Θησαυρός η λαϊκή σοφία. Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη, λέει, δε χωράνε, όπως δε χωράνε και τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι. Και ακόμα πως δε γίνεται να είσαι και με το ληστή και το χωροφύλακα παρέα. Κι άλλα τόσα, για να δείξει εκείνον που «σαν φτερό στον άνεμο» πάει όπου τον πάει το συμφέρον του και ενίοτε η θολούρα που σέρνει στο κεφάλι του, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, όχι μόνο να συγκεράσει τα ασύμπτωτα, αλλά να πείσει κιόλας ότι μόνον αυτός κατέχει την τέχνη του συγκερασμού, σε πείσμα όλων εκείνων, που, από την αρχαιότητα ακόμα, λέγανε πως ο κόσμος πάει μπροστά από τα αντίθετα που μαλώνουν και πως, ο κόσμος να χαλάσει, το συν θα έχει πάντα το πλην του.

Ψηφίζεις το Μάαστριχτ και την άλλη μέρα ωρύεσαι για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στηρίζεις την ΚΑΠ και στους αγρότες κλαίγεσαι για τα χωριά που ερημώνουν και τα χωράφια που μένουν άσπαρτα σε αιώνια αγρανάπαυση. Θρηνείς για τους ρημαγμένους Γιουγκοσλάβους, όταν την προηγούμενη μέρα έχεις νομιμοποιήσει με τη μεσοβέζικη στάση σου την επέμβαση των παγκόσμιων γερακιών, αναπαράγοντας τα ίδια τους τα επιχειρήματα. Γκρινιάζεις για την ανεργία και το ξεθεμελίωμα κάθε κερδισμένης με αίμα κατάκτησης του εργατικού κινήματος και την επομένη κάθεσαι χαμογελαστός στο ίδιο τραπέζι μ' εκείνους που με την πολιτική τους το προκαλούν. Ασκείς δημιουργική «αντιπολίτευση» σ' εκείνους που θα ευχόσουνα αύριο να σου δώσουν μια θέση στη «συμμετοχική» συμπολίτευση. Και όταν έρθει η ώρα μονολεκτικά να απαντήσεις στο «διά ταύτα», ταμπουρώνεσαι πίσω από τα πρωτοσέλιδα του «ΝΑΙ», για να κάνεις την κατάλληλη στιγμή την αναδίπλωση, κατά το πού πάει το ρεύμα.

Κάπως έτσι η «αριστερή» μασχάλη στενάζει να κρατήσει τα δυο καρπούζια που της φορτώσανε, αγκομαχώντας να βγάλει την ανηφόρα, πάντα όμως μ' ένα πλαστικό χαμόγελο αυταρέσκειας, μήπως και γίνει ο φόρτος της αντιληπτός και καταστραφεί το προφίλ της. Οχι πως αν τα καρπούζια πέσουν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Αλλη θα έρθει από πίσω να τα μαζέψει, όπως και η τωρινή τα μάζεψε από την προηγούμενη. Αλλού είναι το πρόβλημα: Η εν λόγω μασχάλη χρεώθηκε ιστορικά να πείσει πως τα δυο καρπούζια χωράνε και μάλιστα με άνεση.

Οπως ακριβώς χωράνε στο ίδιο τραπέζι ο βιομήχανος με τον εργάτη των τρεις και εξήντα, ο Αμερικανοευρωπαίος ιμπεριαλιστής με τον δαρμένο Παλαιστίνιο και τον ακρωτηριασμένο Ιρακινό έφηβο, η ευρωπαϊκή ενοποίηση και τα ευρωεντάλματα με τις λαϊκές ελευθερίες. Και στο κάτω κάτω της γραφής, όσο χωράνε τα δικαιώματα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σ' ένα «δίκαιο, βιώσιμο και λειτουργικό» αμερικανοβρετανικό αεροπλανοφόρο στη νοτιο-ανατολική Μεσόγειο. Τώρα, για το ποιον συμφέρει να σέρνεται η αυταπάτη πως τα δυο καρπούζια χωράνε στην ίδια μασχάλη, η ιστορία έχει αποφανθεί εδώ και χρόνια. Οπως ακριβώς αποφάνθηκε και για το δίκιο της λαϊκής σοφίας, που σκαρφίστηκε εκείνο το υπέροχο «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται»!