Είναι πλέον κοινοτοπία στις μέρες μας η ρήση του κοινωνιολόγου Μάρσαν Μακ Λούαν, ότι η ανθρωπότητα είναι πλέον ένα παγκόσμιο χωριό, έλεγε ο φίλος Πέτρος. Προσπαθούσε να εξηγήσει ότι ζούμε αρκετές φορές πέραν του χρόνου, με τη ζωντανή και την απευθείας μετάδοση. Είναι ανάγκη να κάνουμε μια «στάση» για να δούμε πού βρισκόμαστε: Οι γίγαντες της ενημέρωσης, ελέγχουν πλέον τη δοτή εξουσία, αλλά και προσπαθούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη. Στο Μεσαίωνα η ιδιωτική ζωή ήταν εκτεθειμένη, σαν τελετουργία, τον 19ο αιώνα, σαν ένα «μυστικό μυθιστόρημα» - τον 20ό αιώνα, 21ο αιώνα, προβάλλεται, σαν θέαμα. Η ιδιωτική ζωή ως τηλεθέαμα - η τηλεοπτική δημοσιοποίηση της ιδιωτικής ζωής, με το «μεγάλο αδελφό» ζωντανό - με όλες τις κινήσεις της κάμερας - με τον πόνο κρυφό ή φανερό, στα πρόσωπα, που υποδύονται τους ρόλους - τείνει να πάρει στις μέρες μας διαστάσεις, ενός νέου πολιτισμικού βιασμού, μετά από τον οικονομικό, από το εκμεταλλευτικό σύστημα. Ολη η προσωπικότητα του ανθρώπου, που «υποδύεται ρόλους», «πρέπει» να διαλυθεί, ηθικά και σωματικά! Στην καπιταλιστική κοινωνία, η ανάπτυξη, η λειτουργία των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων οδηγεί τη μονοπωλιακή αστική τάξη να επεκτείνει τη σφαίρα δραστηριότητας του κεφαλαίου, σε νέους τομείς, αυξημένης απόδοσης, όπως είναι τα ΜΜΕ, λέει ο Πέτρος.

Η «παγκόσμια κουλτούρα ελέγχεται αποτελεσματικά από μία χούφτα παντοδύναμων καπιταλιστών, απ' ένα δίκτυο διάδοσης πληροφοριών και ιδεών. Δίνει κατευθύνσεις για την «ύπνωση». Φτιάχνει μόδες - νοοτροπίες, για να ελέγχεται πολιτικά και οικονομικά το τοπίο: Πόσοι άραγε γνωρίζουν, ότι οι «σούπερμαν» της τηλεοπτικής «φαιάς», πάντοτε κρυμμένοι στις κουίντες επιβάλλουν τη «δημοκρατική λογοκρισία» των τηλεθεατών, από τη χιονοστιβάδα των σκουπιδιών, που τις ονομάζουν διαθέσιμες πληροφορίες ειδήσεων; Οταν οι εργάτες «καίγονται» στο Μαντούδι, στην Πάτρα, στο Λαύριο, στο Πέραμα, από την ανεργία, φτώχεια, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, μιλούν για τα «γοβάκια» ενός παραμυθιού ή το Ρουβά! Είναι ο έσχατος τηλεοπτικός βομβαρδισμός. Ο εξευτελισμός.

Καμία λύση δεν μπορεί να γίνει έξω από τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Η ανατροπή του τηλεοπτικού εκμεταλλευτικού βρόγχου, με τους ταξικούς αγώνες, είναι καθήκον της διανόησης. Ο αγώνας κατά των τηλεοπτικών σκουπιδιών είναι αναγκαίος. Γιατί τα λαϊκά στρώματα υφίστανται την εκμετάλλευση, τις συνθήκες πολιτιστικής εξάρτησης από τη μονοπωλιακή ισχύ των ΜΜΕ. Αυτήν που οδηγεί στην έλλειψη ηθικής και αισθητικής, όπως την έχουν καταγράψει οι διανοητές του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού.