Μήπως θα σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία να είναι ιμπεριαλιστικός, να διεξάγεται για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για τις πρώτες ύλες, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, τα μερίδια των αγορών; Θα σταματήσει να είναι άδικος και εγκληματικός και από τις δύο πλευρές; Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τα ρητορικά ερωτήματα, στα οποία η απάντηση είναι ΟΧΙ. Να γιατί αυτή η πρόταση του ΚΚΡΟ συνιστά απλώς ένα «συγχωροχάρτι» για τη ρωσική αστική τάξη, για τα εγκλήματα που διαπράττει καθημερινά σε βάρος της εργατιάς, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Σήμερα, με αυτό το «συγχωροχάρτι», κυκλοφορεί μία φορά τον χρόνο, στις 9 Μάη. Με το νομοσχέδιο του ΚΚΡΟ, εάν εγκριθεί, θα κυκλοφορεί 365 μέρες τον χρόνο. 30 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, χιλιάδες τόνοι λάσπης χύθηκαν εναντίον του και στη Ρωσία, μα η ακτινοβολία του δεν θαμπώνει. Να γιατί γίνεται προσπάθεια να την καπηλευτούν...
Πριν από πέντε χρόνια, ένας εργαζόμενος στο εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζωοτροφών στην Ξάνθη έπεφτε νεκρός, ύστερα από έκρηξη στο λεβητοστάσιο του εργοστασίου, την ώρα που εκτελούσε εργασίες συντήρησης. Εκτοτε, η οικογένεια και οι συνάδελφοί του ζουν έναν δικαστικό Γολγοθά για να αποδειχτούν οι ευθύνες της εργοδοσίας και να δικαιωθεί το αίμα του άτυχου εργάτη. Από αναβολή σε αναβολή και χρονοτριβώντας όλα αυτά τα χρόνια, το δικαστήριο εξέδωσε τελικά την απόφασή του, η οποία είναι εντελώς απαλλακτική για την εργοδοσία. Κατά την άποψη του δικαστηρίου, και παρά τη σωρεία των επιβαρυντικών στοιχείων που παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο, η εταιρεία δεν έχει καμιά ευθύνη για τον θάνατο του εργάτη. Αρα φταίει ο ίδιος και η ...κακιά η ώρα! Τα λέμε όλα αυτά και για έναν ακόμα λόγο: Πριν από λίγες μέρες, τα δικαστήρια στον Πειραιά, με απανωτές αποφάσεις, έκριναν παράνομες τις απεργίες των εργαζομένων στην COSCO, με τις οποίες διεκδικούν καλύτερους μισθούς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας, για να μην τρέμει το φυλλοκάρδι τους αν θα γυρίσουν αρτιμελείς, ακόμα και ζωντανοί από το μεροκάματο. Οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονταν μάλιστα και προληπτικά, για να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Οπως και να 'χει, οι δυο υποθέσεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος του αντιλαϊκού κράτους και της ταξικής Δικαιοσύνης του. Στην πρώτη, χρειάστηκαν πέντε χρόνια σκύλευσης του νεκρού εργάτη για να «δικαιωθεί» τελικά η εργοδοσία. Στη δεύτερη, δεν χρειάστηκαν παρά μερικές ώρες για να «καταδικαστεί» η απεργία των εργαζομένων, με τους ίδιους νόμους που τους ξεζουμίζουν και τους αφήνουν έρμαια στις παγίδες θανάτου που καιροφυλακτούν στους χώρους δουλειάς.
Οι ΗΠΑ είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε παραγωγή πετρελαίου, αλλά και σε εξαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ο αμερικανικός λαός να «κολυμπάει» στη φτηνή Ενέργεια. Αυτά τα παραμύθια ακούγονται στη χώρα μας, τώρα που αναζωπυρώνονται τα σχέδια του κεφαλαίου για μετατροπή της σε παραγωγό και κόμβο Ενέργειας, με αναβάθμιση των ενεργειακών της υποδομών και με την επιτάχυνση των ερευνών για φυσικό αέριο στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στις ΗΠΑ; Οι τιμές του φυσικού αερίου είναι αυτήν τη στιγμή οι υψηλότερες των 13 τελευταίων χρόνων και αυξημένες κατά 103% σε σχέση με πέρσι. Υπάρχουν μάλιστα φόβοι ότι το ράλι θα συνεχιστεί μετά το deal με την ΕΕ για αύξηση των εξαγωγών, που θα περιορίσει την προσφορά στο εσωτερικό για να καλυφθεί η μεγαλύτερη (και πιο κερδοφόρα) ζήτηση από την Ευρώπη. Και να σκεφτεί κανείς ότι η αμερικανική κυβέρνηση ετοιμάζεται τους επόμενους μήνες να αποδεσμεύσει μερικές επιπλέον χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα ομοσπονδιακής γης και να τα παραχωρήσει για έρευνα και εκμετάλλευση σε εταιρείες εξόρυξης σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου. Αυτό όμως σε τίποτα δεν αλλάζει τη σκληρή (και ακριβή) πραγματικότητα για τον λαό. Αντίθετα επιβεβαιώνει ότι οι ανταγωνισμοί και τα κέρδη από την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών και δρόμων αφορούν μόνο μια χούφτα μονοπωλιακών ομίλων και όχι τους λαούς, που συνεχίζουν να πληρώνουν πανάκριβα την Ενέργεια - εμπόρευμα και να γίνονται «κρέας για τα κανόνια» της αστικής τάξης στους πολέμους για το ξαναμοίρασμα των αγορών.