Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ασκηθείσες έως σήμερα πολιτικές στη δημόσια Υγεία ήταν εκούσια ελλειμματικές, συρρικνώνοντας - μέσω υποχρηματοδότησης κ.τ.λ. - τον συγκεκριμένο βασικό πυλώνα του κοινωνικού κράτους.

Πολιτικές που τις βιώσαμε με δραματικό τρόπο την τελευταία διετία, κατά τη διάρκεια της οποίας καταγράφηκε ανεξέλεγκτη έξαρση της Covid-19, με τις ΜΕΘ να ξεχειλίζουν, με δεκάδες χιλιάδες θανάτους στη χώρα, με μαζικές αναστολές τακτικών χειρουργείων άλλων νόσων κ.ά.π., πολιτικές, που διηγούνται ευθέως ότι οι κυβερνώντες ήταν και παραμένουν εμμονικά γαντζωμένοι στην ιδεολογικοπολιτική φιλοσοφία τους και τις μνημονιακές επιταγές, για συρρικνωμένο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Η συνεχιζόμενη, δε, αποδόμηση των δημόσιων νοσηλευτικών ιδρυμάτων, με συνεπακόλουθο την έμμεση ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα Υγείας, έχει ήδη εφιαλτικό αντίκτυπο κυρίως στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις και, μεσοπρόθεσμα, ακόμη και στη λεγόμενη μικρομεσαία τάξη, που βαίνει προς αφανισμό, λόγω της νέας σφοδρής ύφεσης.

Δεδομένων τούτων, η στοχευμένη εδώ και καιρό απαξίωση του «Καραμανδάνειου» κανέναν και καμία δεν πρέπει να εκπλήσσει, καθότι απλώς επαληθεύει ότι οι κυβερνώντες επιδεικνύουν σταθερότητα στις απάνθρωπες πολιτικές τους.

Φυσικά, ο μαζικός και διαρκής αγώνας μας ενάντια στο έμμεσο ή άμεσο κλείσιμο του μοναδικού νοσοκομείου παίδων στη Δυτική Ελλάδα θα ανατρέψει τα σχέδιά τους, όσους... Νταβλούρους κι αν ρίξουν στη μάχη.

Κι εδώ, θα αναφερθώ επιγραμματικά στην ατυχή πρωτοβουλία του συμπολίτη και καρδιολόγου Περικλή Νταβλούρου, η οποία ουσιαστικά ήταν προσβλητική απέναντι στα παιδιά και στους γονείς της ευρύτερης περιοχής, των οποίων το εκάστοτε πρόβλημα υγείας έχει τη μορφή του κατεπείγοντος. Και σίγουρα δεν γιατρεύεται με σχέδια επί χάρτου και επικοινωνιακά τρικ προς εξυπηρέτηση του κάθε υπουργού.

Εναν γιατρό, λοιπόν, που έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη και επιλέγει, για ευνόητους λόγους, εν μια νυκτί, να «μασκαρευτεί» σε πολιτικό πρόσωπο, θα τον παρέπεμπα, το λιγότερο, στα λόγια του Ζωρζ Κλεμανσώ, ηγέτη του Γαλλικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, στις αρχές του 20ού αιώνα, ότι «ο πόλεμος είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να την αφήσεις στους στρατιωτικούς». Υπονοώντας και παραφράζοντας ότι είναι άλλο πράγμα η ιατρική επιστήμη και η εξειδίκευση ενός γιατρού και άλλο η άσκηση πολιτικής στη δημόσια Υγεία, η οποία, εκτός των άλλων, προϋποθέτει καθολική ανθρώπινη πείρα, ευρύ κοινωνικό αισθητήριο, τριβή με την καθημερινότητα και πάνω απ' όλα... κοινό νου.