Ο, τι χαλάει να μη μπορείς να το φτιάξεις. Να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και αυθόρμητα να πιάνεις ένα προϊόν. Την ίδια στιγμή να τραβάς το χέρι σου απότομα, λες και έπιασες οχιά, επειδή συνειδητοποιείς ότι αυτό το προϊόν δεν μπορείς να το αγοράσεις με τα χρήματα που έχεις. Να σου τηλεφωνούν φίλοι για κάποια βόλτα το Σάββατο ή την Κυριακή και να λες ότι δεν έχεις όρεξη να βγεις έξω, αλλά στην πραγματικότητα να μη σου περισσεύουν χρήματα για να βγεις έξω. Να διαφημίζουν στην τηλεόραση κάποια θεατρική παράσταση και να μονολογείς ότι παρ' όλο που σε αυτή τη συγκεκριμένη δεν μπορείς να πας, θα βρεθεί κάποτε κάποια άλλη, εξίσου καλή. Να περιμένεις μισή ώρα ή και παραπάνω να έρθει το λεωφορείο και να μην μπορείς να κάνεις διαφορετικά, είτε έχει ζέστη, είτε έχει κρύο. Αυτές είναι μερικές καθημερινές, απλές στιγμές, από αυτές που ζουν οι μη «έχοντες και κατέχοντες», όπως τους είχε χαρακτηρίσει παλαιότερα ο πρωθυπουργός. Είναι στιγμές που ζουν, όχι απαραίτητα μόνο οι άνεργοι, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι και μάλιστα όχι εκείνοι που δουλεύουν με μερική απασχόληση, ή ανασφάλιστοι. Αλλά και εκείνοι που πληρώνονται «κανονικά», με όσα ορίζουν οι συμβάσεις εργασίας, κάποιες φορές ακόμη και στην ώρα τους.

Υπάρχουν ακόμη πολλές ανάλογες στιγμές που μπορούν να αποτυπωθούν στο χαρτί, αν και η φόρτισή τους είναι δύσκολο να μεταφερθεί. Για παράδειγμα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που κοπιάζουν να εξασφαλίσουν, για έναν ακόμη μήνα, την ελάχιστη καταβολή που πρέπει να καταθέσουν στην τράπεζα, έναντι του χρέους από μια πιστωτική κάρτα ή κάποιο καταναλωτικό δάνειο. Ενα χρέος που σπάνια μειώνεται, καθώς από ένα σημείο και ύστερα οι τόκοι είναι τα μισά ή και περισσότερα χρήματα της μηνιαίας δόσης. Ωστόσο, η εικόνα αυτή φαίνεται να είναι «άγνωστη» για την κυβέρνηση. Στα δεδομένα της για τη χάραξη και άσκηση της πολιτικής της, οι εργαζόμενοι σε ένα μεγάλο βαθμό χαίρονται που τους δίνεται η ευκαιρία να εργαστούν, π.χ. με μερική απασχόληση. Η κυβέρνηση κλείνει τα μάτια - αλλά γνωρίζει πολύ καλά - πως χιλιάδες εργαζόμενοι βαρυγκομούν από μεγάλα ωράρια και μικρούς μισθούς, αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής, που υποτάσσεται στις επιταγές του κεφαλαίου. Ενα μόνο πράγμα είναι αλήθεια: Κανείς δε θα ήθελε να δουλεύει 8 ώρες, εάν μπορούσε να δουλεύει 4, με την προϋπόθεση ότι οι αποδοχές του θα ήταν ίδιες και μεγαλύτερες από αυτές του 8ωρου.

Κοινώς, η κυβέρνηση πουλά «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Αυτή η πρακτική εξηγεί και το τεράστιο μέγεθος της κοροϊδίας σε σχέση με την ...«κοινωνική πολιτική». Οι εξαγγελίες έχουν ήδη γίνει και το έδαφος προετοιμάζεται συστηματικά για την επαναδιατύπωσή τους, ίσως με άλλα λόγια, σήμερα και αύριο και από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης. Εξαγγελίες που σαν κύριο σημείο έχουν μερικές εκατοντάδες δισ. δραχμές που θα μοιραστούν «απλόχερα» σε όσους... τα χρειάζονται! Πράγματι, όταν τα λές μαζεμένα τα δισεκατομμύρια ίσως φαίνονται πολλά. Μόνο που όταν έρχεται η ώρα της διαίρεσης, του μοιράσματος, καταρρέει ο όποιος εντυπωσιασμός επιδιώκει ή και καταφέρνει η κυβέρνηση. Γιατί τότε αποκαλύπτεται πως οι παροχές της είναι όχι απλά ψίχουλα, αλλά μιά σκέτη κοροϊδία...