«Το πού βρίσκεται το δίκαιο και πού το άδικο μοιάζει να έχει χαθεί κάπου πίσω από όλο αυτό τον κουρνιαχτό της κλωτσοπατινάδας και της συνθηματολογίας. Σα να μην έχει καμία σημασία ή αξία το σωστό και το λάθος, αλλά απλώς να πρέπει πάση θυσία να ικανοποιηθεί ένα συλλογικό ορμέμφυτο, ένα μαζικό ένστικτο, ένας ακκισμός με την επανάσταση και την εξέγερση (...) Το πρόβλημα είναι στο πόσο πολύ αδυνατούν οι αρμόδιοι να θέσουν κάποια όρια στη χώρα αυτή (...) Μια πολιτεία που απαιτεί θυσίες από έναν λαό δίχως όμως η ίδια να παραχωρεί κανένα από τα προνόμιά της (π.χ., ούτε σε μια μείωση βουλευτών δεν είχαν τα κότσια να προχωρήσουν, για να μη θίξουμε το ζήτημα της ατιμωρησίας πρώην υπουργών, βουλευτών κ.τ.λ.), είναι μια πολιτεία που έχει αυτοακυρωθεί. Ολοι εναντίον όλων λοιπόν. Σε μια τέτοια συνθήκη βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, κάτι που συνιστά τον απόλυτο κατακερματισμό της στοιχειώδους έννοιας της κοινότητας. Κι αυτό είναι το έσχατο όριο της συντριβής» (ο Η. Μαγκλίνης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Μία από τις πλέον επιζήμιες στρεβλώσεις της πολιτικής ζωής στη μεταπολίτευση, ιδίως μετά το 1981, ήταν - και εξακολουθεί να είναι - η τέλεια εξιδανίκευση της Αριστεράς. Αρκεί να εντάξει κανείς την επιδίωξη των σκοπών του στις πολιτικές δραστηριότητες της Αριστεράς και οι πράξεις του αμέσως εξαγνίζονται (...) Φθάσαμε ακόμη και στο σημείο να ακούμε τη γραμματέα του ΚΚΕ από το βήμα της Βουλής να δηλώνει ότι το κόμμα της θα λειτουργεί εκτός συνταγματικών προδιαγραφών - επειδή, λέει, δεν αναγνωρίζουν το αστικό Σύνταγμα - και κανείς να μην αντιδρά (...) Εφθασε η ώρα να κατεβάσουμε την Αριστερά από το βάθρο της» (ο Σ. Κασιμάτης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).