Αυτή ήταν η προσωνυμία του λογοτέχνη Θέμου Κορνάρου. Από την προσφώνηση «κουμπάρε» που χρησιμοποιούσε απευθυνόμενος στους συνανθρώπους του. Υπήρξε υπόδειγμα κομμουνιστή λογοτέχνη, στρατευμένου στην υπόθεση του λαού. Κομμουνιστής στη θεωρία και στην πράξη. «Φλογισμένο πολυβόλο» τον χαρακτηρίζει ο Τ. Αδάμου και συνεχίζει: Η ζωή, η δράση και τα έργα του δεν είναι παρά «εύστοχες βολές» στις ρίζες της λαϊκής δυστυχίας, της εκμετάλλευσης, της ξενοδουλίας και της πολύπλευρης καθυστέρησης της χώρας. Αγωνίστηκε αδιάλλαχτα να εμποδίσει τη ζούγκλα «να κατακλύσει τους ανθρώπινους συνοικισμούς».

Για τη δράση και τα έργα του γνώρισε αμείλιχτους και σκληρούς διωγμούς: Το '36 πιάστηκε και εκτοπίστηκε στη Φολέγανδρο και αργότερα βαριά άρρωστος στην Ακροναυπλία. Μα και έπειτα «τα χρόνια σου περνάνε από διωγμό σε διωγμό/ Απ' το Χαϊδάρι, στα μπουντρούμια του Μεσολογγίου/ Απ' τη Μακρόνησο στον Αϊ - Στράτη/ Δίπλα στο θάνατο σε μια μπουκιά χαμόγελο στο στόμα σου/ Με δύο αστραπές απόφαση στη νύχτα των ματιών σου... Κουμπάρε που στεφάνωσες την καλοσύνη με το θάρρος./ Εσύ που πιάνεις το γονατισμένο φως απ' τις μασχάλες,/ κι αναστηλώνεις απ' τη λάσπη την ελπίδα... Σε ευχαριστούμε». Και απαντά στον Γ. Ρίτσο με χαιρετισμό που του έστειλε από τον Αϊ - Στράτη: «...Χάσαμε ποιητή - τι χαρά - την ατομική μας ταυτότητα μέσα στις φάλαγγες της ιστορικής πορείας... Εγώ προσωπικά, Γιαννιό, τι να σου στείλω και τι να σου πω; Δεν έχω τίποτα δικό μου. Μόνο έναν κόσμο αγάπη μέσα μου, που με κάνανε πληρεξούσιο αυτοί που την αποθηκέψανε, να τη μοιράζω απλόχερα σαν χάδι και σα φάρμακο, στους καλούς και στους κακούς της Γης».

Τα περισσότερα από τα έργα του είναι ρεπορτάζ από τις φυλακές και τους τόπους εξορίας όπου πέρασε σχεδόν τα 2/3 της ζωής του. Και εκεί το συνάνθρωπό του έχει στο κέντρο της προσοχής. Εγκλειστος στις φυλακές Μεσολογγίου, πρώτο του μέλημα η σωτηρία των «24 ζωντανών πτωμάτων» συγκρατουμένων του. Μεταφέρει με επιστολή την εικόνα στον έξω κόσμο και ζητά τη σωτηρία τους. «Είστε σε θέση να το πετύχετε αυτό το μεγάλο έργο. Μα, αν δε θελήσετε, ειδοποιήστε τουλάχιστον την Εταιρεία Προστασίας των ζώων να ενδιαφερθεί για τον άνθρωπο όσο τουλάχιστον ενδιαφέρεται για το σκύλο. Γιατί εγώ από μια φυλακή δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο». Και στη Μακρόνησο «με τις απίθανες αφηγήσεις του λυτρωτικά ξεστράτιζε τη σκέψη μας από το άγχος της προσμονής του ερχομού των βασανιστών» (ζωντανή μαρτυρία Γ. Φαρσακίδη).

Τη λογοτεχνική αξία του Θέμου Κορνάρου θα την αποτιμήσουν οι ειδικοί. Αναμφισβήτητη, όμως, είναι η προσφορά του στη διάσωση της ιστορικής μνήμης. Πέρα από κάθε κριτική τα μηνύματα των έργων του. Σε καιρούς δύσκολους κήρυξε τη μαχητικότητα, την αισιοδοξία, την ελπίδα, την καλοσύνη, την αγάπη και την ανθρωπιά. Την πίστη του στο λαό και τους αγώνες του. Κλείνει «Τα παιδιά της θύελλας» ως εξής: «Ξέρω πού πηγαίνω και τι θέλω. Βρήκα την πόρτα που φέρνει πέρα από τον κατάκλειστο κάμπο, και πάω να συναντήσω το Λαό που μάχεται, και να γίνω ένας από τους πρακτικογράφους των αγώνων του».

Ο Θ. Κορνάρος πέθανε στις 20 Απρίλη 1970. Μας αφιέρωσε τη ζωή και το έργο του ως στάση ζωής: «Τούτο το βιβλίο δεν το ΧΑΡΙΖΩ. Το πετάω με οργή κατάμουτρα στον άνθρωπο που στέκεται στο ...γκρεμό της Ακρόπολης και βρίζει τη ζωή με τα λόγια: ''βαρέθηκα τη ζωή...''».