Ο Αϊ - Βασίλης έριξε ένα κούτσουρο στο τζάκι και άναψε την πίπα του. Αν και πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, έμοιαζε προβληματισμένος. Ενα ξωτικό όρμησε στο δωμάτιο, σέρνοντας ένα σάκο. «Κι άλλα γράμματα αρχηγέ!». Ο Αϊ - Βασίλης κοίταξε το σάκο με φόβο. Το ξωτικό σάστισε. «Τι συμβαίνει αρχηγέ;». Δεν πήρε απάντηση. Αυτό φάνηκε στο ξωτικό ακόμη πιο παράξενο. «Μπορώ να βοηθήσω;», επανέλαβε σιγανά τώρα. «Δε νομίζω. Εκτός αν σου βρίσκεται μια πατρίδα...».

Ο Αϊ - Βασίλης ξεφύσηξε, αφήνοντας μια πυκνή τούφα καπνού. Πήρε πάλι το χαρτί και άρχισε να διαβάζει: «Αϊ - Βασίλη γεια σου. Με λένε Ραχίμπ, είμαι 10 χρονών και μένω στη Δυτική Οχθη. Θα σου έγραφα και το όνομα του χωριού μου, αλλά μπορεί και να μην το γνωρίζεις. Τη Δυτική Οχθη, όμως, θα τη γνωρίζεις σίγουρα. Ερχονται εφημερίδες στο Β. Πόλο, έτσι δεν είναι; Ε, λοιπόν, εκεί μένω. Μην μπερδευτείς, όμως. Η Δυτική Οχθη δεν είναι χώρα, όπως οι άλλες. Ετσι λέγεται απλά το μέρος. Μπέρδεμα ε; Κι εγώ κάποτε μπερδευόμουν. Ηταν τότε που έλεγα πως είμαι "δυτικοχθιώτης" και γελούσε ο μεγάλος μου αδερφός. Μια και το 'φερε η κουβέντα, ο αδερφός μου δε ζει. Σκοτώθηκε από Ισραηλινούς στρατιώτες. Μην στενοχωριέσαι, όμως. Εχω κρατήσει τη σφεντόνα του! Τέλος πάντων. Τώρα λέω ότι είμαι αυτό που είμαι: Παλαιστίνιος. Αλλά στην πραγματικότητα είμαι "δυτικοχθιώτης" ακόμη κι αν δεν το λέω φωναχτά, αφού Παλαιστίνη δεν υπάρχει. Ακούω καμιά φορά στην τηλεόραση να λένε για "παλαιστινιακά εδάφη". Πολύ περίεργη λέξη αυτό το "εδάφη". Μάλλον είναι το μέρος που ζούμε, αλλά, αφού είναι παλαιστινιακά, γιατί δεν υπάρχει Παλαιστίνη; Πάλι μπέρδεμα ε;

Επρεπε να το στο πω απ' την αρχή: Είναι η πρώτη φορά που σου γράφω. Οι μεγάλοι λένε πως δεν υπάρχεις. Και ότι ακόμη κι αν υπάρχεις θα είσαι Αμερικάνος. Μπορεί και να 'χουν δίκιο. Μπορεί να σου έγραψαν κι αυτοί όταν ήταν παιδιά, αλλά να μην τους απάντησες και να έπαψαν να σε πιστεύουν. Εγώ πάντως αποφάσισα να σου γράψω, γιατί θέλω να είμαι σίγουρος πως χρησιμοποίησα όλες τις πιθανότητες (φοβερή λέξη, ε; Την έμαθα πριν λίγες μέρες). Χρησιμοποιώ, βέβαια, και τη σφεντόνα του αδερφού μου και, μάλιστα, πολύ καλά! Είπα, όμως, να δοκιμάσω και με σένα: Αϊ - Βασίλη, για τα Χριστούγεννα, θέλω μια πατρίδα που να τη λένε "Παλαιστίνη" και όχι "εδάφη". Και να γκρεμίσεις το Τείχος. Δεν μπορώ να πάω στο σχολείο μου. Ελπίζω να φτάσει το γράμμα μου στα χέρια σου (έχετε καλό ταχυδρομείο στο Β. Πόλο, ε;). Με αγάπη, Ραχίμπ».