Από τα πρώτα πράγματα που εξήγγειλε ο πρώην υπουργός Παιδείας Κυρ. Πιερρακάκης με την ανάληψη των καθηκόντων του το 2023, που το επαναλάμβανε σχεδόν σε κάθε συνέντευξή του, ήταν ότι θα καθιερώσει στο μάθημα της Λογοτεχνίας στο σχολείο να διδάσκονται οι μαθητές ολόκληρα λογοτεχνικά βιβλία. Πολύ ωραία, θα έλεγε κανείς, αφού για χρόνια στο μάθημα της γλώσσας αφαιρούσαν τη λογοτεχνία και την αντικαθιστούσαν με ...συνταγές μαγειρικής και μικρές αγγελίες, πάλι καλά που θα επαναφέρουν λογοτεχνικά βιβλία! Να ενισχύσουν και τη φιλαναγνωσία, που τόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει. Είναι χαρακτηριστικές εξάλλου οι διηγήσεις μάχιμων εκπαιδευτικών, δασκάλων και φιλολόγων για το πώς ξυπνάει η προσοχή των μαθητών, το ενδιαφέρον τους και η συζήτηση μέσα στην τάξη όταν διδάσκονται λογοτεχνικά κείμενα του Ανθολογίου, σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία στο μάθημα της Γλώσσας. Δυο χρόνια τώρα, όμως, βιβλία δεν είδαμε στα σχολεία.

Και ήρθε χθες το υπουργείο Παιδείας να «ξαναζεστάνει τη σούπα» της σχετικής εξαγγελίας. Εδωσε στη δημοσιότητα μια λίστα ενός βιβλίου ανά τάξη για Νηπιαγωγείο και Δημοτικό, και δύο βιβλίων ανά τάξη για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, με την υπόσχεση ότι ...θααα μοιραστούν κάποια στιγμή στα σχολεία και ...θααα επιμορφωθούν οι εκπαιδευτικοί για το πώς θα τα αξιοποιήσουν κ.λπ. Και επειδή ήδη τελειώνει ο Μάρτης, έπειτα έρχονται οι διακοπές του Πάσχα και μετά η σχολική χρονιά οδεύει προς το τέλος της, ειδικά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση είναι αμφίβολο αν θα προλάβουν οι μαθητές να «πάρουν μυρωδιά» από τα λογοτεχνικά βιβλία. Τι έκανε λοιπόν επιπλέον το «δαιμόνιο» υπουργείο Παιδείας; Πέρασε τα βιβλία σε μια πλατφόρμα σε ακουστική μορφή («audiobooks») και οι μαθητές καλούνται να τα ...ακούσουν από το κινητό ή το τάμπλετ τους.

Ωστόσο τα audiobooks, που μπορεί να είναι μια πολύ καλή λύση για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και άλλες δυσκολίες, ή και ως πρόσβαση στη λογοτεχνία γενικώς, στις περιπτώσεις των μικρών παιδιών, που θέλουμε να τα μάθουμε να διαβάζουν λογοτεχνία, δεν λειτουργούν ως εξοικείωση αλλά ως απομάκρυνση από την ανάγνωση. Ακόμα και για τα παιδιά Προσχολικής Αγωγής, που δεν γνωρίζουν ανάγνωση, η αφήγηση ενός βιβλίου από τον δάσκαλο ή τον γονιό προϋποθέτει την επαφή του παιδιού με το βιβλίο, το παιδί βλέπει τις εικόνες του βιβλίου και έτσι λειτουργεί ενθαρρυντικά στην ανάπτυξη της φιλαναγνωσίας.

Αντί για ενίσχυση της φιλαναγνωσίας, λοιπόν, γυρνάμε πάλι στην προώθηση των ηλεκτρονικών συσκευών και εφαρμογών. Αντί το υπουργείο να μελετήσει ένα πρόγραμμα για να πιάσουν τα παιδιά ένα αξιόλογο βιβλίο στα χέρια τους και να ταξιδέψουν στις σελίδες του, με τη φροντίδα και την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών τους, με την ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων που γεννούν τα βιβλία με τους συμμαθητές τους, τους πετάει μια εφαρμογή και το «μπαλάκι» της ...ατομικής ευθύνης να κάτσουν οι μαθητές από μόνοι τους να ακούσουν ολόκληρα βιβλία.

Μετά από όλα τα παραπάνω, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία η καμπάνια της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής για τη διάδοση του λογοτεχνικού βιβλίου. Δείχνει τον κόπο, το νοιάξιμο και τη φροντίδα των γονιών, που «γειωμένοι» με την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, και χωρίς φυσικά να έχουν τα μέσα που έχει ολόκληρο υπουργείο Παιδείας, σχεδίασαν με ολιστική προσέγγιση μια σειρά δράσεις για τη διάδοση του λογοτεχνικού βιβλίου και της φιλαναγνωσίας. Το υπουργείο Παιδείας, για άλλη μια φορά, φαίνεται πολύ ...λίγο.