Θ' ακουστεί κοινότοπο, αλλά είναι η αλήθεια: Κάθε που ένα γεγονός συνταράζει το πανελλήνιο, ένας από την πολιτική ηγεσία εμφανίζεται και υπόσχεται να «φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο», να προχωρήσει στη λήψη μέτρων, να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αποδεικνύεται αλάθητο. Υστερα περνάει ο καιρός, φεύγουν οι μήνες, τα χρόνια, το ζήτημα πάει στα ψιλά των ειδήσεων ή ενταφιάζεται από τα αδηφάγα ΜΜΕ, η λαϊκή οργή, η ευχαρίστηση κοπάζει και τα πράγματα παίρνουν το δικό τους γνώριμο δρόμο: το μαχαίρι παραμένει δέκα πόντους από το δέρμα, δεν ακουμπάει καν τη σάρκα, πόσο μάλλον το κόκαλο. Μέχρι το επόμενο συνταρακτικό γεγονός που θα δώσει την αφορμή για νέες βαρύγδουπες δηλώσεις και υποσχέσεις και θα μοιράσει την αυταπάτη με το τσουβάλι, καταπραϋντικό στο λαϊκό κουρνιαχτό.

Παράδειγμα: Απρίλης του 2003 και ένα λεωφορείο μαϊμού με μαθητές του Λυκείου κάνει να περάσει τα Τέμπη. Μια νταλίκα φορτωμένη μέχρι τα μπούνια και με τον οδηγό άυπνο, με «κλέφτη» για την ταχύτητα και λάστιχα φθαρμένα, κόβει το νήμα της ζωής για 21 από τους άγουρους επιβάτες του πούλμαν, προκαλώντας θλίψη, οργή και αγανάκτηση στο πανελλήνιο. Πρωτοσέλιδα, βαβούρα, απευθείας συνδέσεις, θρήνος, μα πάνω απ' όλα αγωνία, να τιμωρηθούν οι ένοχοι, να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα που δε θ' αφήσουν άλλο τέτοιο μακελειό να συμβεί στην άσφαλτο.

Στο φόρτε των αντιδράσεων, οι τότε κρατούντες και καθήμενοι στις καρέκλες του Μαξίμου, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, υποσχόμενοι «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο». Δεν περνάνε 14 μήνες και το κακούργημα για τους ενόχους γίνεται πλημμέλημα! Λάδι ο υπεύθυνος για τη φόρτωση της νταλίκας, λάδι τ' αφεντικό που έβαζε τον οδηγό να τρέχει σαν παλαβός και χωρίς ανάπαυλα, λάδι κι ο ιδιοκτήτης του φορτίου που ήθελε να γίνει η μεταφορά στο πιτς φιτίλι για να κερδίσει το μερτικό του από την «ταχεία εξυπηρέτηση». Στο μεταξύ, όσοι από τους συνδικαλιστές των οδηγών αρνούνται πεισματικά να πουλήσουν την ψυχή τους στην εργοδοσία, καταγγέλλουν το κατά συρροή έγκλημα που διαπράττεται καθημερινά στους δρόμους με άθλιες συνθήκες δουλιάς και δεκάδες «Τέμπη», που γλιτώνουν στο παρά πέντε, ίσως και από καθαρή και μόνο τύχη.

Την Τρίτη ήταν η σειρά του Καραμανλή να πιάσει το μαχαίρι και να το κραδαίνει, υποσχόμενος να το φτάσει μέχρι το κόκαλο. Αυτή τη φορά στόχος της επιχείρησης «κάθαρση» δεν είναι η μαφία των μεταφορών, αλλά η μαφία του ποδοσφαίρου. Και αφορμή, όχι η κατακραυγή του θρήνου αλλά τα πανηγύρια της χαράς. Στο βάθος, το κόκαλο παραμένει ίδιο. Εχει όνομα και λέγεται «κέρδος», είτε πρόκειται για τους κουμανταδόρους των μεταφορών, είτε για τους καπεταναίους μεγιστάνες των ΠΑΕ. Και σ' αυτό το κόκαλο δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει το μαχαίρι του οποιουδήποτε Κωστάκη, για τον απλό και μόνο λόγο ότι όσο πιο βαθιά μπαίνει η λεπίδα τόσο μεγαλώνει ο πόνος και για τους δυο: και για εκείνους που στο κόκαλο στηρίζονται και για τους άλλους που έχουν βάλει στόχο της πολιτικής τους να το κρατάνε εύρωστο και υγιές...