Οσο λοιπόν κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να καλλιεργήσει προσδοκίες στα λαϊκά αυτά στρώματα ότι η σωτηρία τους βρίσκεται στη στήριξη της οικονομικής ανάκαμψης με κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια, η αμείλικτη πραγματικότητα τη διαψεύδει, αφού ένα μικρό μόνο μέρος τους και με ιδιαίτερα δυσβάσταχτους όρους θα καταφέρει τελικά να αποκτήσει πρόσβαση σε κρατική και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, μέσω και του Ταμείου Ανάκαμψης. Ανησυχία υπάρχει πάντως και για το μειωμένο ενδιαφέρον από μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους να δανειστούν, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή τους στο Ταμείο Ανάκαμψης, παρά τα ιδιαίτερα χαμηλά έως και αρνητικά επιτόκια δανεισμού. Φαίνεται πως τα μονοπώλια περιμένουν να «ωριμάσουν» και οι άλλες αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που «τρέχει» η κυβέρνηση, πριν κάνουν κίνηση να μπουν στο πάρτι της εγγυημένης κερδοφορίας που οργανώνουν για λογαριασμό τους κυβέρνηση και ΕΕ.

Την «πιλοτική» καθιέρωση του 35ωρου «δολώνει» ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να ψαρέψει ψήφους, με το αφήγημα ότι ξηλώνει το νόμο Χατζηδάκη και ότι «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς». Θα κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί αυτά που τάζει, παρόλο που όλη η πείρα της κυβερνητικής του θητείας έχει δείξει το εντελώς ανάποδο! Τι είναι στην πραγματικότητα αυτό που τάζει πίσω από το βαρύγδουπο «καθιέρωση του 35ωρου»; Ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται την «ευρωπαϊκή και διεθνή εμπειρία» από ανάλογα πειράματα, που έγιναν στο όνομα της αύξησης της παραγωγικότητας των εργαζομένων και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Αυτό που δεν λέει βέβαια είναι ότι και σ' αυτές τις περιπτώσεις το κράτος ανέλαβε να πληρώνει «πιλοτικά» το υπόλοιπο των μισθών, μέχρι το 40ωρο, για να μη ζημιωθούν οι εταιρείες, πριν εξακριβώσουν αν το 35ωρο συμφέρει ή όχι στην κερδοφορία τους, που είναι άλλωστε και το μοναδικό κριτήριο για την εφαρμογή του ή όχι.

Είναι επίσης γνωστό ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα «πειράματα» κατέληξαν σε επιστροφή στο 40ωρο κι ακόμα περισσότερο, πλην ορισμένων περιπτώσεων σε συγκεκριμένους κλάδους (νέες τεχνολογίες κ.τ.λ.), όπου η «φύση» της δουλειάς επέτρεπε την εργασία από απόσταση και άλλες μορφές «ελαστικοποίησης» του χρόνου εργασίας, δίνοντας τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να απασχολούν τους εργαζόμενους πολύ περισσότερες ώρες από το «πιλοτικό» 7ωρο. Δηλαδή, καμιά σχέση δεν έχει η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ με το δίκαιο αίτημα των σωματείων για μείωση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, με αύξηση των αποδοχών και πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Υπάρχει βέβαια και το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου το 35ωρο εφαρμόστηκε «πιλοτικά» ως μέσος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας σε ετήσια βάση, μέσω της γνωστής «διευθέτησης», που στη χώρα μας ενισχύεται με το νόμο Χατζηδάκη. Μήπως αυτός είναι τελικά ο λόγος που ο Τσίπρας, παρουσιάζοντας το πώς θα ...«σαρώσει» το νόμο Χατζηδάκη, δεν είπε κουβέντα για τη «διευθέτηση»; Εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο για την «κατάργηση» του μισού νόμου μπορεί να μιλάει ...γιατί τον άλλο μισό τον έχει έτσι κι αλλιώς ψηφίσει!

Με αφορμή την εξαγγελία για τις δωροκάρτες, προκειμένου οι νέοι να εμβολιαστούν, η λογική της «ατομικής ευθύνης» παίρνει τα πιο εκχυδαϊσμένα και άθλια χαρακτηριστικά. Ομως, δεν τελειώνει εδώ το έργο... Χτες, ο υπουργός Ανάπτυξης, Αδ. Γεωργιάδης, το πήγε ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας τα εξής: «Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή. Το κράτος δίνει ένα εμβόλιο δωρεάν και κάνεις τα κουμάντα σου στη ζωή. Η πολιτεία ρυθμίζει τα της ανθρώπινης κυκλοφορίας και κανονικότητας. Εχει έρθει η ώρα να ωριμάσουμε στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν άλλα λεφτά. Το καταλαβαίνετε αυτό ότι αν έρθει η πανδημία τον χειμώνα, τελειώσαμε οικονομικά;». Αν αναρωτιέται κάποιος τι θέλει να πει ο «ποιητής», είναι απλό. Μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο ενός νέου κύματος της πανδημίας και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να πάρει κανένα μέτρο ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας ούτε άλλα μέτρα ουσιαστικής προστασίας του λαού, επιχειρεί από τώρα να μεταθέσει την ευθύνη στον λαό, για τον επιπλέον λόγο ότι θέλει να κρύψει κάτω από το χαλί και την ευθύνη της για τα πρωτόκολλα - λάστιχο στον Τουρισμό, αλλά και για τη μεγάλη καθυστέρηση στους εμβολιασμούς. Οσο για τα «λεφτά που τελειώνουν», είναι τουλάχιστον πρόκληση να κουνάει το δάχτυλο στους εργαζόμενους και τον λαό, όταν με τα δεκάδες νομοσχέδια που ψήφισε μόνο τους μήνες της πανδημίας στη Βουλή, η κυβέρνηση μπουκώνει με δισ. ευρώ φοροαπαλλαγών και άλλων «διευκολύνσεων» τους επιχειρηματικούς ομίλους, στέλνοντας τον λογαριασμό στον λαό.