8ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΝΕ - Ερώτηση - Απάντηση | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ερώτηση:

Πώς η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί το μύθο της παγκοσμιοποίησης;

Απάντηση:

Η άρχουσα τάξη τη διεθνοποίηση της δράσης του κεφαλαίου, που υπάρχει από την πρώτη στιγμή που η αστική τάξη πήρε την εξουσία, και τις σχέσεις των καπιταλιστικών κρατών λόγω αυτής της διαδικασίας τα ονομάζει «παγκοσμιοποίηση». Να συμπληρώσουμε εδώ ότι σχέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά κράτη υπάρχουν από την εποχή που το πρωτόγονο σύστημα αντικαταστάθηκε με το δουλοκτητικό, άρα αυτή η διαδικασία δεν είναι καινούρια. Η βάση αυτής της διαδικασίας είναι το εμπόριο, γνωστό από την αρχαιότητα. Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού είναι πρωταρχικό η εξαγωγή κεφαλαίων.

Ταυτόχρονα, ο χαρακτηρισμός αυτής της διαδικασίας σαν ουδέτερης ταξικά, η οποία προέκυψε, για τους θιασώτες της, πέρα και έξω από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, είναι μια σκόπιμη συγκάλυψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, της καπιταλιστικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγικής διαδικασίας. Γι' αυτό μιλούν για «εθνική οικονομία», ή «παγκοσμιοποίηση των εθνικών οικονομιών». Αλλά η πολιτική που εφαρμόζεται, σε εθνικό επίπεδο, υπηρετεί την καπιταλιστική οικονομία. Το ίδιο και οι αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών διακρατικών οργανισμών και ενώσεων (π.χ. Ευρωπαϊκή Ενωση).

Οι καπιταλιστές μετρούν την οικονομία και την ανάπτυξη με τα κέρδη και τη μεγέθυνση του κεφαλαίου. Αλλά, χωρίς την ολοένα αυξανόμενη απόσπαση υπεραξίας από την εργατική δύναμη δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο αποτέλεσμα. Είναι η μία προϋπόθεση. Η άλλη, βεβαίως, προϋπόθεση, είναι η δυνατότητα πραγματοποίησης της υπεραξίας, των κερδών. Αλλά γι' αυτό πρέπει να υπάρχουν προϋποθέσεις πραγματοποίησης των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών, δηλαδή να μπορούν να αγοράζουν οι άνθρωποι. Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα ενδογενές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι σύμφυτο μ' αυτόν, αποτελεί εσωτερική του αντίφαση. Που δεν είναι άλλο από τη βασική οικονομική αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής και την ατομική, (καπιταλιστική), ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Με ακόμα πιο απλά λόγια το γεγονός ότι, για να παραχθεί ένα προϊόν που προορίζεται ως εμπόρευμα στην αγορά, χρειάζεται τη συμμετοχή πολλών ανθρώπων και διαφορετικών ειδικοτήτων, ενώ το αποτέλεσμα όλης αυτής της εργασίας, το καρπώνεται μόνο ο καπιταλιστής, ενώ οι εργαζόμενοι αδυνατούν να αγοράζουν.

Λόγω αυτής της αντίθεσης ο καπιταλισμός εμφανίζει κάθε τόσο τις κυκλικές κρίσεις. Ο κάθε ξεχωριστός καπιταλιστής επιδιώκει φυσιολογικά το μέγιστο κέρδος και όλοι μαζί δημιουργούν κρίσεις υπερπαραγωγής. `Η έχουν υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, το οποίο πρέπει να επενδύεται για να είναι κεφάλαιο, αλλά επειδή δεν μπορεί να αποδώσει κέρδη, δεν επενδύεται. Υπάρχει δηλαδή κρίση υπερσυσσώρευσης, που η βάση της βρίσκεται στην ίδια αντίθεση.

Στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο συγκεντρώνεται με πιο γοργούς ρυθμούς, αλλά οξύνει στο έπακρο και τη βασική οικονομική αντίθεσή του και όλες τις αντιθέσεις του. Που βρίσκουν έκφραση και σε ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κράτη ή ομάδες κρατών, δηλαδή ανταγωνισμοί σε διεθνές επίπεδο. Αυτό οδηγεί στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο καπιταλισμός, βεβαίως, διαβλέπει μέσα από την όξυνση των ανταγωνισμών και τη δυνατότητα καταστροφής του.

Η μεγάλη ένταση των ανταγωνισμών στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, οδήγησε στις κρατικές και διακρατικές ρυθμίσεις, (είναι μέσο για τη σωτηρία του συστήματος), γιατί μια πανεθνική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε επαναστατική κατάσταση και ανατροπή του καπιταλισμού. Αλλωστε, οι καπιταλιστές έχουν την πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης, αλλά και των σοσιαλιστικών επαναστάσεων μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επομένως, ο φόβος των αναπόφευκτων γενικευμένων κρίσεων, η αξιοποίησή τους από το εργατικό κίνημα στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης, απαιτούν αντιμετώπιση. Και εδώ επιδιώκεται η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων, για να μην αφυπνιστούν κάτω και από την όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, που αναπόφευκτα οξύνει και τις ταξικές αντιθέσεις, αλλά και για να μην αναπτύσσεται η ταξική πάλη, να ενσωματώνεται το εργατικό κίνημα στο σύστημα. Ετσι χρησιμοποιούνται και η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και τα ιδεολογήματα των αστών θεωρητικών και πολιτικών γύρω απ' αυτήν, όπως «απομόνωσης» αν αντιπαρατεθούμε με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ή ότι καταργείται το εθνικό κράτος, προκειμένου να αιτιολογούν τη συμμετοχή σ' αυτούς τους οργανισμούς που ενισχύουν την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, ή ότι η «παγκοσμιοποίηση» οφείλεται στη δράση των «νέων τεχνολογιών» λόγω των οποίων συνδέονται ολοένα και πιο στενά οι διάφορες οικονομίες, αλλά και το γεγονός ότι οι νέες τεχνολογίες οδηγούν στη μεταβιομηχανική κοινωνία που είναι διαφορετική από τον καπιταλισμό.