Ο φωτορεπόρτερ των σημερινών «Διακριτικών» διάλεξε το δεύτερο. Ο φακός, βλέπετε, παίζει κι άλλο ρόλο, πολύ σημαντικό. Γράφει ιστορία. Και την ιστορία για να τη γράψεις πρέπει να τη ζήσεις ο ίδιος.

Ετσι, βρέθηκε στη φωτιά που άναψαν οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί στη Γιουγκοσλαβία, στην Παλαιστίνη, απαθανατίζοντας στο φωτογραφικό χαρτί, τη σφαγή αθώων κι άοπλων παιδιών.

Μέσα απ' το πολύτιμο αυτό υλικό, που εκτέθηκε σε ειδική εκδήλωση πρόσφατα, αφιερωμένη στα «δέκα χρόνια της νέας τάξης πραγμάτων», βγαίνει όλη η ευαισθησία του μαχητή φωτορεπόρτερ, επαληθεύοντας το «ιδεολογικό του πιστεύω».

Φωτογραφίζει αμούστακα παιδιά μπροστά στις κάννες των τανκς, λίγο πριν ξεψυχήσουν. Παιδιά που δεν πρόλαβαν να παίξουν, εφήβους που δε γνώρισαν την αγάπη. Μπήκε σε νοσοκομεία, αποτυπώνοντας τη φρίκη που προκαλούσαν τα ακέφαλα πτώματα, τα κομμένα πόδια των παιδιών που δε θα περπατήσουν πια, τα τυφλωμένα παιδιά που δε θα ξαναδούν τον ήλιο. Πίσω απ' τα οδοφράγματα φωτογράφισε τα παιδιά που αντιστέκονται με τη σφεντόνα!

Μας θυμίζει καταξιωμένους συναδέλφους του, που έγραψαν κι αυτοί ιστορία. Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον Σπύρο Μελετζή, τον «επίσημο φωτογράφο του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα, που όργωσε στα χρόνια της Κατοχής τους κάμπους, ανέβηκε στα βουνά της Ρούμελης, αυτόν που απαθανάτισε τις εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου στους Κορυσχάδες και τις ηρωικές ηγετικές μορφές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ. Θα θυμούνται επίσης τον Κ. Μπαλάφα, φωτογράφο του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα στην περιοχή της Ηπείρου. Η ψυχή τους συγκλονίστηκε απ' τους αγώνες του λαού μας και με το δικό τους τρόπο, με το φακό τους, απαθανάτισαν μεγάλες στιγμές αυτού του αγώνα και της θυσίας.

Η Βούλα Παπαϊωάννου είναι η μία. Επαγγελματίας φωτογράφος της εποχής εκείνης, που στα 70 χρόνια της μια πάθηση στα μάτια την ανάγκασε ν' αφήσει για πάντα τη φωτογραφική μηχανή και να παραδώσει το πολύτιμο αρχείο της στο Μουσείο Μπενάκη, έχοντας συνείδηση ότι αυτό αποτελεί μέρος της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας. Το υλικό αυτό, που τιτλοφορείται «Εικόνες απόγνωσης και ελπίδας», αναφέρεται κυρίως στα σκελετωμένα παιδιά της Κατοχής, στους πεσμένους στα πεζοδρόμια, κοκαλιασμένους απ' το κρύο ανθρώπους, στους ζωντανούς πεθαμένους...

Ο δεύτερος είναι ο Dmitri Kessel, Αμερικανός ανταποκριτής του περιοδικού «LIFE» στην Ελλάδα, που κατόρθωσε να απαθανατίσει με το φακό του τη μεγάλη σφαγή στο Σύνταγμα το Δεκέμβρη του 1944, με θύματα 23 νεκρούς και 140 τραυματίες και με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον αστυνομικό τότε διευθυντή της Αθήνας Αγγελο Εβερτ, που «ενεργώντας κατόπιν άνωθεν εντολής» ματοκύλισε την Αθήνα.

Ευχόμαστε και οι νεότεροι φωτορεπόρτερ, όπως «ο δικός μας», να πάρουν αντάξια τη θέση τους ανάμεσα στους συναδέλφους τους, που μας άφησαν αδιάψευστα φωτογραφικά γεγονότα, στέλνοντάς μας κι αυτοί, μέσα απ' την καρδιά τους, τη δική τους φωτογραφική μαρτυρία.