Οπως γράφτηκε μάλιστα, για αντάλλαγμα το κόμμα της Λεπέν πριμοδότησε τον Μακρόν στην εκλογή αξιωματούχων του Κοινοβουλίου. Η συνδιαλλαγή ανάμεσα στους κατά τ' άλλα άσπονδους εχθρούς έρχεται για άλλη μια φορά να καταδείξει ότι δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα στα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, παρά τις υπαρκτές διαφορές τους, που αξιοποιούνται για να απορροφάται η λαϊκή δυσαρέσκεια και να υπάρχουν εφεδρείες στην αστική διαχείριση. Επιβεβαιώνεται επίσης πόσο ξετσίπωτη κοροϊδία είναι για τον λαό τα διάφορα αντιδεξιά και αντι-ακροδεξιά «μέτωπα», στα οποία πρωτοστατεί κατά κανόνα η σοσιαλδημοκρατία. Το παράδειγμα της Γαλλίας διδάσκει πως έναν δρόμο έχει να βαδίσει ο λαός: Αυτόν της ισχυροποίησης του αγώνα για τα δικά του συμφέροντα και τις ανάγκες, κόντρα στην πολιτική που τα συνθλίβει, όποιος (ή όποιοι) κι αν είναι ο μηχανοδηγός στο τρένο της διαχείρισης.