Ενα όμορφο μέρος να ζει κανείς. Από τα χιλιάδες που έχει η Ελλάδα. «Πώς φαντάζεσαι το ιδανικό μέρος να ζήσεις, να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και να χαρείς τη ζωή;», τον ρώτησε καθώς ταξίδευαν με το καράβι προς το νησί, στο νέο ξεκίνημα της κοινής ζωής τους. Αφησαν τη «ζούγκλα» της Αθήνας, τη βαβούρα, το εξαντλητικό άγχος και την ανεξάντλητη ανασφάλεια για το αύριο. Και αποφάσισαν να ζήσουν στο νησί.

Να, πώς σκέφτομαι τον τόπο που θέλω να ζήσω - όχι, όχι δε θα σου απαγγείλω την "Ομορφη πόλη" του Ρίτσου αυτή τη φορά: Εκεί οι άντρες κι οι γυναίκες θα έχουν δουλιά με δικαιώματα και ελεύθερο χρόνο να χαίρονται τους καρπούς του μόχθου τους. Καράβια και λεωφορεία φθηνά να μετακινούνται χωρίς να λογαριάζουν το κόστος. Θα έχει σχολεία σύγχρονα και πολλούς δασκάλους, θα έχει νοσοκομεία, ιατρεία και γιατρούς, όλα δωρεάν και δημόσια. Οι άνθρωποι θα παίρνουν σύνταξη πριν πεθάνουν και η ζωή δε θα σταματά μετά την εργασία. Θα υπάρχουν θέατρα και κινηματογράφοι και πολιτιστικές λέσχες για τα παιδιά, τους νέους και τους εργαζόμενους...». «Στο νησί δεν έχει ούτε θέατρο, ούτε κινηματογράφο... Μα έχει μαγαζιά να βγεις, να φας και να πιεις καφέ. Δε θα βαρεθούμε, δε θα μας λείψει τίποτα. Ετσι πιστεύω, τουλάχιστον...».

«

Κι εγώ έτσι πιστεύω, γλυκιά μου. Τίποτα δε θα μας λείψει. Είμαστε μαθημένοι στα λίγα, στους συμβιβασμούς. Είμαστε μαθημένοι να θυσιάζουμε κάποια ανάγκη μας στο βωμό μιας άλλης, πιο επιτακτικής. Μάθαμε από παιδιά να αρκούμαστε με όσα έχουμε κι έτσι θα γίνει και τώρα. Δεν αλλάζουν αυτά, μόνο και μόνο επειδή θα πάμε να μείνουμε σ' έναν τόπο με γαλάζια θάλασσα, δέντρα και καθαρό αέρα. Είναι όμως και κάτι, το οποίο δεν πρέπει να "χωνέψουμε" ποτέ. Εδώ δε χωράνε συμβιβασμοί και εκπτώσεις. Μη βγει στιγμή απ' το μυαλό μας ότι θα ζούμε σ' έναν όμορφο τόπο, που το καλοκαίρι το αρμέγουν λίγοι επιχειρηματίες, κι έτσι "έχει ζωή". Και το χειμώνα μαραζώνει. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα ήταν ένα όμορφο μέρος για να ζεις. Οπως χιλιάδες στην Ελλάδα...».