Μέρες που είναι, με τόσο πυκνές διεθνείς εξελίξεις, καλό είναι να καταγράφουμε τα «επιτεύγματα» εκείνων που η ελληνική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ιεραρχεί ως συμμάχους της, και στο επίπεδο της «ανάπτυξης» και στο επίπεδο της «διεθνούς σταθερότητας». Εχει, για παράδειγμα, μια αξία να σημειώσουμε τι κατόρθωσε η «αριστερή» κυβέρνηση των Ολάντ - Βαλς σε έξι μόλις μέρες:

-- Να επιβάλει νέα, εξάμηνη αυτή τη φορά, παράταση του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» - είναι η τέταρτη παράταση μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο.

-- Να επιστρατεύσει - για τρίτη φορά τους τελευταίους μήνες - αντιδραστικό άρθρο του Συντάγματος, ώστε να προχωρήσει η εφαρμογή των αντεργατικών ανατροπών χωρίς έγκριση από τη Βουλή.

-- Να ενισχύσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Συρία - Ιράκ αλλά και Λιβύη, εκφράζοντας θλίψη για στρατιώτες που σκοτώνονται στη διάρκειά τους, «πέφτοντας στο καθήκον», όπως σημείωναν.

Με λίγα λόγια, οι επιδόσεις των δασκάλων της ελληνικής κυβέρνησης είναι παραπάνω από άριστες στις αντιλαϊκές επιδιώξεις, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Τα σημειώνουμε γιατί σίγουρα είναι κι αυτά θέματα που θα συζητιούνται στα τραπέζια των «συμμαχιών του Νότου», όλων των εναλλακτικών σχημάτων συνεργασιών για την υπεράσπιση των μονοπωλίων.

Την περασμένη Τρίτη, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποφάσισε να παρατείνει για ένα ακόμη εξάμηνο την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στη χώρα. Ετσι, η Γαλλία θα συμπληρώσει σε λίγο καιρό παραπάνω από ένα χρόνο κατάστασης έκτακτης ανάγκης, στο όνομα της «υπεράσπισης της ασφάλειας» της χώρας από την τρομοκρατία. Την Τετάρτη, ήταν η σειρά της κυβέρνησης της Τουρκίας να πάρει αντίστοιχη απόφαση, καταρχάς για ένα τρίμηνο, στο όνομα επίσης της προστασίας της συνταγματικά κατοχυρωμένης «τάξης» στη χώρα.

Και στις δύο χώρες, τα «έκτακτα» μέτρα θα δυναμώσουν τα εργαλεία που, ούτως ή άλλως, διαθέτει η αστική τάξη για την καταστολή του λαϊκού κινήματος, σηματοδοτούν νέες αντιλαϊκές εξελίξεις, αλλά και πιο σφοδρές αντιλαϊκές διεργασίες.

Τα επισημαίνουμε αυτά γιατί πολλά αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία εστιάζουν σε ένα μέρος των επικίνδυνων σχεδιασμών, ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα. Τονίζουν, για παράδειγμα, τι γίνεται στην Τουρκία, αλλά η προσοχή τους είναι μειωμένη σε όσα συμβαίνουν στη Γαλλία. Είναι κι αυτό μέρος των προσπαθειών να στοιχιστούν οι λαοί πίσω από ξένα συμφέροντα.

Περισσότερες από 92.000 αιτήσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών κατατέθηκαν ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς, για περίπου 20.000 θέσεις σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας. Για άλλη μια χρονιά, ένας σημαντικός όγκος του εκπαιδευτικού έργου θα γίνει όχι από μόνιμο και επαρκές προσωπικό, αλλά από τους «μόνιμους» αναπληρωτές. Πολλοί από αυτούς τα τελευταία χρόνια είναι με μια βαλίτσα στο χέρι και χρόνο το χρόνο αλωνίζουν όλη την Ελλάδα. Κάνουν τις αιτήσεις και μη γνωρίζοντας αν και πού θα διοριστούν είναι σε μια διαρκή αβεβαιότητα: Αναζήτηση δουλειάς τον Μάη που ολοκληρώνεται η σχολική χρονιά κι αν την επόμενη τους καλέσουν στην άλλη άκρη της χώρας, νέα μετακίνηση, νέα αναστάτωση για ολόκληρες οικογένειες. Οσο για τους μαθητές; Αυτοί πληρώνουν ακόμα περισσότερο το μάρμαρο της αδιοριστίας, με χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες, υπεράριθμα τμήματα ή σχολεία που δεν λειτουργούν, για να μην αναφερθούμε στην Ειδική Αγωγή... Ψιλά γράμματα τα παραπάνω για την κυβέρνηση, αφού στην ανακοίνωσή του το υπουργείο βρήκε λόγους να πανηγυρίσει: Η διαδικασία των αιτήσεων έγινε «για πρώτη φορά ηλεκτρονικά» και δόθηκε «χτύπημα στη γραφειοκρατία»! Χαρείτε λοιπόν: Μπορεί εν έτει 2016 δάσκαλοι και καθηγητές να μην υπάρχουν στα σχολεία, αλλά το υπουργείο μπαίνει στην ψηφιακή εποχή...

Τις θέσεις του για τα Εργασιακά, που διατύπωσε μια βδομάδα πριν ο πρόεδρος του ΣΕΒ σε συνέντευξή του στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων, επαναδιατύπωσε χτες ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του. Τίποτα το παράξενο εκτός από το γεγονός ότι έχει μεσολαβήσει η περίφημη συνάντηση των «κοινωνικών εταίρων» με την κυβέρνηση, από την οποία ο αρμόδιος υπουργός Εργασίας αποκόμισε την εντύπωση ότι οι εταίροι έβαλαν στην άκρη τα ειδικά ταξικά τους συμφέροντα και όλοι μαζί θα συμβάλουν στο εθνικό καλό. Το οποίο ο ΣΕΒ προσδιόρισε χτες επακριβώς: Να είναι ισχυρές οι επιχειρησιακές συμβάσεις έναντι των κλαδικών (αφού στην επιχείρηση ελέγχονται καλύτερα οι αντιδράσεις), να μην υπάρχει υποχρεωτικότητα στην εφαρμογή των συμβάσεων, να εκλογικευτεί η απεργιακή νομοθεσία (για να μην κρατούν, λέει ο ΣΕΒ, οι απεργοί όμηρο την κοινωνία) και να διασφαλιστεί «όσο το δυνατόν, πιο γνήσια εκπροσώπηση της βούλησης των εργαζομένων, που ενίοτε καταστρατηγείται από μειοψηφίες», όπως και το δικαίωμα να εργαστούν σε όσους το θέλουν. Εθνικό καλό, λοιπόν σημαίνει: Εργάτες στα τέσσερα και άκρα του τάφου σιωπή στους εργασιακούς χώρους. Δεν είχαμε αμφιβολία για την επιδίωξη του ΣΕΒ, ο Κατρούγκαλος μας μπέρδεψε για λίγο με τους πανηγυρισμούς του.