Σοσιαλδημοκρατικά, κεντροδεξιά και δεξιά κόμματα, που συνασπίστηκαν «για να μην κερδίσει η ακροδεξιά» τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, παρίσταναν τους πεφτοσυννεφάκηδες όταν ο Μακρόν πρότεινε στην Λεπέν τη συγκρότηση κυβέρνησης «εθνικής συνεννόησης». Το ίδιο έκαναν και στη χώρα μας εκείνοι που έφερναν ως παράδειγμα το πώς συνεργάστηκαν τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» στη Γαλλία για να «μπλοκάρουν» την ακροδεξιά. Βέβαια, κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης» πρότεινε ο Μακρόν και στα άλλα κόμματα της νέας Εθνοσυνέλευσης, χωρίς κανείς να αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μεταξύ αυτών και δυνάμεις που συμμετείχαν στον σοσιαλδημοκρατικό συνασπισμό του Μελανσόν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όπως φάνηκε στη συνέχεια η προσέγγιση του Μακρόν με την Λεπέν δεν ήταν και τόσο ...«συγκυριακή». Απόδειξη είναι το γεγονός ότι τέσσερις τουλάχιστον βουλευτές του Μακρόν ψήφισαν για αντιπροέδρους της Εθνοσυνέλευσης δύο βουλευτές της Λεπέν, οι οποίοι εξελέγησαν.

Οπως γράφτηκε μάλιστα, για αντάλλαγμα το κόμμα της Λεπέν πριμοδότησε τον Μακρόν στην εκλογή αξιωματούχων του Κοινοβουλίου. Η συνδιαλλαγή ανάμεσα στους κατά τ' άλλα άσπονδους εχθρούς έρχεται για άλλη μια φορά να καταδείξει ότι δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα στα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, παρά τις υπαρκτές διαφορές τους, που αξιοποιούνται για να απορροφάται η λαϊκή δυσαρέσκεια και να υπάρχουν εφεδρείες στην αστική διαχείριση. Επιβεβαιώνεται επίσης πόσο ξετσίπωτη κοροϊδία είναι για τον λαό τα διάφορα αντιδεξιά και αντι-ακροδεξιά «μέτωπα», στα οποία πρωτοστατεί κατά κανόνα η σοσιαλδημοκρατία. Το παράδειγμα της Γαλλίας διδάσκει πως έναν δρόμο έχει να βαδίσει ο λαός: Αυτόν της ισχυροποίησης του αγώνα για τα δικά του συμφέροντα και τις ανάγκες, κόντρα στην πολιτική που τα συνθλίβει, όποιος (ή όποιοι) κι αν είναι ο μηχανοδηγός στο τρένο της διαχείρισης.

«Είναι δυνατόν οι ώριμες δημοκρατίες Φινλανδίας και Σουηδίας να εκβιάζονται από τον αυταρχικό Ερντογάν;». Με αυτήν την «απορία» υποδέχτηκαν τα αστικά επιτελεία το σκέλος της συμφωνίας Τουρκίας, Φινλανδίας και Σουηδίας, που αφορά στην «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», με την έκδοση όσων Κούρδων και πολιτικών αντιπάλων της τουρκικής κυβέρνησης βρίσκονται στις δύο αυτές χώρες. Πραγματικά κωμικοτραγικές οι απορίες όσων «ξεχνάνε», για παράδειγμα, το «πανηγυρικό» άδειασμα των ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας τα προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να προωθήσουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια στην περιοχή, απέναντι στη Ρωσία. Για να μην πάμε παλιότερα, όταν επί ΠΑΣΟΚ η κυβέρνηση παρέδιδε στην τουρκική ΜΙΤ τον Οτσαλάν. Αλλωστε και σήμερα, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, ο πρωθυπουργός μίλησε για «εύλογες ανησυχίες» της Τουρκίας σχετικά με την ασφάλειά της, ευθυγραμμιζόμενος απόλυτα με το ΝΑΤΟικό «αφήγημα», που δίνει «αέρα» στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας. Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια περί «δημοκρατικών» και «αυταρχικών» ιμπεριαλιστών. Οι «ώριμες δημοκρατίες» τους, που σε καιρούς «ηρεμίας» αξιοποιούν με επιδεξιότητα το «καρότο» απέναντι στον λαό, πιάνουν με ευκολία το «μαστίγιο» και ρίχνουν τις μάσκες, όταν τα συμφέροντα των καπιταλιστών το απαιτήσουν. Κι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος προσφέρεται για τέτοια ξεμασκαρέματα.