«Η Αννα, η Μαρλέν και η Σάρα γεννήθηκαν λίγο μετά την πτώση του Τείχους. Είναι η πρώτη γενιά που μεγάλωσε χωρίς καμία εμπειρία από το παρελθόν της διχασμένης χώρας (...) όταν κοιτάζουν το μέλλον τα τρία κορίτσια μοιάζουν παγιδευμένα στις αποτυχίες της επανένωσης, ιδιαίτερα την υψηλή ανεργία (...) τα τρία κορίτσια δεν πιστεύουν πως ζουν σε καλύτερες συνθήκες από εκείνες που έζησαν οι γονείς τους που όπως είπε ένα από αυτά "είχαν περάσει καλά". Η Σάρα λέει για μια σύγκριση που γίνεται συχνά στη Δύση: "Σήμερα έχουμε περισσότερη ελευθερία, αλλά δεν μπορείς να συγκρίνεις τη ναζιστική με την κομμουνιστική εποχή. Δεν υπήρχε τόσο μεγάλη καταπίεση στην Ανατολική Γερμανία, ώστε να σκοτώνονται άνθρωποι ή να εξοντώνονται σε θαλάμους αερίων". Δηλαδή, οτιδήποτε λιγότερο από το ναζισμό μοιάζει σήμερα γι' αυτά τα τρία κορίτσια προτιμότερο από αυτό που ζουν σήμερα. Υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία για τους νικητές του Ψυχρού Πολέμου;» (το ρεπορτάζ και τα σχόλια από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Ημασταν, λέει, ένας πυρήνας επτά συμμαθητών, οργανωμένοι στην ΟΚΝΕ. Συνεδριάζαμε κρυμμένοι μέσα στα στάρια. Ζωγραφίζει αγρότες και αντάρτες μαζί να θερίζουν τα στάχια με το δρεπάνι, έχοντας ζωσμένο το τουφέκι. Ενας από τους ομορφότερους πίνακές του με ένα ζευγάρι αγροτών να κοιτάζουν κόντρα στον ήλιο μήπως έρθουν οι Γερμανοί, τιτλοφορείται: "Ούτε σπυρί στάρι στον κατακτητή". Ενώ ένας άλλος δείχνει ένα καμπίσιο καφενείο το σούρουπο όπου ένας νεολαίος μεταφέρει τη "γραμμή" στους χωρικούς. "Κατάφερα να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά κάποιοι φρόντισαν να με στείλουν στη Μακρόνησο. Οταν γύρισα μου είπαν ότι "έχει παρέλθει το όριο ηλικίας". Επέμενα όμως να ζωγραφίζω..."» (το ρεπορτάζ του Κ. Τσουπαρόπουλου για τον ζωγράφο Γ. Γούλα /ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).