Το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε από αυτό το κύμα κρατικοποιήσεων - κρατικών ενισχύσεων στα μεγάλα ευρωπαϊκά μονοπώλια την περίοδο της κρίσης μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς 4 χρόνια μετά. Είναι αποκαλυπτική η παρακάτω είδηση: Ο πλουσιότερος άνθρωπος στη Γερμανία ετοιμάζεται να γίνει ακόμα πιο πλούσιος, εξαιτίας των μερισμάτων που θα εισπράξει από τη «Lufthansa» ως ένας από τους μεγαλύτερους μετόχους της, ύψους 108 εκατ. ευρώ για το 2023 και το 2024. Στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας, λοιπόν, οι «επανακρατικοποιήσεις» είναι μία από τις επιλογές του αστικού κράτους για τη «διάσωση» στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, όχι για τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού, που πληρώνουν έτσι κι αλλιώς τα σπασμένα, αλλά για το «καλό» της οικονομίας του κέρδους και των καπιταλιστών μετόχων. Αυτό επιβεβαιώνει η διεθνής πείρα, φανερώνοντας ότι η πάλη για Μεταφορές, νερό, Υγεία, Παιδεία (και άλλα πολλά) στην υπηρεσία των λαϊκών κοινωνικών αναγκών δεν περνάει μέσα από «λύσεις» βγαλμένες από τα «χρονοντούλαπα» του καπιταλισμού, αλλά από τη σύγκρουση με την καπιταλιστική οικονομία και το κράτος που την υπερασπίζεται.

«Είμαστε βαθιά θορυβημένοι από τις αναφορές για βίαιες συγκρούσεις με πολλές απώλειες αμάχων στη Συρία. Καλούμε όλες τις πλευρές να επιδείξουν υπευθυνότητα και να αναζητήσουν ειρηνικές λύσεις, απέχοντας από ενέργειες που θα τροφοδοτήσουν και άλλο την ένταση. Οι εξελίξεις αυτές αυξάνουν τον επείγοντα χαρακτήρα μιας πολιτικής μεταβατικής διαδικασίας χωρίς αποκλεισμούς και τη διασφάλιση της προστασίας όλων των εθνοτικών και θρησκευτικών κοινοτήτων, στο πνεύμα της εθνικής ενότητας». Με αυτήν την κατάπτυστη και ανεκδιήγητη δήλωση σχολιάζει η ελληνική κυβέρνηση τις σφαγές Αλαουιτών στη Συρία από το καθεστώς των τζιχαντιστών που κυβερνάει τη χώρα, με τις ευλογίες της Δύσης, μεταξύ άλλων και της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν πέρασαν άλλωστε πολλές μέρες απ' όταν ο Γεραπετρίτης καμάρωνε στο πλευρό του τζιχαντιστή με γραβάτα - μεταβατικού προέδρου κατά την επίσκεψή του στη Συρία. Θυμίζουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί) ήταν από τους πρώτους που χαιρέτισαν την «πολιτική μετάβαση» και την πτώση του «αιμοσταγούς καθεστώτος Ασαντ», δίνοντας νομιμοποίηση στην κυβέρνηση των τζιχαντιστών. Αυτών δηλαδή που σφάζουν τώρα αδιακρίτως, για να καθαρίσουν τη Συρία από τους «αλλόθρησκους», υπηρετώντας ευρύτερα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Για άλλη μια φορά, η ευρωατλαντική πλευρά της Ιστορίας αποδεικνύεται κρεματόριο για τους λαούς. Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα μοιράζονται τις τεράστιες ευθύνες για τις απάνθρωπες σφαγές στη Συρία και ο λαός θα τους τις αποδώσει στο ακέραιο.

Πριν λίγο καιρό, η κυβέρνηση στη Γαλλία, με τις πλάτες της σοσιαλδημοκρατίας και της ακροδεξιάς, ψήφισε τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2025, που προβλέπει «εξοικονόμηση» 60 δισ. ευρώ (2% του ΑΕΠ) από περικοπές και επιπλέον φόρους. Οι περικοπές αφορούν σε κονδύλια του κράτους και της Τοπικής Διοίκησης για στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, ενώ πλήττονται και οι συντάξεις. Τα υπόλοιπα 20 δισ. της «εξοικονόμησης» θα προέλθουν από αύξηση της φορολογίας, που θα πληρώσουν βέβαια τα λαϊκά στρώματα και όχι ο «μεγάλος πλούτος» που λέει η κυβέρνηση. Τα μέτρα αυτά παίρνονται στο όνομα του να περικοπεί το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 5% του ΑΕΠ, από 6,1% πέρυσι. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με την αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών της Γαλλίας σε ιστορικά επίπεδα, καθώς αναμένεται να διπλασιαστούν τα επόμενα χρόνια από τα 50 στα 100 δισ. ευρώ ετησίως για τις ανάγκες της πολεμικής προετοιμασίας. Τα χρήματα αυτά προστίθενται στις περικοπές και στους φόρους του κρατικού προϋπολογισμού και θα βαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, που πληρώνουν σε καιρό ιμπεριαλιστικής ειρήνης με σύνθλιψη των αναγκών τους και βάθεμα της εκμετάλλευσης, αλλά και σε συνθήκες πολεμικής οικονομίας, ματώνοντας για τις στρατιωτικές δαπάνες, πριν ματώσουν στην κυριολεξία στα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Αλλη διέξοδος για τους λαούς από το να συγκρουστούν με την αδίστακτη δικτατορία των καπιταλιστών και να την ανατρέψουν δεν υπάρχει. Οσες θυσίες κι αν απαιτεί η σύγκρουση αυτή, δεν συγκρίνονται καθόλου με τις θυσίες δίχως τέλος που επιβάλλει ο καπιταλισμός στους λαούς για τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλίων.