Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για τις συνθήκες διαβίωσης στην ΕΕ το 2023, το μέσο ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα σε πραγματικές τιμές ήταν στην Ελλάδα χαμηλότερο κατά 28,38% σε σύγκριση με το 2010. Ως αποτέλεσμα, περίπου το 10% όσων εργάζονται «φλερτάρουν» με τον κίνδυνο της φτώχειας, ενώ το 87% του πληθυσμού δηλώνει ότι τα βγάζει δύσκολα πέρα. Τα δεδομένα αυτά καταγράφονται πολλά χρόνια μετά τη δήθεν «έξοδο από τα μνημόνια» και σε μια περίοδο με διαδοχικές «πρωτιές» της ελληνικής οικονομίας, τόσο στα κέρδη των επιχειρήσεων όσο και σε ποσοστά αύξησης του ΑΕΠ, για τα οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση. Πού βρίσκεται επομένως το πρόβλημα; «Στη σύγκλιση με την υπόλοιπη ΕΕ, που πρέπει να επιταχυνθεί με διαρθρωτικές αλλαγές», απαντούν με ένα στόμα η κυβέρνηση, τα άλλα κόμματα και σύσσωμος ο αστικός Τύπος, παρουσιάζοντας ως «λύση» την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής, που αυξάνει τη φτώχεια για τους πολλούς και οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Της πολιτικής που χτυπάει ανελέητα το λαϊκό εισόδημα, βαθαίνει την εμπορευματοποίηση των λαϊκών αναγκών, επιβάλλει «κόφτες» σε κρατικές δαπάνες για μισθούς, συντάξεις, Πρόνοια κ.λπ. Η διέξοδος για τον λαό βρίσκεται στην αμφισβήτηση, στη σύγκρουση και τελικά στην ανατροπή αυτής της πολιτικής. Μόνο έτσι μπορούν να συγκλίνουν πραγματικά οι λαϊκές ανάγκες με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους.