Σάββατο 11 Οχτώβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Στον απόηχο μιας συνέλευσης

Πριν λίγες μέρες, ο παγωμένο,ς άχρωμος και άδειος χώρος της συνέλευσης, εκεί στο παλιό σχολειό της Καλλιθέας, εκεί που κάποτε βρισκόταν το κελί του Νίκου Μπελογιάννη, γέμισε ξαφνικά με οργισμένους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, που δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, δεν καταλάβαιναν και μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα καθολικής υπνοβασίας με υψωμένα τα χέρια, αυτόματα και πεισματικά, υπερψήφιζαν την πρώτη 48ωρη κινητοποίηση της ΟΛΜΕ των 6, μια πρόταση υποταγής που έμοιαζε με εκπτωτική κάρτα που κρατούσαν τρέμοντας αυτά τα χέρια.

«Αλήθεια», ρωτούσαν κάποιοι, «πόσα χιλιάρικα σε δραχμές είναι το επίδομα των 176 ευρώ;».

«Ε, δε χρειάζεται και πολλά να κάνουμε, συμπλήρωνε μια καθηγήτρια καθαρίζοντας τα στρογγυλά μυωπικά γυαλιά της. Προεκλογική περίοδος είναι. Με αυτή την κινητοποίηση θα το πάρουμε το επίδομα».

Από τη σκηνή του βήματος όσοι μιλούσαν για το εκπαιδευτικό πρόβλημα, για την αθλιότητα της παιδείας, για ένα άλλο σχολείο με τη ζωή για τη ζωή, για την αναγκαιότητα του παρατεταμένου αγώνα και των μετωπικών συγκρούσεων, φάνταζαν ρήτορες που μιλούσαν σε σφραγισμένα αυτιά και πόνταραν την αλήθεια σε ένα μεγάλο καρέ τυφλών.

6 και 7 του Οκτώβρη: Το πολύχρωμο επιδοματικό μπαλόνι της απεργίας έσκασε, όταν τα τσιγάρα της οργής σβήσανε στην τεφροδόχο του τετραήμερου περιπάτου από Παρασκευή ως Τρίτη. Τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις φίλε, αλλά τη σκέψη του ανθρώπου που κατάντησε πραμάτεια προσπάθησε να την αλλάξεις. Δεν μπορείς, μπορείς; Κι όμως μπορείς. Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μέσα στην άγνοια. Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο, που λένε κι οι προφήτες και οι ποιητές. Μπορείς, αρκεί να φυσήξει δυνατά ο δικός μας άνεμος.

Και να! Δύο μέρες μετά, η ίδια αίθουσα σχεδόν άδεια. Κι αυτοί οι λίγοι εκεί, άρχισαν να ακούνε με προσοχή ότι χρειάζεται ένα άλλο σχολείο, μια άλλη κοινωνία και πως η ζωή χωρίς αγώνα είναι ζωή χωρίς νόημα, είναι μία νηνεμία και άπνοια θανάτου που αναγγέλλουν απ' τα ψηλά βράχια της απόγνωσης αυτοί οι άλλοι, που σε οδηγούν αλλού, οι εχθροί μας δηλαδή μέσα στα τείχη. Αλλοι μίλαγαν για εμπαιγμό και επιπολαιότητα των εκπαιδευτικών μα, όλοι ήθελαν τον αγώνα. Κι εσύ ένιωθες για άλλη μια φορά πως αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και αυτή τη φορά η φωτιά του δε θα σε κάψει. Ετσι, που πάλι άγγιζες το ανέφικτο και αμέσως ψηλαφούσες το εφικτό. Η συνέλευση τέλειωσε αργά τη νύχτα. Ολα ήταν φωτισμένα και πιο συνειδητά γι' αυτούς τους λίγους που επέμεναν κι εσύ ήθελες να βγεις στους δρόμους της Καλλιθέας, στους γνωστούς και παλιούς δρόμους που αγάπησες ατέλειωτα και δε μίσησες ποτέ, γιατί μέσα σου είχες ακόμη μερίδιο στο φως και δεν άλλαξες όπως οι άλλοι, που πήγαν με το ρεύμα. Ηθελες γρήγορα, ζεστά, να δώσεις το χέρι στον εργάτη, να μιλήσεις ξανά με τους μαθητές, να αγκαλιάσεις το γονιό, να βγεις και να πορευτείς με όλους αυτούς μαζί στις μεγάλες πλατείες, γράφοντας στους τοίχους με κόκκινο κάτι από το Γιάννη Ρίτσο: Βαθύ - βαθύ το πέσιμο, βαθύ - βαθύ τ' ανέβασμα, δική του στάση το ταλάντευμα, δική μας η δύσκολη ανηφόρα.

Το ρολόι του δρόμου σήμαινε μεσάνυχτα, δυνατά και παρατεταμένα χτυπούσε την ώρα της αφύπνισης. Η στιγμή του συναγερμού φτάνει. Κρίμα που κάποιοι δε βλέπουνε ακόμα πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή.


Γιώργος ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ
Εκπαιδευτικός



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ