Ολη την επιχειρηματολογία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, με την οποία επιχειρούν να νομιμοποιήσουν την επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στοίχιση του λαού πίσω απ' αυτήν, αναπαράγει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σε ανακοίνωσή της για την κατάσταση στην Ουκρανία. «Ενώνουμε τη φωνή μας με το ευρωπαϊκό και το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα (...) απευθύνουμε επείγουσα έκκληση στους διεθνείς οργανισμούς, στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, στις εθνικές κυβερνήσεις και στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να προστατευθεί η ακεραιότητα της Ουκρανίας, η ασφάλεια άλλων χωρών στην περιοχή (...) οι εργαζόμενοι δεν θα επιτρέψουν τη διαμόρφωση της πολιτικής μέσω απειλών, βίας και αλαζονείας. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι και πρέπει να παραμείνει προπύργιο ειρήνης και δημοκρατίας με βάση τις δημοκρατικές αξίες, την αλληλεγγύη και τα κοινωνικά δικαιώματα», αναφέρει η ΓΣΕΕ, σε μια ανακοίνωση - μνημείο «ξεπλύματος» της ευρωατλαντικής συμμαχίας και όλων των ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών όπου συμμετέχει η ελληνική αστική τάξη, βάζοντας ξεκάθαρα τους εργαζόμενους να ταχθούν με το μέρος του ενός ληστή απέναντι στον άλλο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υπερθεματίζει και στο «τα κεφάλια μέσα» με αφορμή τον πόλεμο, καλώντας τους εργαζόμενους να συμβιβαστούν με τα ψίχουλα που τους πετάει το κράτος για την «αντιμετώπιση» τάχα των συνεπειών του πολέμου, στην πραγματικότητα όμως «για τη στήριξη της οικονομίας». Η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ είναι κατάπτυστη και προκλητική. Και σαν τέτοια πρέπει να απαντηθεί από τους εργαζόμενους, εντείνοντας την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να μην πληρώσει ο λαός τις συνέπειές του, διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα ενάντια στην ακρίβεια, δουλειά με δικαιώματα.

«Οπου φύγει φύγει»... Χωρίς δεύτερες σκέψεις, και προφανώς χωρίς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πλέον τα καραβάνια των προσφύγων, είχαν αρχίσει να ...«την κάνουν» από την Ουκρανία αστοί της χώρας, πριν ακόμα ξεκινήσει η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας. Εβαζαν μπρος τα ιδιωτικά τους τζετ, για να πάνε με ασφάλεια στην Ελβετία, στην Αυστρία, στη νότια Γαλλία κ.α., ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα, ανάμεσά τους ήταν και ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας, δισεκατομμυριούχοι με τις «αυλές» τους κ.ά. Διαβάζουμε όμως και για τους ολιγάρχες της «άλλης πλευράς», της Ρωσίας, που για να αποφύγουν τις κυρώσεις των δυτικών χωρών, καβαλάνε τα σούπερ γιοτ τους και πλέουν προς τις Μαλδίβες, ζώντας κι αυτοί το ...χλιδάτο δράμα τους.

Ποιος μένει πίσω; Οι δύο λαοί, που ζουν τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είτε με θύματα και καταστροφές, είτε «σφίγγοντας» κι άλλο το ζωνάρι για να βγουν οι πολεμικές δαπάνες. Είτε παίρνοντας τους δρόμους για να προστατευτούν, είτε μένοντας στα μετόπισθεν, είτε πληρώνοντας ακόμα και με τη ζωή τους την ιμπεριαλιστική αναμέτρηση. Τα ίδια γίνονται και με άλλους λαούς, αφού οι κυβερνήσεις μπαίνουν με τα μπούνια στον πόλεμο και τις επιπτώσεις τις φορτώνουν στους εργαζόμενους, βάζοντας ως «πέπλο» τα διάφορα «τιμήματα»: Της «ελευθερίας», της «ασφάλειας» κ.ο.κ. Δύο «κόσμοι» που δεν παύουν ποτέ να συγκρούονται, είτε πέφτουν βόμβες, είτε αποθεώνεται η ιμπεριαλιστική ειρήνη. Από τη μία η λαϊκή πλειοψηφία, που είναι το μόνιμο θύμα, και από την άλλη οι μέτοχοι των επιχειρηματικών ομίλων, μια χούφτα παράσιτα που ζουν από τον μόχθο της εργατικής τάξης. Οι πρώτοι μετράνε τη μία συμφορά πίσω από την άλλη, οι δεύτεροι βλέπουν ευκαιρίες για μπίζνες πάνω στα πολεμικά συντρίμμια.

Από τις κυρώσεις στους ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς που έσπευσε να ανακοινώσει η υπουργός Πολιτισμού, με πρώτο θύμα την παράσταση «Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, που θα παρουσίαζαν τα περίφημα μπαλέτα Μπολσόι, μέχρι το μποϊκοτάρισμα όλων των ρωσικών ταινιών με απόφαση της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που προτείνεται να ακολουθήσουν και όλα τα επίσημα κινηματογραφικά φεστιβάλ της ΕΕ...

Η απαράδεκτη όμως και επικίνδυνη πρακτική απέναντι στον Πολιτισμό και τους φυσικούς του αποδέκτες, τους λαούς όλης της Γης, που θα έπρεπε να απολαμβάνουν τα επιτεύγματά του χωρίς όρους και διακρίσεις, δεν σταματά εδώ. Αυτές τις μέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας, με αλληλοαναιρούμενες πληροφορίες, η είδηση ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Febiofest, που διεξάγεται στην Πράγα, έχει ξεκινήσει διεργασίες να αφαιρέσει το Βραβείο «Cristian», που αποδόθηκε το 2017 (!) στον Σέρβο σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα για την προσφορά του στον παγκόσμιο κινηματογράφο, λόγω του ότι έχει αποδεχτεί να συνεργαστεί με το Θέατρο του Ρωσικού Στρατού στη Μόσχα. Αλλά και στον τομέα της κλασικής μουσικής, η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Μονάχου απέλυσε τον Ρώσο διευθυντή ορχήστρας και γενικό διευθυντή του Θεάτρου Μαριίνσκι στην Αγία Πετρούπολη, Βαλέρι Γκέργκιεφ, ενώ άλλοι επιφανείς πολιτιστικοί οργανισμοί διέκοψαν τη συνεργασία τους μαζί του, επειδή αρνείται να σχολιάσει την εισβολή στην Ουκρανία.

Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται πόσο ξεδιάντροπα επιλεκτική είναι η ευαισθησία τους... «Θεματοφύλακες» της ειρήνης, της ελευθερίας, ακόμα και της αποδοχής ή όχι ενός καλλιτέχνη και ενός καλλιτεχνικού έργου, «ορίζονται» το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που όλα τα προηγούμενα χρόνια πραγματοποίησαν απροκάλυπτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε διάφορα σημεία της Γης, περνούσαν «τρομονόμους» στην Τέχνη και αυτήν τη στιγμή είναι ο ένας από τους δύο αντιπαρατιθέμενους πόλους στην εξελισσόμενη πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία...

Οι Ελληνες καλλιτέχνες μπορούν και πρέπει να εκφράσουν την αντίθεσή τους απέναντι σε αυτές τις πρακτικές. Αλλωστε, όπως καλεί και ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος, «όποιος είναι ενάντια στη φρίκη του πολέμου, πρέπει να παλέψει πρώτα απ' όλα μέσα στη χώρα για την απεμπλοκή της από αυτόν, ενάντια σε κάθε απόπειρα φίμωσης όσων διαφωνούν με την εμπλοκή».