Τα λαμπιόνια, τα δέντρα και το τεχνητό χιόνι, που κατακλύζουν αυτές τις μέρες την πρωτεύουσα, στο πνεύμα των γιορταστικών ημερών, δεν μπορούν να κρύψουν τις σφαίρες της καταστολής και τη γενικευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Τα χριστουγεννιάτικα δρώμενα της πλατείας Συντάγματος δεν μπορούν να ακυρώσουν την πραγματικότητα της πλατείας Αμερικής, ή της πλατείας Αγ. Παντελεήμονα, ή του Κολωνού, ή του χώρου έξω απ' τη Διεύθυνση Αλλοδαπών. Η ένταση δράσης των κατασταλτικών μηχανισμών, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τα εργοδοτικά εγκλήματα, το άγριο κυνηγητό κατά των μεταναστών, δεν καλύπτονται ούτε απ' τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, ούτε απ' το ψεύτικο κλίμα ευδαιμονίας, που τόσο αγωνιωδώς προσπαθούν να επιβάλουν οι κάθε λογής «έμποροι» της πολιτικής. Οι ακριβές βιτρίνες του κέντρου σηματοδοτούν μόνο τη βιτρίνα μιας πόλης, μιας κοινωνίας, που οι άνθρωποί της ασφυκτιούν απ' τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την αγωνία.

Η βία της καταστολής συμπληρώνει τη βία της εργοδοσίας. Το καθημερινό κάτεργο των νεαρών μαθητών, με το σχολείο, το φροντιστήριο και τις ξένες γλώσσες, προστίθεται στα κάτεργα των τόπων δουλειάς και της στυγνής εκμετάλλευσης. Την ανέχεια της ζωής συμπληρώνει μια ζωή μες στην ανέχεια. Η καθημερινότητα γίνεται μια δυσβάσταχτη μάχη, με μοναδική βεβαιότητα ότι το αύριο θα είναι ακόμη πιο δύσκολο απ' το αβέβαιο σήμερα. Η «γιορτινή ατμόσφαιρα» δε βρίσκει χώρο στα σπίτια μας, όσο σε αυτά κυριαρχεί η βαρβαρότητα. Η «γιορτινή ατμόσφαιρα», στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει, παρά μόνο στα λαμπιόνια των στολισμένων δρόμων. Η «γιορτινή ατμόσφαιρα», εν τέλει, ήταν απλά η αφορμή για τις κάθε είδους «εκκλήσεις», περί «ενίσχυσης του εμπορικού κόσμου» και «μορατόριουμ διαδηλώσεων».

Ο καπιταλισμός αφαίρεσε απ' όλες αυτές τις γιορτές την όποια «μαγεία» και το όποιο «μυστήριο» μπορεί να είχαν και έβαλε στη θέση τους τη μαγεία του χρήματος. Αφαίρεσε τις γενικόλογες αξίες και στη θέση τους τοποθέτησε την αξία της αγοράς. Ξεγύμνωσε τις «χαρμόσυνες μέρες» από την «ανθρωπιά» και στη θέση τους μπήκε το απάνθρωπο προσωπείο του συμφέροντος. Η ανάγκη της ανθρώπινης επαφής μεταβλήθηκε σε εμπόρευμα προς ανταλλαγή. Οι γιορτές χρησιμεύουν μόνο ως μια ακόμη μορφή «ξεσπάσματος» απ' τη μίζερη, καταπιεστική πραγματικότητα. Είναι το «ξέσπασμα» της καθημερινής αποξένωσης. Μπορεί, λοιπόν, να ξεχαστούμε με τα δώρα και τις γιορτές. Μπορεί να χαρούμε με τα λαμπιόνια και τα στολίδια. Αλλά η ζωή δε θα έχει αλλάξει και πάρα πολύ.

Ας ξύσουμε τη «φαντασμαγορική» βιτρίνα των ημερών. Ας βγάλουμε, έστω για λίγο, τη «μαγεία» τούτων των ημερών και θα δούμε πως είναι απλά μέρες. Ας αφουγκραστούμε τις κραυγές πίσω απ' τους βουερούς ήχους της πόλης. Δεν είναι οι κραυγές της κοινωνίας, έτσι, γενικά και αόριστα. Είναι η δική σου και η δική μου. Είναι οι κραυγές της αφόρητης καθημερινότητας. Οχι, οι γιορτές δεν ήρθαν για να χαρούμε, αλλά για να ξεχαστούμε. Οι γιορτές είναι η άχνη του κουραμπιέ και ο κουραμπιές λείπει. Εχει κλαπεί. Τα προβλήματα περιμένουν στη γωνία και, μόλις η «ξεγνοιασιά» των ημερών παρέλθει, αυτά θα επανέλθουν, όπως ακριβώς και πριν τις γιορτές...