Αν και η πρόσφατη «γκάφα» του πρωθυπουργού, που παρουσίασε τον γιο του εργοστασιάρχη ως παράδειγμα νέου που γύρισε στην Ελλάδα για να «προλάβει το τρένο της ανάπτυξης», ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, τα στοιχεία για την ανεργία των νέων στην Ελλάδα είναι αποκαλυπτικά για τις ευθύνες τόσο της σημερινής όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το λεγόμενο «brain drain» και ανταγωνίζονται σε προγράμματα και πολιτικές «επαναπατρισμού του εργατικού και επιστημονικού δυναμικού». Βέβαια, κι αυτοί που μετανάστευσαν την περίοδο της προηγούμενης κρίσης, δεν ανακάλυψαν τον εργασιακό παράδεισο. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Στις χώρες που εργάζονται σήμερα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία περνάνε δύσκολα και οι συνθήκες δουλειάς καθρεφτίζουν κι εκεί την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση. Τι έχουν όμως να αντιμετωπίσουν, όταν βάλουν στη ζυγαριά τη ζωή στο εξωτερικό - όπου πολλοί απ' αυτούς έχουν δημιουργήσει πλέον οικογένεια και νέους δεσμούς - και την επιστροφή τους στην Ελλάδα;

Ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία δίνουν απάντηση: Το τρίτο τετράμηνο του 2021, το 34% των νέων γυναικών έως 24 ετών και το 29% των ανδρών, δηλαδή ένας στους τρεις, ήταν άνεργοι. Τα αντίστοιχα ποσοστά το 2019 ήταν 35% και 32%. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, μόλις το 12,5% των νέων έως 24 ετών εργάστηκαν έστω και μία ώρα τη βδομάδα που ερωτήθηκαν, κατά το 2ο τετράμηνο του 2021, δείχνοντας τα θηριώδη ποσοστά ανεργίας και σ' αυτήν την ηλικιακή κατηγορία. Ενώ ανάμεσα στους χιλιάδες ανέργους οι κάτοχοι πτυχίου Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης αντιπροσωπεύουν το 11,5%. Αν όλα αυτά συνδυαστούν με την «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς πείνας που διαμόρφωσαν διαχρονικά με τους νόμους τους η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, δεν είναι να απορεί κανείς ότι ακόμα και στη φάση της ανάπτυξης, χιλιάδες νέοι που εγκατέλειψαν τη χώρα δεν αποφασίζουν να γυρίσουν.

Κάθε χρόνο και χειρότερα για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου που υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο για τις καθημερινές μετακινήσεις τους, κυρίως από και προς τη δουλειά. Το 2021, ένας οδηγός στους δρόμους της Αττικής πέρασε πάνω από 70 ώρες «κολλημένος» σε μποτιλιάρισμα, από τις 37 ώρες που ήταν ο περσινός μέσος όρος. Στη μεγάλη διαφορά συντέλεσαν βέβαια το «λοκντάουν» της πανδημίας και ο περιορισμός των μετακινήσεων, αλλά το νούμερο δεν παύει να «ζαλίζει». Από πίσω του κρύβει τεράστια ταλαιπωρία, νεύρα, ατυχήματα και επιπλέον ημερήσιο χρόνο που ξοδεύεται για την εργασία. Το πρόβλημα είναι τεράστιο και καθόλου άσχετο με τον αστικό σχεδιασμό που έχει στην προμετωπίδα του τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η άναρχη δόμηση και ανάπτυξη του αστικού ιστού, στο έδαφος της χρήσης γης με σκοπό το κέρδος, έχει οδηγήσει ήδη σε κορεσμό τους υπάρχοντες δρόμους, όπως για παράδειγμα τον Κηφισό, αλλά και ιδιωτικούς οδικούς άξονες, όπως η Αττική Οδός, την οποία χρυσοπληρώνουν οι οδηγοί για να κολλάνε κάθε πρωί στο μποτιλιάρισμα. Στο πλαίσιο των «πράσινων» πολιτικών, οι κυβερνήσεις διαφημίζουν τον δακτύλιο, ο οποίος όμως δεν λύνει, αντίθετα επιβαρύνει το συγκοινωνιακό, αφού καμιά υποδομή δεν υπάρχει περιφερειακά του κέντρου για να απορροφήσει την κίνηση, με αποτέλεσμα το μποτιλιάρισμα να μεγαλώνει. Τραγική είναι, τέλος, η κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με τα αραιά δρομολόγια, την περικοπή διαδρομών, τον συγχρωτισμό και τα ακριβά εισιτήρια. Δεν είναι επομένως να απορεί κανείς γιατί τα πρωινά η Αττική θυμίζει ...Νέο Δελχί, με χιλιάδες οδηγούς να μετράνε άπειρες χαμένες ώρες πίσω από το τιμόνι.