Αν το καλοσκεφτείς, η ζωή διαρκεί μια στιγμή. Μια στιγμή που συμβαίνει και ταυτόχρονα τελειώνει, σε μια πορεία με προδιαγεγραμμένο το τέλος. Ο άνθρωπος είναι, ευτυχώς, ανήμπορος να αποφύγει το τέλος, όμως μπορεί, και πάλι ευτυχώς, να διαμορφώσει την πορεία προς αυτό. Μπορεί να γεμίσει τις λευκές σελίδες που του αντιστοιχούν στο βιβλίο της ζωής του, ώστε η τελευταία, η ύστατη στιγμή, να αφήνει πίσω της πολλές γραμμένες. Να αφήνει «κάτι» στους άλλους που μένουν, «καταδικασμένοι» να διαβούν και οι ίδιοι το ταξίδι προς την τελευταία σελίδα, ευλογημένοι να κρατούν ζωντανή τη ζωή. Αν η δράση είναι το αντίδοτο του θανάτου, τότε αυτή πρέπει να είναι τέτοια που να δικαιολογεί τη συνειδητοποίηση της ζωής, ως μιας αυθύπαρκτης διαδικασίας, που η ζωή του καθένα δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Η ζωή του καθένα ανήκει στην ίδια τη ζωή - αντίδοτο του θανάτου. Η υποχρέωση που προκύπτει είναι η καλυτέρευση της ζωής, δηλαδή της ζωής όλων.

«Ολοι ζητούσαν ειρήνη, γαλήνη, ευτυχία, υγεία. Ολοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια επιθυμία. Ολοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Εδώ απέκτησα τη συνείδηση της ομοιότητας της ζωής. Κάθε ζωή είναι μια πάλη ενάντια στην αναπηρία, την αρρώστια, το θάνατο» (σ.σ. Γιάννης Ρίτσος). Ενας ανήφορος που δεν παλεύει με το αναπόφευκτο του θανάτου, αλλά με τα «εμπόδια» που δεν του επιτρέπουν μια αξιοπρεπή πάλη. Η ανισοτιμία στη διαδικασία του αγώνα είναι «ξεπούλημα» της ίδιας της ζωής. Η βούληση, η προσπάθεια, η εγκαθίδρυση ίσων όρων, είναι η ανύψωσή της. Σκέφτομαι πως δεν είναι τυχαίοι οι άνθρωποι ή οι ιστορικές περίοδοι και γεγονότα που θυμόμαστε. Από τη μία, αυτοί - αυτές που την ξεφτίλισαν σπέρνοντας τον πόλεμο, την ανασφάλεια, τον πόνο. Από την άλλη, αυτοί - αυτές που την ομόρφυναν με ειρήνη, δικαιοσύνη, αγάπη. Και νομίζω, τελικά, πως αυτοί - αυτές που «μένουν» είναι εκείνοι - εκείνες, που, «φεύγοντας», έμειναν με την ομορφιά που έσπειραν.

Iσως γιατί μέσα μας ενυπάρχει η γνώση του αναπόφευκτου του θανάτου μας - οργανικό κομμάτι της ζωής που θα συνεχίσει. Κι αν η ίδια η ζωή έχει δικαίωμα και υποχρέωση να κουβαλά την πίκρα και τη χαρά, τον πόνο και τη γαλήνη, τη θλίψη και τον ενθουσιασμό, το ανεκπλήρωτο και την ολοκλήρωση, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί από την κάθε ξεχωριστή ζωή τη δυνατότητα να ζήσει τις αντιφάσεις της. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταδικάζει ένα παιδί στη πείνα, έναν άρρωστο στην αναπηρία ή τον πόνο, μια οικογένεια στην ανέχεια, ένα δέντρο στις φλόγες, ένα ψάρι στα λύματα, ένα ορφανό στην πορνεία. Να καταδικάζει μια ζωή στην εκ των προτέρων αναπηρία. Και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο για ν' αλλάξει αυτό, από τα ίδια τα λόγια του Γ. Ρίτσου: «Εγινα κομμουνιστής... για να φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή για όλους τους ανθρώπους».