Για πρώτη φορά ένα Υπουργικό Συμβούλιο σε κάθε συνεδρίασή του παρουσιάζει την εικόνα του μυστικού δείπνου, με μία πρωτοτυπία: Ολοι διαλέγουν το ρόλο του Ιούδα. Υστερα ψάχνουν ν' ανακαλύψουν ποιος είναι ο Χριστός ανάμεσά τους, που ασφαλώς δεν είναι τρελός να εμφανιστεί, αφού γνωρίζει εξαρχής ποιο θα είναι το τέλος του.

Ολοι προσέρχονται στο μυστικό δείπνο χωρίς να έχουν τίποτε απολύτως να πουν, γιατί μια στιγμή πρωτύτερα το έχουν ήδη αποκαλύψει σε δημοσιογράφους, ο καθείς φυσικά στο δικό του κανάλι. Ο μόνος που κρατιέται πιστεύοντας ακόμη στο ρόλο του, αυτόν της αυστηρής θείας της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο Μιλτιάδης Εβερτ, ο οποίος θυμίζει εξωγήινο πρωταγωνιστή στον πόλεμο των άστρων που κατακεραυνώνει τους συντρόφους του.

Μπορούν όλοι αυτοί να μας προσφέρουν τίποτε άλλο; Οχι, βέβαια. Δεν υπάρχει γι' αυτούς ούτε ελπίς, όπως έλεγε η γιαγιά μου, ούτε Καραμανλής. Δυστυχώς, ενώ έχουν πάρει το ρόλο τους στα σοβαρά, δε θυμούνται απέξω τα λόγια. Γι' αυτό υπάρχουν μεταξύ τους παντελώς αδιάφορες διαφορές, καθιστώντας ως εκ τούτου το παράλογο τον καλύτερο δάσκαλό τους.

Οσο για μας που ανήκουμε στην πραγματικότητα (όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό), δεν μπορούμε να γελάσουμε με τα χάλια τους, ούτε να περιμένουμε να δούμε ιδίοις όμμασι την πτώση τους: Πρώτον, γιατί σεβόμαστε την παράδοση με τον μυστικό δείπνο και, δεύτερον, γιατί το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί.