Κανείς δεν έπεσε από τον ουρανό με την κυβέρνηση συνασπισμού στη Γερμανία, ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Χριστιανοκοινωνιστές. Τέτοιες κυβερνήσεις επαναλαμβάνονται συχνά με πολλούς συνδυασμούς, στο όνομα της πολιτικής και οικονομικής «σταθερότητας», που δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της στη Γερμανία. Με αυτή την αφορμή, όμως, επανέρχονται στη χώρα μας τα γνωστά κηρύγματα για την «κουλτούρα συνεννόησης και συνεργασιών που έχουν αφομοιώσει οι πολιτικές δυνάμεις στη Γερμανία», σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου τα αστικά κόμματα «δίνουν μάχες χαρακωμάτων», παρά την έκρυθμη κατάσταση που προκαλεί η «παγκόσμια αστάθεια».

Πέρα από το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή είναι αποπροσανατολιστική για τον λαό, σε καμιά περίπτωση δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Για παράδειγμα, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησαν την περίοδο της κρίσης, μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΛΑΟΣ και η ΔΗΜΑΡ, στο όνομα της «εθνικής σωτηρίας» με τα μνημόνια. Λίγο αργότερα, τα ίδια κόμματα ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο βαθμός κοινοβουλευτικής συναίνεσης στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο καταγράφει σταθερά υψηλές πτήσεις όλα αυτά τα χρόνια, ενώ κι εκεί που διαφωνούν υπάρχει στρατηγική συμφωνία και σύμπλευση, που θωρακίζει τους αρμούς του συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, οι αναφορές στην ανάγκη μεγαλύτερης συναίνεσης ...μέσω Γερμανίας δεν γίνονται τυχαία. Η πορεία των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τα ζόρια στην οικονομία βάζουν το αστικό πολιτικό σύστημα μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις, για να θωρακίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου από τη μια και να χειραγωγεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια από την άλλη.

Κανένα όφελος δεν έχει ο λαός από το μεγαλεπήβολο πρότζεκτ της αστικής τάξης για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας - Κύπρου (με επέκταση προς Ισραήλ). Οπως δεν είχε και από τον αγωγό «East Med», όσο κι αν του γανώνουν το μυαλό για το αντίθετο. Η μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο σημαίνει κέρδη με ουρά για τα μονοπώλια, αλλά πανάκριβη Ενέργεια και επικίνδυνες περιπέτειες για τα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, τα δύο αυτά παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά για τη φαιδρή και κάλπικη προπαγάνδα των αστικών επιτελείων, που προσπαθεί να δέσει τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου με τα συμφέροντα του λαού και τη θωράκιση τάχα των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η πραγματικότητα τους διαψεύδει, καθώς η Τουρκία επικαλείται ζητήματα κυριαρχίας στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο για να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα και να παγώσει αγωγούς και καλώδια, μπαίνοντας σφήνα στους σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης. Ετσι, καταρρίπτονται τα φούμαρα των αστών ότι η βαθύτερη εμπλοκή στα ευρωατλαντικά σχέδια και στους ανταγωνισμούς είναι η «απάντηση» στις αμφισβητήσεις της «συμμάχου» Τουρκίας. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Με ΝΑΤΟική ομπρέλα, η τουρκική αστική τάξη εγγράφει νέα τετελεσμένα στο μεγάλο παζάρι, που οδηγεί «με χίλια» στη συνεκμετάλλευση, είτε με «ήρεμα» ευρωατλαντικά νερά, είτε με προκλήσεις και πιθανά «θερμά επεισόδια».