Δεν πάσχουμε από έλλειψη ψήφων, πάσχουμε από έλλειψη ζωής. Δε μας βασανίζουν τα ερωτήματα του τύπου «τι είναι κακό», γιατί γνωρίζουμε πως αυτό είναι τετράγωνο και μαύρο. Μας βασανίζουν μόνον τα καλά παιδιά των καλών οικογενειών, που μας χτυπάν την πλάτη και θέλουν να μας κυβερνήσουν. Μας βασανίζει η καλή κόρη, που την πήρε από το χέρι ο μπαμπάς της πολύ πριν από τις δημοτικές εκλογές, την έντυσε, τη στόλισε και την πήγε στην Ουάσιγκτον να τη νοικοκυρέψει, να σφίξει κι αυτή το χέρι του μεγαλύτερου χασάπη, του Μπους, και να φωτογραφηθούν όλοι μαζί. Επέστρεψε ύστερα η κόρη με τη φωτογραφία, έτοιμη για τις δημοτικές εκλογές, και αποφάσισε να συναντήσει τον ανώνυμο ψηφοφόρο.

Η καθημερινότητα και τα βάρη που δεν προλαβαίνουν να του φορτώσουν του ψηφοφόρου τον έκαναν να ψελλίσει μπροστά στην κόρη: «Δεν έχω άλλη δύναμη. Ως εδώ». Κι εκείνη του απάντησε: «Μη σε νοιάζει, θα βάλω εγώ τα δυνατά ΣΟΥ». Ενα δισεκατομμύριο έκανε την εμφάνισή του, κι από κείνη τη στιγμή όλα τα ΜΜΕ δημιούργησαν για χάρη της υποψηφίας αυτό που είχε ανάγκη για να εκλεγεί: Μια μικροαστική έξαρση, για όσο θα διαρκούν οι εκλογές.

Σ' αυτή τη μικροαστική συχνότητα κινήθηκε και ο γιος του ΠΑΣΟΚ, ο παρά λίγο απ' όλα, Χρήστος. Με τα ίδια λεφτά περίπου όπως η κόρη, μπήκε στον αγώνα και τι σκέφτηκε, λέτε, ο δυστυχής για την καμπάνια του; Να κατέβει κάτω από τα εμβλήματα της Φόρμουλα 1 και ν' αντιγράψει το στιλ του Σουμάχερ. Κατά τη διάρκεια των εκλογών φαντασιωνόταν πως έτρεχε στους δρόμους της Αθήνας με Φεράρι, ότι τον επευφημούσε το πλήθος, και σίγουρα έχασε τις εκλογές λόγω κεκτημένης ταχύτητας.

Ο ιστορικός του μέλλοντος σίγουρα θα τα χάσει. Ποτέ άλλοτε τέτοια οικονομική σπατάλη δε θάμπωσε τόσους ψηφοφόρους. Το ποσοστό της κόρης είναι αντάξιο των χρημάτων που έριξε.