«Το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού ήρθε από την πρώτη στιγμή σε ρήξη με την τριτοδιεθνιστική παράδοση και έτσι η συγχώνευσή του με το σχήμα που ίδρυσε ο πρώην ηγέτης του SPD Λαφοντέν ήταν μία εξισορρόπηση όχι για τη δημιουργία ενός χώρου διαμαρτυρίας και καταγγελίας αλλά μιας πιο Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας ικανής να απορροφήσει τους δυσαρεστημένους από τον διαχειριστικό ρεαλισμό των Σοσιαλδημοκρατών τόσο επί κυβέρνησης Σρέντερ όσο και επί κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού» (ο Γ. Καπόπουλος στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Μια θεϊκή κατάρα έχει πέσει πάνω στην Ιταλία (...) η πολιτική "μπερλουσκονιοποιήθηκε" όχι από τον Μπερλουσκόνι αλλά από την ίδια τη μετακομμουνιστική αριστερά των Ντ' Αλέμα στην αρχή και Βελτρόνι σήμερα (...) δεν έχει να αντιπαρατάξει κάποια πολιτική, κάποια ιδέα αριστερή, αλλά δεν τόλμησε να αρθρώσει ούτε καν έναν λόγο για τους κανόνες λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους. Δεν υπάρχει τίποτε το παράδοξο στην επιστροφή του Μπερλουσκόνι (...) είναι ο ηγέτης που προσωποποιεί το κυρίαρχο μοντέλο της εποχής του, το πρότυπο που οι αγορές υμνούν κάθε ημέρα (...) όλες οι προσπάθειες της κεντροαριστεράς "γκραν κοαλισιόν" του Πρόντι στράφηκαν στο να ικανοποιήσουν αυτή την Ιταλία» (ο Β. Μουλόπουλος στο ΒΗΜΑ).

«Σαν σκηνές βγαλμένες από βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ. "Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος" έγραφε το 1939 ο Αμερικανός νομπελίστας» (η υπενθύμιση από την Μαρία Χούκλη στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).