Οποια χώρα σέβεται τον πολιτισμό της διαφυλάσσει όλες τις μορφές του. Η «υπανάπτυκτη» Κούβα, λ.χ, δημιούργησε εθνικά μουσεία ακόμα και για την αρχιτεκτονική, μουσική, λογοτεχνική κληρονομιά της. Τέτοια εθνικά μουσεία στην «ανεπτυγμένη» Ελλάδα, ήταν και είναι αδιανόητα για την πολιτική των «πεπολιτισμένων» κυβερνητών της, που αφήνουν στην ανηλεή μεγαλοεπιχειρηματική ιδιοκτησία και την υπάρχουσα ακόμα πολιτιστική υποδομή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ενα εργοστάσιο (χτίστηκε το 1930), που θα έπρεπε να κηρυχτεί, μαζί με το χώρο του (14 στρέμματα), ως ιστορικό, πολιτιστικού χαρακτήρα «μνημείο» της ελληνικής Βιομηχανικής Αρχαιολογίας και να γίνει κρατικό Μουσείο του Ελληνικού Τραγουδιού (έντεχνου και λαϊκού), το εργοστάσιο της «Colubia» (Λεωφ. Ηρακλείου 127, Περισσός), διαλύεται και πουλιέται σαν παλιοσίδερα, αφού οι Αγγλοι ιδιοκτήτες διατάσσουν τους Ελληνες της «ΜΙΝΟS-ΕΜΙ» «πουλήστε το, έστω σαν οικόπεδο. Είναι πλέον ζημιογόνο».

Ορθότατη η ιδέα αυτή, για την πραγματοποίηση της οποίας θα έπρεπε να πρωτοστατήσουν όλοι οι «εργάτες» (δημιουργοί, ερμηνευτές, τεχνικοί, μελετητές κ.ά.) του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, διατυπώνεται εμφαντικά στο δεύτερο τόμο της «Τριλογίας της Μουσικής», του Ηλία Βολιώτη-Καπετανάκη, ο οποίος τιτλοφορείται «Αδέσποτες μελωδίες (Η δισκογραφία και άλλα μαγικά του λαϊκού μας τραγουδιού)» (εκδόσεις «Νέα Σύνορα» Α.Α. Λιβάνη). Το πάθος, αλλά και η μακρόχρονη, επίμονη, συστηματική, λεπτομερειακή, πολύπλευρη (κοινωνιολογική, λαογραφική, ανθρωπολογική, μορφολογική, ειδολογική)έρευνα του δημοσιογράφου Η. Βολιώτη - Καπετανάκη για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, αποδίδει πολύτιμα για τους μελετητές τεκμήρια της αφετηρίας, της δισκογραφικής πορείας, των δημιουργών και των ειδών του ελληνικού τραγουδιού. Η εργασία του Η. Βολιώτη - Καπετανάκη, δεν περιορίζεται στην ανεύρεση και καταγραφή πολύπλευρων στοιχείων (πολλά ήταν άγνωστα μέχρι τώρα) και τραγουδιών που συνθέτουν την κοινωνιολογική - πολιτισμική - θεματολογική - μουσικολογική «εικόνα» του ελληνικού τραγουδιού από τα τέλη του 19ου αιώνα και εντεύθεν. Ιστορώντας την εφεύρεση της δισκογραφίας και τη διεθνή εξέλιξή της, παρακολουθεί - με πραγματικά προοδευτική κοινωνικοπολιτικά κριτική ματιά - την εμφάνιση, εξέλιξη της ελληνικής δισκογραφίας, ως παρακλάδι διαφόρων εθνικών και στη συνέχεια πολυεθνικών εταιριών. Εταιριών, που αμείβοντας με ξεροκόμματα τους μεροκαματιάρηδες Ελληνες τραγουδοποιούς, εκμεταλλεύτηκαν και ακόμα εκμεταλλεύονται ασύδοτα και ασύστολα τα τραγούδια και τα δικαιώματά τους (πνευματικά και ερμηνευτικά). Η σημαντικότατη αυτή έρευνα - μελέτη(500 σελ.), καλογραμμένη, πλούσια εικονογραφημένη, γοητευτική λόγω του περιεχομένου και της πληθώρας άγνωστων και παραλλαγών γνωστών τραγουδιών, περιέχει και χρήσιμα παραρτήματα: χρονολόγιο και μουσικό χάρτη της ελληνικής δισκογραφίας, χρονολόγηση δισκογραφημένων τραγουδιών, βιβλιογραφία, σελιδογραφικό πίνακα ονομάτων.