσκα κι αν φορέσει, είτε του δωρητή και του ευεργέτη στην περιοχή όπου έχει την επιχείρηση, είτε του καλού πατέρα στους εργαζόμενους της επιχείρησης, είτε του διαλλακτικού, το κάνει για έναν και μόνο λόγο. Για να εξαγοράζει και να διαφθείρει συνειδήσεις και να έχει πειθήνιους και φθηνούς εργάτες. Πίσω από τη δράση των κομμάτων, των αποφάσεων της κυβέρνησης βρίσκεται το συμφέρον του βιομήχανου, του εμπόρου, του εργοδότη, του τραπεζίτη, του εφοπλιστή, του κατασκευαστή. Γι' αυτούς γίνονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, γι' αυτούς δουλεύουν στελέχη κομμάτων, μηχανισμοί, όλοι, όπου δεν είναι απλοί υπάλληλοι, αλλά παίρνουν και αυτοί τη μερίδα τους. Οτι πολλοί βουλευτές, υπουργοί, στελέχη διαφόρων μηχανισμών είναι και οι ίδιοι μέλη της αστικής τάξης, υπερασπίζουν χωρίς ενδιάμεσους το ταξικό τους συμφέρον και ότι αυτή η τάση το τελευταίο διάστημα ενισχύεται.

Να βοηθήσουμε τους εργάτες να πιστέψουν ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα χωρίς αφεντικά.