Εγραψε πρόσφατα το ηλεκτρονικό οικονομικό περιοδικό «Bloomberg» για την ανεργία στις ΗΠΑ: «Πριν από τη δεκαετία του '70, οι μη απασχολούμενοι κυμαίνονταν στο 5% με 8% του συνόλου αλλά αυτό το ποσοστό έχει αυξηθεί. Η χρηματοπιστωτική κρίση οδήγησε το ποσοστό των μη απασχολουμένων σχεδόν στο 20%. Μία εξαετία μετά παραμένει σε διψήφια νούμερα, συγκεκριμένα στο 16%. Κατά τον κ. Γκλαέσερ, ο λόγος που παρατηρείται κάτι τέτοιο είναι η χαμηλή ζήτηση που οδηγεί σε άνοδο της ανεργίας». Βεβαίως, υπάρχει ένα δεδομένο, ότι η οικονομία των ΗΠΑ είναι σε ανάπτυξη. Αλλά η ανεργία δε μειώνεται δραστικά. Μιλούν για χαμηλή ζήτηση, την ίδια στιγμή που στην περίοδο της κρίσης οι μισθοί μειώθηκαν αλλά και τώρα, στην ανάπτυξη, παραμένουν καθηλωμένοι. Ο Μπ. Ομπάμα κάνει απλώς εκκλήσεις στα μονοπώλια να τους αυξήσουν, όμως, αν τους αυξήσουν για να αυξηθεί η ζήτηση μειώνεται το ποσοστό κέρδους. Αντίφαση αξεπέραστη στον καπιταλισμό. Ο κάθε καπιταλιστής, βλέπετε, θέλει να αυξάνονται παντού οι μισθοί, εκτός από τη δικιά του επιχείρηση...

Η πείρα των ΗΠΑ δείχνει, απ' όλες τις πλευρές της, ότι η ανάκαμψη δε βελτιώνει τη ζωή των εργαζομένων. Ας μην παραμυθιάζονται οι εργαζόμενοι, ούτε από αυτά που λέει η κυβέρνηση, ούτε από αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ως πρότυπο τη διαχείριση στις ΗΠΑ...

Στο ίδιο άρθρο το «Bloomberg» γράφει: «Θα πρέπει να αναθεωρηθεί όλος ο κοινωνικός ιστός στις ΗΠΑ. Το σύστημα ασφάλισης των ανθρώπων με αναπηρία θα πρέπει να αλλάξει, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι με ειδικές ανάγκες να μην αναγκάζονται σε παραίτηση προκειμένου να κατοχυρώσουν δικαίωμα είσπραξης επιδομάτων. Εκείνοι που είναι ικανοί για εργασία -πολλοί ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία- θα μπορούσαν να έχουν ένα χρονικό περιθώριο διετίας για να ολοκληρωθεί η όποια διαδικασία αποκατάστασης, τοποθέτησης σε μια θέση εργασίας και μισθολογικής υποστήριξης. Μια άλλη λύση θα ήταν η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της εξειδίκευσης στην εκπαίδευση υποψήφιων εργαζομένων, επίσης, η κατάργηση των επιβαρύνσεων κοινωνικής ασφάλισης για τους χαμηλά αμειβόμενους. Ολες αυτές οι ιδέες, θεωρητικά, είναι εξαιρετικές. Σε πρακτική βάση, όμως, δεν μπορούν να επανεντάξουν τους ανέργους στην αγορά εργασίας».

Τι δε λέει το «Bloomberg»; Οτι αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται προκειμένου να κόβονται τα ήδη κομμένα κοινωνικά επιδόματα (π.χ., ΑμΕΑ), να επιδοτούνται οι μεγαλοεπιχειρηματίες σε προγράμματα επανεκπαίδευσης - επανειδίκευσης ή να απαλλάσσονται από εργοδοτικές εισφορές στο όνομα αντιμετώπισης της ανεργίας, που γίνεται πρόσχημα χρηματοδότησης των μονοπωλίων.

Εγραψε στην «Αυγή», 7/9/2014, ο Ευκλ. Τσακαλώτος: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως ένα πρωτόγνωρο, πολυδιάστατο εγχείρημα στο χώρο της Αριστεράς. Επηρεασμένος από την κομμουνιστική -σε όλες τις εκδοχές της-, τη σοσιαλδημοκρατική και την αντιπαγκοσμιοποιητική παράδοση, επιδίωξε μια νέα σύνθεση που να απαντά στις προκλήσεις της εποχής του νεοφιλελευθερισμού. Στην εποχή της κρίσης, υποστηρίζω ότι οι ρίζες μας αποτυπώνονται στο υπό διαμόρφωση οικονομικό μας πρόγραμμα». Σιγά το πρωτόγνωρο, λες και είναι πρώτη φορά που μια αστική σοσιαλδημοκρατική πολιτική, μια διαχείριση υπέρ του κεφαλαίου που προτάσσει ορισμένα επεκτατικά μέτρα, προσπαθεί να μακιγιαριστεί και με λίγο μαρξισμό... Ο 20ός αιώνας είναι γεμάτος από τέτοιες περιπτώσεις.