Από το 1 τρισ. ευρώ που ετοιμάζεται να διαθέσει από τα κρατικά ταμεία ή να δανειστεί η Γερμανία, ο λαός όχι μόνο δεν θα δει ούτε σεντ, αλλά θα βιώσει από πάνω και περικοπές! Τα ποσά είναι πρωτοφανή για τα δεδομένα της Γερμανίας: Οι στρατιωτικές δαπάνες θα ανέλθουν τα επόμενα χρόνια στα 400 δισ. ευρώ. Αλλα 500 δισ. ευρώ θα είναι το Ειδικό Ταμείο για επενδύσεις στην ενίσχυση της βιομηχανίας και στον εκσυγχρονισμό των υποδομών. Το Ταμείο αυτό συνδέεται επίσης με την πολεμική προετοιμασία. Οπως και να έχει, θα γεμίσει τα «σεντούκια» των γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων, στηρίζοντας τη θέση τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Για να γίνει αυτό, σπάει στη Γερμανία ένα «ταμπού» δεκαετιών: Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες - που ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν - προχωρούν με τη στήριξη των Πρασίνων στην αναθεώρηση του Συντάγματος για να αρθεί το «φρένο χρέους», ώστε να μην υπάρχει όριο στον δανεισμό. Και ο γερμανικός λαός που θα «φορτωθεί» με το χρέος; Σε αυστηρούς τόνους, χωρίς να έχει καν αναλάβει ακόμη καγκελάριος, ο Φρ. Μερτς (CDU) είπε: «Οι καλές εποχές, όταν κάθε επιθυμία ήταν εφικτό να υλοποιηθεί, έχουν παρέλθει»! Ακολουθούν «μεγάλης κλίμακας μεταρρυθμίσεις» με φοροελαφρύνσεις στους ομίλους, περικοπές δικαιωμάτων, επιδομάτων και παροχών για εργαζόμενους και άνεργους, «κίνητρα» για δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα για συνταξιούχους. Η ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ - που τον τελευταίο καιρό δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της - «έδωσε το σύνθημα»...

Σε ιστορικά επίπεδα κινείται ο χρυσός, έχοντας ξεπεράσει από τις 14 Μάρτη τα 3.000 δολάρια η ουγγιά. Τα αστικά επιτελεία αποδίδουν τη μεγάλη άνοδο (14% μέχρι στιγμής το 2025) στις αυξημένες «γεωπολιτικές ανησυχίες», στην κλιμάκωση του εμπορικού - και όχι μόνο - πολέμου κ.ο.κ. Πράγματι, η μεγάλη ζήτηση για χρυσό έχει να κάνει με το «καταφύγιο» που αναζητεί το κεφάλαιο μπροστά στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης. Αποδεικνύει ταυτόχρονα την τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου, που δεν βρίσκει διέξοδο για να επενδυθεί με ικανοποιητικό κέρδος και έτσι μένει «παρκαρισμένο», μέχρι να διαμορφωθούν καλύτερες προϋποθέσεις κερδοφορίας. Και αφού οι «ειρηνικές λύσεις» των ιμπεριαλιστών, όπως η «πράσινη μετάβαση», αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές στο να απορροφήσουν κεφάλαια και να κλοτσήσουν μακριά το τενεκεδάκι μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, πλέον αποκτά ξεκάθαρο προβάδισμα η πολεμική οικονομία, στο έδαφος των ανταγωνισμών που οξύνονται. Οι τεράστιες επενδύσεις που προγραμματίζονται, με πρωτοφανή κρατική στήριξη, αφορούν κάθε τομέα της οικονομίας που στρατιωτικοποιείται, όπως και χρυσοφόρα κεφάλαια για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων από τον πόλεμο χωρών. Το σύστημα της εκμετάλλευσης, σε «ειρήνη» και πόλεμο, αναπαράγει διαρκώς αδιέξοδα για τον λαό. Μόνη διέξοδος είναι η οργανωμένη πάλη για την ανατροπή του.

Τα κυβερνητικά επιτελεία επαναλαμβάνουν μονότονα ότι η εφαρμογή της «ψηφιακής κάρτας εργασίας» αποκαλύπτει την αδήλωτη εργασία και ειδικά τις υπερωρίες, ενώ έτσι αυξάνονται και οι μισθοί. Ομως μια έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ δείχνει ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Σύμφωνα με αυτή, το 57% των εργαζομένων δηλώνει ότι δεν είχε καμία αύξηση στο ύψος του μισθού του μέσα στο 2024, ενώ όσοι είδαν μερικά ευρώ παραπάνω είναι αυτοί που αμείβονται με τα ψίχουλα του κατώτατου μισθού. Κι αυτά όμως εξανεμίστηκαν από την τεράστια ακρίβεια πριν φτάσουν καν στην τσέπη. Οσο για τις υπερωρίες, η πραγματική εικόνα εκθέτει την κυβέρνηση για τους ξεδιάντροπους πανηγυρισμούς της: Οπως δηλώνουν οι μισθωτοί, ενώ το 40% εργάζεται πέραν του προβλεπόμενου χρόνου εργασίας και το 43% από αυτούς υπερβαίνει τις 4 ώρες υπερωρίας τη βδομάδα, το 36% δηλώνει ότι δεν αμείβεται για τις πρόσθετες ώρες εργασίας του! Τόσο μεγάλη είναι η ...προστασία που παρέχει το νομοθετικό πλαίσιο για το οποίο κομπάζει η κυβέρνηση. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού λιγότεροι από έναν στους τρεις εργαζομένους (29%) δηλώνουν ότι καλύπτονται από κάποια μορφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και το 60% των μισθωτών απαντά ότι το μηνιαίο εισόδημα δεν επαρκεί για την κάλυψη των εξόδων του...

Από τα πρώτα πράγματα που εξήγγειλε ο πρώην υπουργός Παιδείας Κυρ. Πιερρακάκης με την ανάληψη των καθηκόντων του το 2023, που το επαναλάμβανε σχεδόν σε κάθε συνέντευξή του, ήταν ότι θα καθιερώσει στο μάθημα της Λογοτεχνίας στο σχολείο να διδάσκονται οι μαθητές ολόκληρα λογοτεχνικά βιβλία. Πολύ ωραία, θα έλεγε κανείς, αφού για χρόνια στο μάθημα της γλώσσας αφαιρούσαν τη λογοτεχνία και την αντικαθιστούσαν με ...συνταγές μαγειρικής και μικρές αγγελίες, πάλι καλά που θα επαναφέρουν λογοτεχνικά βιβλία! Να ενισχύσουν και τη φιλαναγνωσία, που τόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει. Είναι χαρακτηριστικές εξάλλου οι διηγήσεις μάχιμων εκπαιδευτικών, δασκάλων και φιλολόγων για το πώς ξυπνάει η προσοχή των μαθητών, το ενδιαφέρον τους και η συζήτηση μέσα στην τάξη όταν διδάσκονται λογοτεχνικά κείμενα του Ανθολογίου, σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία στο μάθημα της Γλώσσας. Δυο χρόνια τώρα, όμως, βιβλία δεν είδαμε στα σχολεία.

Και ήρθε χθες το υπουργείο Παιδείας να «ξαναζεστάνει τη σούπα» της σχετικής εξαγγελίας. Εδωσε στη δημοσιότητα μια λίστα ενός βιβλίου ανά τάξη για Νηπιαγωγείο και Δημοτικό, και δύο βιβλίων ανά τάξη για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, με την υπόσχεση ότι ...θααα μοιραστούν κάποια στιγμή στα σχολεία και ...θααα επιμορφωθούν οι εκπαιδευτικοί για το πώς θα τα αξιοποιήσουν κ.λπ. Και επειδή ήδη τελειώνει ο Μάρτης, έπειτα έρχονται οι διακοπές του Πάσχα και μετά η σχολική χρονιά οδεύει προς το τέλος της, ειδικά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση είναι αμφίβολο αν θα προλάβουν οι μαθητές να «πάρουν μυρωδιά» από τα λογοτεχνικά βιβλία. Τι έκανε λοιπόν επιπλέον το «δαιμόνιο» υπουργείο Παιδείας; Πέρασε τα βιβλία σε μια πλατφόρμα σε ακουστική μορφή («audiobooks») και οι μαθητές καλούνται να τα ...ακούσουν από το κινητό ή το τάμπλετ τους.

Ωστόσο τα audiobooks, που μπορεί να είναι μια πολύ καλή λύση για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και άλλες δυσκολίες, ή και ως πρόσβαση στη λογοτεχνία γενικώς, στις περιπτώσεις των μικρών παιδιών, που θέλουμε να τα μάθουμε να διαβάζουν λογοτεχνία, δεν λειτουργούν ως εξοικείωση αλλά ως απομάκρυνση από την ανάγνωση. Ακόμα και για τα παιδιά Προσχολικής Αγωγής, που δεν γνωρίζουν ανάγνωση, η αφήγηση ενός βιβλίου από τον δάσκαλο ή τον γονιό προϋποθέτει την επαφή του παιδιού με το βιβλίο, το παιδί βλέπει τις εικόνες του βιβλίου και έτσι λειτουργεί ενθαρρυντικά στην ανάπτυξη της φιλαναγνωσίας.

Αντί για ενίσχυση της φιλαναγνωσίας, λοιπόν, γυρνάμε πάλι στην προώθηση των ηλεκτρονικών συσκευών και εφαρμογών. Αντί το υπουργείο να μελετήσει ένα πρόγραμμα για να πιάσουν τα παιδιά ένα αξιόλογο βιβλίο στα χέρια τους και να ταξιδέψουν στις σελίδες του, με τη φροντίδα και την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών τους, με την ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων που γεννούν τα βιβλία με τους συμμαθητές τους, τους πετάει μια εφαρμογή και το «μπαλάκι» της ...ατομικής ευθύνης να κάτσουν οι μαθητές από μόνοι τους να ακούσουν ολόκληρα βιβλία.

Μετά από όλα τα παραπάνω, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία η καμπάνια της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής για τη διάδοση του λογοτεχνικού βιβλίου. Δείχνει τον κόπο, το νοιάξιμο και τη φροντίδα των γονιών, που «γειωμένοι» με την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, και χωρίς φυσικά να έχουν τα μέσα που έχει ολόκληρο υπουργείο Παιδείας, σχεδίασαν με ολιστική προσέγγιση μια σειρά δράσεις για τη διάδοση του λογοτεχνικού βιβλίου και της φιλαναγνωσίας. Το υπουργείο Παιδείας, για άλλη μια φορά, φαίνεται πολύ ...λίγο.