Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για τις συνθήκες διαβίωσης στην ΕΕ το 2023, το μέσο ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα σε πραγματικές τιμές ήταν στην Ελλάδα χαμηλότερο κατά 28,38% σε σύγκριση με το 2010. Ως αποτέλεσμα, περίπου το 10% όσων εργάζονται «φλερτάρουν» με τον κίνδυνο της φτώχειας, ενώ το 87% του πληθυσμού δηλώνει ότι τα βγάζει δύσκολα πέρα. Τα δεδομένα αυτά καταγράφονται πολλά χρόνια μετά τη δήθεν «έξοδο από τα μνημόνια» και σε μια περίοδο με διαδοχικές «πρωτιές» της ελληνικής οικονομίας, τόσο στα κέρδη των επιχειρήσεων όσο και σε ποσοστά αύξησης του ΑΕΠ, για τα οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση. Πού βρίσκεται επομένως το πρόβλημα; «Στη σύγκλιση με την υπόλοιπη ΕΕ, που πρέπει να επιταχυνθεί με διαρθρωτικές αλλαγές», απαντούν με ένα στόμα η κυβέρνηση, τα άλλα κόμματα και σύσσωμος ο αστικός Τύπος, παρουσιάζοντας ως «λύση» την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής, που αυξάνει τη φτώχεια για τους πολλούς και οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Της πολιτικής που χτυπάει ανελέητα το λαϊκό εισόδημα, βαθαίνει την εμπορευματοποίηση των λαϊκών αναγκών, επιβάλλει «κόφτες» σε κρατικές δαπάνες για μισθούς, συντάξεις, Πρόνοια κ.λπ. Η διέξοδος για τον λαό βρίσκεται στην αμφισβήτηση, στη σύγκρουση και τελικά στην ανατροπή αυτής της πολιτικής. Μόνο έτσι μπορούν να συγκλίνουν πραγματικά οι λαϊκές ανάγκες με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους.

Αφού μας γάνωσαν το κεφάλι με τα τετράχρωμα τιμολόγια, αφού έβαλαν τα νοικοκυριά να παίζουν ...λόττο με τους λογαριασμούς του ρεύματος κι αφού έστειλαν τη συντριπτική πλειοψηφία στα «πράσινα» τιμολόγια, τώρα έρχονται να αλλάξουν ξανά το σύστημα από την 1η Γενάρη, καταργώντας το πιο πολυπληθές τιμολόγιο και ανακατεύοντας την τράπουλα του νυχτερινού ρεύματος, που πλέον γίνεται μεσημεριανό. Κι από πάνω, έχουν το θράσος να λένε ότι οι αλλαγές θα ευνοήσουν τα νοικοκυριά και ότι θα έχουν φτηνότερο ρεύμα! Παίζουν με την υπομονή του λαού, που είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα κατεβάσει διακόπτες. Καμιά απόφαση της κυβέρνησης δεν έχει στόχο το φτηνότερο ρεύμα. Αντίθετα, όποια νέα σχέδια απεργάζονται, έχουν προτεραιότητα τη διασφάλιση της κερδοφορίας των ενεργειακών ομίλων, πετώντας μάλιστα στον λαό την ευθύνη για το πανάκριβο ρεύμα. Πληρώνεις πολλά; Δεν φταίει το Χρηματιστήριο Ενέργειας και η πολιτική όλων των κομμάτων που «ηλεκτροδοτεί» την κερδοφορία παραγωγών και παρόχων, αλλά το νοικοκυριό, που δεν διάλεξε το σωστό πρόγραμμα και δεν άναψε τον φούρνο τη σωστή ώρα! Για τέτοιο κοροϊδιλίκι μιλάμε, που δεν πρόκειται να γίνει ανεκτό από τον λαό.

Με βάση το Μεσοπρόθεσμο 2025 - 2028, ο μέσος μεικτός μισθός θα αυξηθεί την περίοδο 2024 - 2027 κατά 15% και θα φτάσει στα 1.500 ευρώ. Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική για τα εργατικά νοικοκυριά, εξαιτίας των τεράστιων περικοπών που έγιναν στους μισθούς τα προηγούμενα χρόνια και της ακρίβειας που καταβροχθίζει τις όποιες «αυξήσεις», πριν καν φτάσουν στην τσέπη. Την ίδια περίοδο τα φορολογικά έσοδα, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους προέρχονται από την αφαίμαξη του λαού, προβλέπεται να αυξηθούν κατά 41%! Το «έργο» το έχουν ξαναδεί χιλιάδες εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια, που είδαν τις όποιες αυξήσεις - ψίχουλα στους μισθούς να «ροκανίζονται» από τη Σκύλλα της φορολογίας, ανεβαίνοντας κλίμακα, πριν προλάβει να τις κατασπαράξει η Χάρυβδη της ακρίβειας. Το κοφίνι του λαϊκού εισοδήματος είναι γεμάτο τρύπες και η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι λόγω έλλειψης «δημοσιονομικού περιθωρίου» η φορολογική κλίμακα θα παραμείνει στα ίδια υψηλά επίπεδα, με στόχο εισπράξεις - ρεκόρ μέχρι το 2028, που θα φτάσουν ακόμα και τα 20 δισ. ευρώ από τα φυσικά πρόσωπα και μόνο! Ο «χρυσός κανόνας» του κράτους, «ένα σου δίνω - τρία σου παίρνω» από την άλλη τσέπη, «λάμπει» για άλλη μια φορά στο προσχέδιο του προϋπολογισμού και στο νέο Μεσοπρόθεσμο.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ κορυφώνουν μια πορεία εκφυλισμού, που «πέτυχε» και δεν «έτυχε». Την πορεία αυτή σηματοδοτούν και μια σειρά «προσαρμογές» που ενσωμάτωνε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξέλιξή του από ένα μικρό κόμμα του οπορτουνισμού σε μια αστική πολιτική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας, που ανταγωνίστηκε τον «δεξιό - κεντροδεξιό» πόλο στην κυβερνητική εναλλαγή. Τέτοια ήταν η εκλογή προέδρου «από τη βάση», που πρωτοξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ το 2004, την υιοθέτησε η ΝΔ το 2009 και τελευταίος ο ΣΥΡΙΖΑ το 2022. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή, τα τρία αυτά κόμματα είχαν προσφύγει 21 φορές στη ...λαϊκή ετυμηγορία για την εκλογή αρχηγού από χιλιάδες μέλη της «μίας μέρας»!

Η εφαρμογή του μέτρου, που θα έφερνε τάχα «μεγαλύτερη συμμετοχή στην πολιτική» και «περισσότερη δημοκρατία στα κόμματα», το μόνο που ενίσχυσε είναι η δυνατότητα μηχανισμών και επιχειρηματικών συμφερόντων να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά των κομμάτων, στηρίζοντας τον έναν ή τον άλλον υποψήφιο και κατευθύνοντας μαζικά τους ψηφοφόρους. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι στις πρόσφατες εκλογές του ΠΑΣΟΚ συμμετείχε τηλεπερσόνα που μέχρι πρόσφατα δήλωνε έτοιμος να διεκδικήσει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ (!), ενώ είχε «κοπεί» την τελευταία στιγμή και από υποψήφιος ευρωβουλευτής του. Μιλάμε δηλαδή για ένα «εκλογικό σώμα» - χυλό, χωρίς ιδεολογικούς - πολιτικούς και οργανωτικούς δεσμούς με το κάθε κόμμα, που μπορεί εύκολα να μετακινείται και να διαμορφώνει συσχετισμούς, ενώ με την ψήφο του δίνει στον αρχηγό το χρίσμα του απόλυτου ρυθμιστή, ακυρώνοντας τα κομματικά όργανα.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο που κατήγγειλε αυτές τις εκφυλιστικές διαδικασίες. Προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή για τη μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, με νέους μηχανισμούς χειραγώγησης και εγκλωβισμού του λαού, όταν οι σημερινοί θεματοφύλακες της ...«φυσιογνωμίας» του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατούσαν εν χορώ στον αντικομμουνισμό, λέγοντας ότι το ΚΚΕ «είναι κολλημένο στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και «δεν ακολουθεί την εποχή του». Τα ίδια τους προσάπτουν σήμερα ο Κασσελάκης και μερίδα του αστικού Τύπου, κάνοντας κι αυτοί χυδαίο αντικομμουνισμό, αφού η σημερινή ηγετική ομάδα και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τόση σχέση με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Και ενώ ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» υπερθεμάτιζε μέχρι πρόσφατα γι' αυτές τις διαδικασίες ως το «απαύγασμα της εσωκομματικής δημοκρατίας» (τρομάρα τους...), το ένα από τα δύο κέντρα της εσωκομματικής σύγκρουσης κάνει τώρα ό,τι μπορεί προκειμένου να αποκλείσει το άλλο από τις εκλογές για νέο πρόεδρο, επειδή - όπως λένε - στηρίζεται από «εξωγενείς δυνάμεις» που θέλουν «να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ»! Δικαιολογημένα λοιπόν ο εκφυλισμός χωρίς πάτο σε όλα τα επίπεδα, όπου δεν ξεχωρίζουν οι μεν από τους δε, προκαλεί απέχθεια σε ψηφοφόρους, ακόμα και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που του γυρνάνε την πλάτη, ειδικά τον τελευταίο χρόνο.

Αποκαλυπτικές για όσα συμβαίνουν σήμερα είναι και οι ρυθμίσεις που ενισχύουν τη δυνατότητα για ανοιχτή παρέμβαση του κράτους και των μηχανισμών του στα εσωτερικά των κομμάτων. Τέτοιος ήταν ο νόμος για τα οικονομικά των κομμάτων τον οποίο ψήφισε το 2009 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ενώ το 2010 ο Ραγκούσης, τότε υπουργός Εσωτερικών του ΠΑΣΟΚ και σήμερα μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, έφερε για διαβούλευση έναν νέο εκλογικό νόμο, με «δάνεια» από το λεγόμενο «γερμανικό μοντέλο», που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στη Δικαιοσύνη να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις των μελών με το κόμμα τους. Λίγα χρόνια μετά, το 2017, με υπουργό Εσωτερικών τον Σκουρλέτη, σημερινό στέλεχος της Νέας Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ επικύρωνε στη Βουλή τον κανονισμό του Ευρωκοινοβουλίου για τα ευρωπαϊκά κόμματα, ο οποίος επίσης στρώνει το έδαφος για ανοιχτές παρεμβάσεις της ΕΕ και του κράτους στη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων σε εθνικό επίπεδο.

Ολα αυτά αποκτούν άλλη σημασία υπό το φως των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι «87», ο Πολάκης, ο Παππάς, η Ξενογιαννακοπούλου και οι άλλοι «ανέβηκαν στα κεραμίδια» με το εξώδικο Κασσελάκη, θεωρώντας το (και σωστά...) απαράδεκτη προσπάθεια να παρέμβει η Δικαιοσύνη στη λειτουργία του κόμματός τους. Αυτά συμβαίνουν στα σύγχρονα αστικά κόμματα και στη δημοκρατία τους. Εκεί όπου ο ιδεολογικός και οργανωτικός εκφυλισμός - σε όλες τις εκδοχές του - εκφράζει το σάπισμα της αστικής δημοκρατίας και δεν έχει πάτο, με τα διαφορετικά στρατόπεδα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο καταγράφει τις χειρότερες «επιδόσεις»...