Μετά από 11 ολόκληρα χρόνια, η διακυβέρνηση της Ελλάδας περνάει σ' άλλο κόμμα. Κι όμως, όλοι έχουμε την αίσθηση πως τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Δεν το πιστεύουν οι «χαμένοι» των εκλογών, δεν το ελπίζουν ούτε καν οι «κερδισμένοι». Το πρόσκαιρο εκλογικό «ξύπνημα» τέλειωσε το βράδυ των πανηγυρισμών και των θρήνων κι ύστερα ξανά «ύπνος βαθύς». Μια απέραντη βαρεμάρα ν' απλώνεται σ' όλη τη χώρα. Μια αφόρητη καθημερινή ρουτίνα η μετεκλογική πραγματικότητα. Οι πολιτικές εξελίξεις χωρίς κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον. Κακόγουστο το θέαμα των «κοστουμάτων», που αγκαλιάζονται και φιλιούνται κατά την αλλαγή φρουράς στα υπουργεία. Πληκτική η συνεχιζόμενη αναίδεια των πρώην και η ατέλειωτη λογοδιάρροια των νυν. Αναμενόμενος ο χαμαιλεοντισμός των «συνήθων υπόπτων», βαρετή η νέα ...μεταλλαγή των μεταλλαγμένων.

Ολοι μιλούσαν για αλλαγή κι όλα τα ίδια μένουν. Λήθαργος και βάλτος. Η κοινωνία στέκει και παρακολουθεί αμήχανη. Σαν να μην περιμένει τίποτα, σαν να μην ελπίζει σε κανέναν. Οι άνθρωποι, υπνωτισμένοι, περπατούν στα σκοτεινά. Και οι δήθεν ταγμένοι να τους σκουντούν για να ξυπνήσουν, απουσιάζουν και σιωπούν. Από βαρεμάρα και τεμπελιά. Από απογοήτευση για το «πριν» και φόβο για το «μετά». Από ιδιοτέλεια. Τα συχαρίκια της ποιήτριας προς το νέο οικοδεσπότη του Μαξίμου, οδυνηρή επιβεβαίωση της υποψίας ότι μέρος της διανόησης ερωτοτροπεί με την εκάστοτε εξουσία. Οι κάποτε πρωτοπόροι ούτε στα μετόπισθεν. Οι άλλοτε προβληματισμένοι, αδιάφοροι. Οι ενίοτε συμμετέχοντες, απόντες. «Απέναντι» συνωστισμός. «Από δω» λίγοι κι αβοήθητοι.

Κ Και τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι ο δικομματισμός του 86% είναι, πλέον, κυρίαρχος και ανίκητος; Οτι τελειώσαμε; Δε θα τους κάνουμε το χατίρι. Κι αν κοίμισαν πολλούς, άγρυπνοι μένουν οι λίγοι. Κι αν αυξήθηκαν οι προσκυνημένοι, υπάρχουν ακόμα όρθιοι. Κι αν πέταξαν τη ζύμη, έχουμε τη μαγιά. Η πρώτη ήττα τους ήταν που δεν κατάφεραν να «σμικρύνουν» το ΚΚΕ και να «τελειώσουν» με τους κομμουνιστές. Το ταπεινό 6% «κόκκινο» αγκάθι, σκληρό, μπηγμένο στο γαλαζοπράσινο κορμί του δικομματισμού. Θα λειτουργεί σαν σήμαντρο προειδοποίησης, σαν σάλπιγγα αντίστασης, σαν δόρυ αντεπίθεσης. Θα 'ρθουν κι άλλες ήττες. Οταν οι άγρυπνοι ξυπνήσουν τους κοιμισμένους, οι όρθιοι σηκώσουν τους γονατιστούς κι η μαγιά φουσκώσει τις νέες ζύμες. Τότε, δε θα 'χουν πού να κρυφτούν οι «νικητές».

Ετσι θα γίνει. Οχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά επειδή το επιτάσσει η ιστορία και το απαιτεί το μέλλον. Η αλλαγή θα 'ρθει στην Ελλάδα. Οχι, βεβαίως, από αυτούς που την επαγγέλθηκαν στις εκλογές για να υφαρπάξουν ψήφους. Αλλά από εκείνους που την κουβαλούν μαζί τους, ως συστατικό της ιδεολογίας τους, ως καθημερινή πρακτική τους, ως μελλοντικό όραμά τους. Μπορεί να χρειαστεί περισσότερος ή λιγότερος καιρός, όμως είναι σίγουρο ότι και η Ελλάδα και ο κόσμος ολόκληρος θ' αλλάξει. Κι αν φαίνεται κάπως παράξενο να το λέμε αυτό, τώρα που ο καπιταλισμός βρίσκεται «στα πάνω του» και ο ιμπεριαλισμός κατακυριεύει τον πλανήτη, ας σκεφτούμε ότι το βαθύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή...