Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ασκηθείσες έως σήμερα πολιτικές στη δημόσια Υγεία ήταν εκούσια ελλειμματικές, συρρικνώνοντας - μέσω υποχρηματοδότησης κ.τ.λ. - τον συγκεκριμένο βασικό πυλώνα του κοινωνικού κράτους.

Πολιτικές που τις βιώσαμε με δραματικό τρόπο την τελευταία διετία, κατά τη διάρκεια της οποίας καταγράφηκε ανεξέλεγκτη έξαρση της Covid-19, με τις ΜΕΘ να ξεχειλίζουν, με δεκάδες χιλιάδες θανάτους στη χώρα, με μαζικές αναστολές τακτικών χειρουργείων άλλων νόσων κ.ά.π., πολιτικές, που διηγούνται ευθέως ότι οι κυβερνώντες ήταν και παραμένουν εμμονικά γαντζωμένοι στην ιδεολογικοπολιτική φιλοσοφία τους και τις μνημονιακές επιταγές, για συρρικνωμένο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Η συνεχιζόμενη, δε, αποδόμηση των δημόσιων νοσηλευτικών ιδρυμάτων, με συνεπακόλουθο την έμμεση ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα Υγείας, έχει ήδη εφιαλτικό αντίκτυπο κυρίως στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις και, μεσοπρόθεσμα, ακόμη και στη λεγόμενη μικρομεσαία τάξη, που βαίνει προς αφανισμό, λόγω της νέας σφοδρής ύφεσης.

Δεδομένων τούτων, η στοχευμένη εδώ και καιρό απαξίωση του «Καραμανδάνειου» κανέναν και καμία δεν πρέπει να εκπλήσσει, καθότι απλώς επαληθεύει ότι οι κυβερνώντες επιδεικνύουν σταθερότητα στις απάνθρωπες πολιτικές τους.

Φυσικά, ο μαζικός και διαρκής αγώνας μας ενάντια στο έμμεσο ή άμεσο κλείσιμο του μοναδικού νοσοκομείου παίδων στη Δυτική Ελλάδα θα ανατρέψει τα σχέδιά τους, όσους... Νταβλούρους κι αν ρίξουν στη μάχη.

Κι εδώ, θα αναφερθώ επιγραμματικά στην ατυχή πρωτοβουλία του συμπολίτη και καρδιολόγου Περικλή Νταβλούρου, η οποία ουσιαστικά ήταν προσβλητική απέναντι στα παιδιά και στους γονείς της ευρύτερης περιοχής, των οποίων το εκάστοτε πρόβλημα υγείας έχει τη μορφή του κατεπείγοντος. Και σίγουρα δεν γιατρεύεται με σχέδια επί χάρτου και επικοινωνιακά τρικ προς εξυπηρέτηση του κάθε υπουργού.

Εναν γιατρό, λοιπόν, που έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη και επιλέγει, για ευνόητους λόγους, εν μια νυκτί, να «μασκαρευτεί» σε πολιτικό πρόσωπο, θα τον παρέπεμπα, το λιγότερο, στα λόγια του Ζωρζ Κλεμανσώ, ηγέτη του Γαλλικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, στις αρχές του 20ού αιώνα, ότι «ο πόλεμος είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να την αφήσεις στους στρατιωτικούς». Υπονοώντας και παραφράζοντας ότι είναι άλλο πράγμα η ιατρική επιστήμη και η εξειδίκευση ενός γιατρού και άλλο η άσκηση πολιτικής στη δημόσια Υγεία, η οποία, εκτός των άλλων, προϋποθέτει καθολική ανθρώπινη πείρα, ευρύ κοινωνικό αισθητήριο, τριβή με την καθημερινότητα και πάνω απ' όλα... κοινό νου.

Τις τελευταίες ώρες στα δημοφιλή θέματα των social media είναι οι χτεσινοί (σ.σ. προχτεσινοί) καβγάδες στα «καλλιτεχνικά» βραβεία μουσικού τηλεοπτικού καναλιού. «Πέσαμε όλοι από τα σύννεφα» με αυτές τις εικόνες, όπως επίσης και όταν ένα άλλο ...φαινόμενο της showbiz δήλωσε ότι είδε μέχρι και όπλα. Μικρή σημασία έχουν οι λεπτομέρειες. Μεγάλη σημασία, όμως, έχει η υποκρισία αυτών που τώρα με τρόμο «καταγγέλλουν» όσα είδαν τα μάτια τους. Η υποκρισία της μουσικής βιομηχανίας, των δισκογραφικών και των χορηγών, που, με κάθε τρόπο, εδώ και χρόνια, σπρώχνουν τη συγκεκριμένη θεματολογία, ιδιαίτερα σε μαθητές, νομιμοποιώντας ό,τι πιο σάπιο αναδύεται από το κοινωνικό πτώμα του σημερινού συστήματος: Τα ναρκωτικά και το ναρκεμπόριο, την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, την οπλοκατοχή, τον σεξισμό, τον ανταγωνισμό τού «ο θάνατός σου η ζωή μου», την απόκτηση χρημάτων πάση θυσία με κάθε μέσο, τα κυκλώματα της νύχτας, την υποτίμηση της γνώσης. Με μία λέξη: Βάλτος ή καλύτερα βάλτος εκατομμυρίων ευρώ.

Ποσώς μας ενδιαφέρει αν όσοι τα «τραγουδάνε», τα ζούνε κιόλας. Ποσώς μας ενδιαφέρει αν ό,τι έγινε, έγινε σε εμπορικά πλαίσια, κατά το δόγμα «η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση». Ποσώς μας ενδιαφέρει αν νιώθουν ή δεν νιώθουν ευθύνη απέναντι στο κοινό τους οι εταιρείες, οι managers, οι χορηγοί, τα κανάλια και οι παρατρεχάμενοι. Μία από τις ευθύνες τους, άλλωστε, απέναντι στο κοινό είναι να το πείσουν «να ντρέπεσαι να φωνάξεις τι σου λείπει»...

Μας αφορά, όμως, να μη μείνουν ως «εικόνα» του πολιτισμού τα χρυσοκάδενα, τα glock και οι σαμπάνιες. Αυτός είναι ο πολιτισμός του βούρκου, που εκπροσωπεί μία κοινωνία που σαπίζει και παίρνει μαζί της και τους υπόλοιπους. Μας αφορούν ...συμβουλές από ορισμένους δήθεν προοδευτικούς που «για να κάτσουν με τη νεολαία», θα απενοχοποιήσουν μέχρι και τον βάλτο, με αστείους ισχυρισμούς όπως το «αν σε ενοχλούν οι στίχοι της trap και τα πρότυπά της, γιατί δεν σε ενοχλούν οι ταινίες του Σκορσέζε;». Τι άλλο θα ακούσουμε δηλαδή... Μας αφορά, επίσης, ότι διάφοροι «δικαιωματιστές» - στα λόγια - έχουν πάρει τμήμα αυτής της σκηνής αγκαλιά, για να πουλήσουν νεανικό προφίλ (έρχονται και εκλογές...), αφήνοντας διακριτικά στην άκρη τις πολύχρωμες σημαίες.

Μας αφορά, επίσης, η απάντηση στη σαπίλα, που δεν μπορεί να εξακολουθεί να μένει σε εύκολες περιγραφές μιας πραγματικά ζόρικης κατάστασης, ιδιαίτερα για τις νεότερες ηλικίες των φτωχογειτονιών. Στην εποχή της φτώχειας και των πολέμων, αλλά και της δυνατότητας να ζήσουμε «το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό», χρειάζονται πολλά περισσότερα από τα συνηθισμένα...

Δεν μας πιάνει κανένα άγχος να βρούμε τρόπο να κάτσουμε με τη νεολαία. Είμαστε μέσα στις αγωνίες και τους αγώνες της και αυτές τις μέρες χιλιάδες νέοι και νέες συμμετέχουν στις προφεστιβαλικές εκδηλώσεις της ΚΝΕ και ακούμε μαζί hip hop, rock, έντεχνα, metal, ρεμπέτικα, pop, παραδοσιακά, χορεύοντας και διασκεδάζοντας, όπως αγωνιζόμαστε. Γιατί ξέρουμε ότι η νεολαία μπορεί να σηκωθεί, να δει πολύ ψηλά, πέρα από τα βουνά που έχουν σηκωθεί μπροστά της, και να κατακτήσει τη ζωή που της αξίζει με συνοδοιπόρο τον δικό μας, τον λαϊκό πολιτισμό σε όλα τα είδη και μορφές τέχνης, προσπαθώντας να ανταποκριθούμε σε ό,τι σημαίνει η φράση: «Στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται, φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται... ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!».

Υ.Γ.: Ο DJ που παρίστανε ότι χειρίζεται κονσόλα που δεν υπήρχε μπροστά του (αυτό ακριβώς συνέβη, δεν υπάρχει κάποιο τυπογραφικό λάθος στην πρόταση) ήταν η επιτομή της βραδιάς... keep it real!

Αναδημοσιεύεται από το odigitis.gr