Να αποδοθεί, λένε, Δικαιοσύνη! Μα, για να γίνει αυτό, πρέπει να τιμωρηθούν, με την εσχάτη των ποινών, όλοι οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί που πέρασαν από τούτο τον τόπο, από καταβολής του ελληνικού κράτους, πεθαμένοι και ζωντανοί. Γίνεται αυτό; Δε γίνεται. Οπως δε γίνεται να ζωντανέψουν οι 21 μαθητές του Μακροχωρίου - και οι άλλοι 7 από τη Φαρκαδόνα - και να ξαναγελάσουν κάποτε τα χείλη των μανάδων και των πατεράδων τους. Τότε, γιατί γίνεται η δίκη για το δυστύχημα των Τεμπών; Για τα μάτια του κόσμου. Για να καταδικαστούν κάποιοι από τους δράστες του συγκεκριμένου «ποινικού αδικήματος» και να αθωωθούν οι ηθικοί αυτουργοί ενός, κατ' εξακολούθηση, πολιτικού εγκλήματος. Διότι, στόχος της Δικαιοσύνης δεν είναι να ψάξει και να βρει τα ουσιαστικά αίτια και τους πραγματικούς ενόχους, αλλά να «κλείσει», όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, ένα «θέμα», που προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις σε βάρος του «γκουβέρνου».

Σας ακούγονται υπερβολικά όσα υποστηρίζω; Αν δε με πιστεύετε, πιστέψτε τον πατέρα ενός από τους αδικοχαμένους μαθητές, που, τη μέρα έναρξης της δίκης στο Βόλο, δήλωνε στο «Ρ»: Δυστυχώς, δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Κι αν ούτε κι αυτός σας πείσει, αναλογιστείτε ποιοι δικηγόροι έχουν αναλάβει τη «δουλιά» και θα καταλάβετε πολλά. Λέτε να είναι τυχαίο το γεγονός ότι «δημοσιογράφος» ρωτούσε, έξω από το δικαστήριο, τον Κούγια, σχετικά με τις κατηγορίες που έχει εξαπολύσει εναντίον του Κεχαγιόγλου - ο πρώτος συνήγορος υπεράσπισης, ο δεύτερος πολιτικής αγωγής - και σε βάρος του ηθοποιού Λαζόπουλου; Οχι, βεβαίως. Ο «συνάδελφος» αντελήφθη, εγκαίρως, ότι η παρουσία στη δίκη των συγκεκριμένων δικηγόρων μπορεί να τη μετατρέψει σε τηλεοπτικό σόου.

Μην έχετε, λοιπόν, καμιά αυταπάτη. Η Δικαιοσύνη δε θα «περάσει» από το δικαστήριο του Βόλου. Αλλωστε, στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που ζούμε, Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, ούτε και Νέμεσις! Αν υπήρχε η πρώτη, κάποιος πλούσιος θα πήγαινε φυλακή και κάποιος φτωχός θα δικαιωνόταν. Κι αν δρούσε η δεύτερη, οι κάθε λογής αδικητάδες, με πρώτους και καλύτερους τους προύχοντες και τους δεσποτάδες, θα πήγαιναν στην κόλαση κι όχι στον παράδεισο. Υπάρχει, όμως, η Εκδίκηση, που μπορεί να την πάρει η Κοινωνία, τιμωρώντας, σκληρά και παραδειγματικά, όλους τους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος. Κι η βαρύτερη τιμωρία για δαύτους θα είναι το κοινωνικό ανάθεμα και ο πολιτικός εξοστρακισμός.