Τυχεροί όσοι πεθαίνουν! «Είναι... τυχεροί όσοι σκοτώνονται στους βομβαρδισμούς στο Ιράκ! Οι άτυχοι είναι οι χιλιάδες πλέον τραυματίες, οι οποίοι - στη μεγάλη πλειονότητά τους - υποχρεώνονται, για να επιβιώσουν, σε ακρωτηριασμό και μάλιστα χωρίς μορφίνη ή πεθιδίνη για να τους απαλύνουν έστω για λίγο τους αβάσταχτους πόνους! Το συγκλονιστικό αυτό στοιχείο έφερε στο φως ο Ιρακινός υπουργός Υγείας κ. Μουμπάρακ, στη συνάντησή του με την ομάδα των έξι Ελλήνων "Γιατρών Καρδιάς", τονίζοντας ότι το εμπάργκο έχει επιβάλει αυτούς τους περιορισμούς» (Γιάννης Διακογιάννης - ΒΑΓΔΑΤΗ - ΝΕΑ).

Η μεγάλη μάχη... «Σε όλο το γυρισμό βομβάρδιζαν, αλλά σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από τον εθνικό δρόμο, κάτι μας έκανε να αισθανόμαστε ασφαλείς. Οσο προχωρούσαμε προς τη Βαγδάτη βλέπαμε όλο και περισσότερα ορύγματα. Ενοπλα μέλη του Μπάαθ και στρατιώτες βρίσκονταν παντού. Κάθε πενήντα μέτρα έβλεπες κρυμμένα καμιόνια και τανκς κάτω από γέφυρες. Μέσα σε χωράφια έβλεπες αντιαεροπορικά. Σε ταράτσες σπιτιών, το ίδιο. Λες και όλοι περίμεναν τη μεγάλη μάχη της Βαγδάτης» (Ο ίδιος).

Αφοβος λαός... «Ταξιδεύοντας στον αυτοκινητόδρομο νότια της Βαγδάτης, πολλές αυταπάτες αποκαθηλώνονται μέσα στο μυαλό μου. Υπάρχουν αγορές στις μικρές πόλεις στο δρόμο προς τη Βαβυλώνα, πάγκοι με πορτοκάλια, μήλα και λαχανικά. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με λεωφορεία, φορτηγά και ιδιωτικά αυτοκίνητα - είναι σαφώς περισσότερα από την κίνηση των στρατιωτικών οχημάτων. Στην Ισκανταρίγια (Αλεξάνδρεια), καφενεία και εστιατόρια είναι ανοιχτά, καταστήματα πωλούν κεφτέδες "κόφτα" και πατάτες και υπάρχουν τηλεοράσεις για να βλέπουν το κρατικό κανάλι. Αυτός δεν είναι ένας πληθυσμός στα όρια της πείνας, δεν είναι καν άνθρωποι φοβισμένοι... Οι άνδρες με τις μαύρες στολές, από τους Φενταγίν του Σαντάμ Χουσεΐν με τα μαύρα και κόκκινα σαρίκια, τους οποίους είδα εκατό χιλιόμετρα νότια της Βαγδάτης, ήταν εξοπλισμένοι με εκτοξευτήρες ρουκετών. Και σε εμένα δεν έδειχναν καθόλου διαλυμένος στρατός στα πρόθυρα παράδοσης» (Ρόμπερτ Φισκ -ΙΝΤΙΠΕΝΤΕΝΤ - ΒΗΜΑ).