Προϋποθέσεις στα λόγια: «Για μια χώρα όπως η Ελλάδα, που θα κληθεί και αυτή να θυσιάσει κυριαρχικά της δικαιώματα στο βωμό της ενοποίησης, κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο κάτω από αυστηρές προϋποθέσεις: Πρώτον, ότι θα κατοχυρωθεί η ασφάλεια και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Δεύτερον, ότι θα δοθούν εγγυήσεις για την ισότιμη συμμετοχή όλων των κρατών στη λήψη των αποφάσεων. Τρίτον, ότι θα αναβαθμιστεί το κοινωνικό κράτος και θα κατοχυρωθεί η αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης ιδίως για τις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές της Ενωσης. Μια τέτοια Ευρώπη θα ανταποκρίνεται πράγματι στις προσδοκίες των πολιτών» (Από το άρθρο των «ΝΕΩΝ»).

Ποιος διάλογος; «Επί της ουσίας όμως, το ερώτημα είναι: Μπορεί να γίνει διάλογος, όταν η μεν σύνοδος συζητεί κεκλεισμένων των θυρών το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, διαπραγματεύεται και κανονίζει τις ευρωατλαντικές σχέσεις, ώστε "να τα βρουν" ΗΠΑ και Ενωση, μελετά τις επόμενες προειδοποιήσεις προς το Ιράν και συμπορεύεται στον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας", ενδίδοντας σε πιέσεις της Ουάσιγκτον, ενώ η αντισύνοδος αντιμάχεται αυτές τις μεθοδεύσεις;» (Από το άρθρο της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ»).

«Ολοκλήρωση» αστικής δημοκρατίας: «Οι λαοί της Ευρώπης δεν υπάρχουν στο προσχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος: Το δημοκρατικό έλλειμμα είναι μεγάλο, η κυριαρχία της πλειοψηφίας ανύπαρκτη, οι δυνατότητες παρέμβασης στις σημαντικές αποφάσεις ελάχιστες. Αν κριτήριο για μια δημοκρατία είναι ο έλεγχος που μπορεί να ασκήσει το Κοινοβούλιο, τότε, με δεδομένο το διακοσμητικό ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου, η ΕΕ πολύ απέχει από το να λειτουργεί ως δημοκρατία δυτικού τύπου. Δημοψηφίσματα δεν προβλέπονται, ενώ οι "ειδικές πλειοψηφίες" σημαίνουν στην πράξη ότι οι μεγάλες χώρες αποφασίζουν για τις μικρές» (Αγγ. Σπανού - «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ»).