Μετά τη νατουραλιστική - κατά κύριο λόγο - «άνθησή» της στις δεκαετίες του 1970 και 1980, η σύγχρονη ελληνική δραματουργία μοιάζει να αναζητά και να προσπαθεί να διαμορφώσει, χωρίς ακόμα να το επιτυγχάνει μια νέα - θεματολογικά και αισθητικά «γλώσσα», η οποία να ανταποκρίνεται στα προβλήματα και στα ήθη - κοινωνικά και πολιτισμικά, εντόπια και διεθνή - της εποχής μας. Οσο, όμως, το σύγχρονο ελληνικό έργο θα παραμένει ουσιαστικά αβοήθητο από τους πολιτειακούς θεσμούς, στην προσπάθειά του να «επιζήσει» κόντρα στη διεθνή κρίση ρεπερτορίου και έναντι του, προτιμώμενου από τους θιάσους, σύγχρονου ξένου έργου - ταλαντεύεται τι να είναι; Ιθαγενές, αναγνώσιμο, «παγκοσμιοποιημένο», δυσανάγνωστο; Να...