Για μένα είναι εύλογες και καλοδεχούμενες οι, εντός κι εκτός Ελλάδας, πανηγυρικές εκδηλώσεις για την πετυχημένη πορεία της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που διεξάγεται στην Πορτογαλία. Οχι μόνο γιατί μια διεθνής επιτυχία της χώρας είναι αναμενόμενο να προκαλεί αισθήματα χαράς και περηφάνιας στους απανταχού Ελληνες, αλλά και διότι αυτή η επιτυχία αφορά στο ποδόσφαιρο, ένα λαϊκό άθλημα που συγκινεί και ξεσηκώνει τα πλήθη κι αλίμονο σε όποιον αδυνατεί να νιώσει τα ποδοσφαιρικά σκιρτήματα. Εχει, δε, σημασία το γεγονός ότι, μέχρι στιγμής, οι ενθουσιώδεις πανηγυρικές εκδηλώσεις δε συνδέονται με εθνικιστικές ανοησίες, ή με «χουλιγκανικές» παρεκτροπές. Ομως, αν οι πανηγυρισμοί δικαιολογούνται, οι υπερβολές δε χρειάζονται και οι βλακείες δεν αντέχονται. Και, δυστυχώς, αυτές τις μέρες, ακούγονται και γράφονται πάμπολλες υπερβολές, ενώ δε λείπουν και οι αφόρητες βλακείες.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το «θαύμα» της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου οφείλεται στον Γερμανό προπονητή της, Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος, δουλεύοντας σοβαρά, με σχέδιο και με πρόγραμμα, κατάφερε να μετατρέψει ένα τσούρμο ποδοσφαιριστών, σε μια καλοκουρδισμένη ομάδα. Και μερικοί, προχωρώντας παραπέρα, ισχυρίζονται ότι αυτή η γερμανική σοβαρότητα χρειάζεται για να πετύχει η χώρα μας και σε όλους τους άλλους τομείς. Μάλιστα, κάπου διάβασα - εν είδη σκληρής εθνικής αυτοκριτικής - ότι η Ελλάδα δεν εκσυγχρονίστηκε κι έμεινε πίσω σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, επειδή δεν προσαρμόστηκε στη βασιλεία του Οθωνα και δεν εκμεταλλεύτηκε την αντιβασιλεία των Βαυαρών!

Οφείλω να ομολογήσω ότι «και η Εθνική ήθελε τον Γερμανό της», αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως, τη σήμερον, υπάρχουν «θαυματοποιοί». Αρνούμαι, δε, να δεχτώ ότι η «συνταγή» Ρεχάγκελ αποτελεί θεραπεία διά πάσαν ελληνικήν νόσον. Οχι ότι η χώρα μας δεν πάσχει από έλλειψη σχεδιασμού και προγράμματος και δε χρειάζεται κάποιοι να ηγηθούν μιας συστηματικής προσπάθειας αξιοποίησης των συλλογικών δυνατοτήτων και των ατομικών ικανοτήτων του λαού μας. Ομως, όπως απέδειξε και η διακυβέρνηση Σημίτη, οι σοβαροί πρωθυπουργοί, που δεν είναι φιλολαϊκοί κυβερνήτες, αντί να σπρώξουν την Ελλάδα μπροστά, την πάνε πιο πίσω κι αντί να βοηθήσουν το φτωχό λαό, προκαλούν πρόσθετα προβλήματα.

Λένε μπούρδες, λοιπόν, όσοι ισχυρίζονται πως για την αναπτυξιακή καθυστέρηση ευθύνεται η έλλειψη σοβαρών ηγετών. Κι όχι μόνο γιατί η Ελλάδα, εκτός των πολλών φαιδρών, έχει να επιδείξει και σοβαρούς αστούς πολιτικούς - ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Καραμανλής δε στερούνταν σοβαρότητας - αλλά και διότι, όσο κι αν οι ηγέτες παίζουν σημαντικό ρόλο, την ιστορία τη γράφουν οι μάζες. Επομένως, για να προκόψει η χώρα μας δε χρειάζεται ένα μεθοδικό διαχειριστή της αστικής εξουσίας, τύπου Ρεχάγκελ, ούτε την «επιστροφή των Βαυαρών», αλλά σύγχρονους επαναστάτες, ικανούς να εμπνεύσουν, να ξεσηκώσουν και να καθοδηγήσουν το λαό στους καθημερινούς αγώνες για ένα καλύτερο αύριο. Κι αυτή τη φιλοδοξία έχουν οι κομμουνιστές...